I wanna be in your life until the night is over

Burna Boy ft. Ed Sheeran - For my hand

Christine en ik hebben elkaar voor het eerst ontmoet op onze middelbare school. Het is het snelste antwoord op de vraag hoe wij elkaar kennen. Een vraag die we naast de vraag of we zusjes zijn, deze vakantie al vaak hebben moeten beantwoorden. Een complexer antwoord is dat Christine en ik allebei een bovengemiddelde interesse in de mens hebben en we elkaar daar ruim 14 jaar geleden in vonden. We kregen in Friesland gemeenschappelijke vrienden met verscheidene culturele achtergronden, hetgeen ons een reputatie, maar ook een hechte vriendschap opleverde. Deze reputatie jaagde onze nieuwsgierigheid alleen maar aan, waardoor we op zoek gingen naar bovengemiddeld interessante mensen. We verbleven eens een week bij mijn oom en tante in Utrecht en bij die van Christine in Voorburg. Het gaf ons veel mogelijkheden om fascinerende types te ontmoeten zonder daar veroordeeld voor te worden. Toen ik Rotterdam wilde ontdekken, liet mijn moeder vallen daar een nicht te hebben wonen. Ik had nog nooit eerder van haar bestaan gehoord, maar zocht haar op in het telefoonboek, belde haar op en nodigde mijzelf uit in, zo bleek later, Spijkenisse. In Christine vond ik altijd een geschikte partner om op avontuur te gaan, want zij stelde weinig vragen over waar we terecht zouden gaan komen. Dat ik ook weinig vragen stelde toen we op onze 16e bij een rijkeluiszoon uit Mijdrecht logeerden die Christine van een skûtsjesilfeest kende, was onze stilzwijgende gedragscode. Het was de eerste keer dat we konden stappen in Amsterdam en zijn wijnkelder was groter dan een modale studentenkamer, dus ik hield wijselijk mijn mond.

Christine en ik zouden vijf weken naar Colombia gaan, maar tijdens het uitstippelen van de laatste twee reisweken konden we niet anders dan concluderen dat de Caribische eilanden wel erg dichtbij zijn. Het leek mij een mooie kans om de geboortegrond van mijn schoonouders te betreden, die momenteel samen op het eiland zijn. Ook zij waren enthousiast om ons rond te leiden en moedigden ons aan om de vliegtickets te boeken. Toen Christine en ik onze zinnen op Curaçao hadden gezet, zaten we echter wel met een budgettair probleem. Het ging last minute niet lukken om bij iemand van mijn schoonfamilie te overnachten, maar Christine had nog een kennis op het eiland. Ik hield wijselijk mijn mond en stemde in.

De kennis, genaamd H., een 61-jarige Nederlandse ondernemer, bezit een villa met zestien slaapkamers, toevalligerwijs op slechts een paar minuten van de verblijfplaats van mijn schoonouders. Christine had hem via een vriendin een keer op een feestje ontmoet, meer dan een jaar geleden. Ondanks hun vage connectie, waren we meer dan welkom om een weekje te komen logeren. H. haalde ons van de airport op met één van zijn werknemers, die hem helpt bij het verbouwen van de villa. In de auto bleek H. polyamoureus te leven en een bestaan vol met alcohol, drugs en seks te hebben. Ik stelde veel dieptevragen, maar kreeg er weinig terug. H. had na zijn vraag of wij loyaal aan onze partners zijn zelf al de conclusie getrokken dat we saaie meiden zouden zijn. Er volgden vooral veel choquerende verhalen over zijn buitensporige leven, waar ik veel vervolgvragen over heb gesteld. H. vertelde in maart een wild feest in Nederland te geven, waar ik vanwege mijn weinig losbandige levensstijl niet welkom ben.

Toen we aankwamen in de villa, mochten we allebei een slaapkamer uitzoeken om in te overnachten. Dat H. een obsessie voor drank heeft, bleek uit zijn keuze om de slaapkamers namen van cocktails te laten hebben. We besloten niet voor Sex on the Beach of Bloody Mary te gaan, maar onze saaie karakters te laten matchen met onze slaapruimte. Ik koos Mai Tai en Christine de Blue Lagoon. We waren nog maar vijf minuten bij H. of mijn schoonouders stonden op de stoep. Het zweet brak mij uit. Deze twee werelden zou ik nooit met elkaar willen verenigen, maar ik had geen andere keuze dan het toegangshek open te laten maken. Ik hoopte dat H. mij niet teveel plaatsvervangende schaamtemomenten zou bezorgen en ik besloot mijn schoonouders later meer context te geven, hoewel ik voor dit rationele besluit mezelf liever wilde verdrinken in het zwembad. Een paar seconden later zaten Christine en ik met drie zestigers met zeer uiteenlopende levens aan een picknicktafel, verlangend naar een te sterke Mai Tai of Blue Lagoon.

