I'm talking loud not saying much

Sia ft. David Guetta - Titanium

Na 2,5 weken kan ik zeggen dat ik me helemaal thuis voel in Bern. Misschien voel ik me wel teveel thuis, want mijn gebrek aan zenuwen en schaamte in nieuwe omgevingen en situaties worden als sociopathisch beschouwd. Ik zie het als een positieve eigenschap. Terwijl iedereen de veiligheid van een groep zoekt, probeer ik groepsdynamiek tussen eenlingen te creëren. Mijn dinerbijeenkomsten zijn hierbij een groot succes. Voormalig eenlingen match ik met elkaar onder het genot van een hapje en een drankje. Ik heb fried rice voor 20 mensen gekookt, 14 pizza’s gebakken en een Mexicaanse thema-avond georganiseerd. Misschien  moet ik me verder gaan specialiseren in eventmanagement. Of als faalangsttrainer.

Ik heb altijd graag een oudere broer willen hebben. Zo eentje die opeens opduikt in Spoorloos of Vermist en die zonder je te kennen direct om je geeft. Een broer die je adviseert en beschermt, die zich verantwoordelijk voor je voelt en bij wie je altijd terecht kunt. In mijn Griekse huisgenoot D.K. heb ik die oudere broer gevonden. Toen een jongen voorstelde om naar de film Fifty Shades of Grey te gaan en ik twijfelde over deze filmkeuze, zei D.K. dat ik op moest houden complex te denken en gewoon moest gaan. Als ik hongerig ben van 2 uren sporten, is het D.K. die mijn pizzapunten in de oven legt. En toen ik ’s nachts na het uitgaan alleen naar huis gelopen was, zat D.K. mij op te wachten. Hij wilde niet eerder gaan slapen dan dat hij zeker wist dat ik veilig thuis zou zijn. De gebaren lijken niet zo groot, maar het is vaak net wat ik nodig heb. Ik zou hem graag passend willen bedanken, maar ik weet niet zo goed hoe. Griekse salade maken? Odysseus opvoeren? Samen olijven eten? Voor suggesties houd ik me aanbevolen.

Ik ben nu slechts omringd met hoogopgeleide mensen en dat bevalt beter dan verwacht. Het daagt mij uit om het beste uit mezelf te halen en ik raak elke dag opnieuw geïnspireerd door ambities en dromen van de mensen om me heen. Maar soms mis ik het level-en een beetje en ga ik op zoek naar diversiteit. Inmiddels kan ik complete levensverhalen optekenen van de Starbucksmedewerker uit Zimbabwe en een voormalige Syrische vluchteling die nu werkzaam is als kok, maar die verhalen zal ik jullie besparen. Niemand vraagt zich meer af waar ik me bevind als ik even verdwenen ben.

Op de Universiteit in Utrecht heb ik altijd de aansluiting met de praktijk gemist. Ondanks dat ik de helft van mijn Bacheloropleiding probleemloos voltooid heb, ben ik nog lang niet klaar om het beroepenveld in te gaan. Het is één van de redenen waarom ik na het studeren in Zwitserland een stage ga lopen. Ik heb geprobeerd mijn gemis aan te kaarten bij docenten en het enige wat ze konden zeggen is dat ik gelijk heb. Mijn persoonlijkheid kan ik weinig kwijt in zo een theoretische studie, maar vechten tegen het systeem is het vechten tegen de bierkaai. In Zwitserland is het anders. Ik moet ontzettend veel theorie doorwerken, maar daarnaast is er ook veel ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Ik moet hele lessen verzorgen en krijg de ruimte om veldwerk te gaan doen. Docenten willen mij helpen om mijn schrijfvaardigheid te trainen en geven me de mogelijkheid vrije teksten aan te leveren welke zij zullen voorzien van feedback. Ik grijp alle kansen aan. Het niveau is uitdagend hoog, met  name mijn cursus Psychologie genaamd ‘Risk-Taking: A Motivational Perspective.’. Ik zit er met uitsluitend Masterstudenten psychologie en de docent vroeg zich dan ook hardop af wat ik te zoeken had bij zijn vak. ‘I love risk-taking,’ flapte ik eruit. Mijn eigenwijsheid wordt beloond, want ik ben de eerste die een presentatie moet geven van 90 minuten. Ik praat graag over het nemen van risico’s en hoop dat anderhalf uur genoeg zal zijn.  

Mijn docenten zijn allemaal erg jong, ik schat ze rond de 30. Velen zijn nog bezig met hun PhD en krijgen de mogelijkheid om zich te bewijzen als Universitair docent. Toen ik in de lift met iemand zat te flirten en hij 5 minuten later mijn docent bleek te zijn, schrok ik wel een beetje. Vanaf vandaag neem ik de trap.