In de dagen die volgden, werden Christine en ik steeds opgepikt door mijn schoonouders om Curaçao te verkennen. We zijn naar veel verschillende stranden geweest, zoals die bij Pirates Bay, Westpunt, Grote en Kleine Knip en Porto Mari. We hebben Curaçaose delicatessen gegeten, zoals Johnny-Cakes en tres leches cake. We maakten kennis met schildpadden en flamingo’s. We beklommen de Christoffelberg en bezochten Willemstad. Ook maakte ik kennis met de ooms en tantes van Armond. Ik had mij iets te druk gemaakt over mijn schoonouders’ oordeel omtrent onze verblijfplaats, want ze vinden H. aardig en benadrukten bovendien dat wij volwassen zijn en onze eigen keuzes moeten maken. H. is bovenal ontzettend gastvrij en we mochten gedurende de hele week zijn auto mee om op pad te gaan. We zijn die avond nog naar Mambo Beach gereden, waar veel Nederlanders zich hadden verzameld. Lil Kleine kwam optreden en hoewel ik daar niet warm van word, was het na drie weken Colombia wennen maar leuk om mijn moedertaal weer volop te horen.

H. vond mij minder leuk. Zijn werknemer had zich beklaagd dat ik hem in de autorit vanuit de airport teveel vragen had gesteld, waardoor H. last had gekregen van mijn “slecht gecamoufleerde intellect”. H. had snauwend gezegd dat als ik aan het einde van de week zijn fruitschaal zou hebben leeggegeten, ik hem op zijn minst een psychologische analyse verschuldigd was. Ik voelde me oprecht vervelend om iemand in zijn eigen huis in verlegenheid te brengen, dus toen H. zich op de bovenverdieping verstopte, zochten Christine en ik hem op voor een poging tot contactherstel. We vonden hem in zijn boxer op bed liggend, met een laptop dat op zijn bed stond. Scheten latend vertelde hij een boek aan één van zijn vriendinnen voor te lezen en wilde niet zeggen van wat voor aard het boek was. We nodigden H. uit om met ons op pad te gaan, maar H. weigerde. Hij kon het niet laten om stekende opmerkingen te maken over onze monogame levens. Dat we wellicht types zouden zijn die onze partners ’s avonds op de bank de krant voorlezen, maar we niet van hem kunnen verwachten dat hij ons even blij opwacht als wij thuiskomen. “Ga maar lekker met je schoonouders thee drinken”.

De volgende dag zocht ik naar mijn schoenen, waar de honden mee aan de haal waren gegaan. Het lokte H. naar de benedenverdieping, die Christine en ik al dagen voor onszelf hadden. Ik besloot de confrontatie aan te gaan en vertelde H. dat ik het jammer vind dat hij zoveel aannames had gedaan over ons en onze relaties en dat ik een bepaalde verbitterdheid had geproefd. Niet veel later gaf H. aan zin te hebben in een frikadel, wat ons die avond op Mambo Beach bracht. H. was door aanpassingen binnen zijn dieet afgevallen en gebruikte een waslijn als broekriem. Het maakte ons op het hippe Mambo een bijzondere verschijning. H. vond het toch wel gezellig met ons en besloot om na het eten van een snack drankjes met ons te doen. We hoopten de geïnteresseerde mannen op afstand te kunnen houden door te doen alsof we met onze vader waren, maar H. probeerde juist mannen voor ons te regelen. Hij werd nog loslippiger toen hij een zakje coke uit zijn boxer haalde en op het toilet wat snuifjes had gedaan. We zetten de avond voort in club Liv, een schimmige aangelegenheid met veel locals. H. gaf aan “de vibe wel spannend” te vinden, maar alle positieve woorden ten spijt, werd hij vervolgens opgelicht aan de bar door 50 gulden te weinig wisselgeld terug te krijgen. Rechtvaardig en principieel als ik ben, wilde ik door dit voorval naar H.’s huis en trommelde ik Christine en H. op.

De terugweg bleek geen rechte lijn van de nachtclub naar huis te zijn. H. reed naar het huis van een prostituee, die hem (en dus ons) lang liet wachten, omdat ze nog aan het douchen was. Toen zij eenmaal instapte, moesten er nog wat “boodschappen” gehaald worden: bier voor haar oppas, sigaretten en nog meer drugs. Ik had er geen rekening mee gehouden en moest door het oponthoud zo nodig plassen, dat ik niet anders kon dan ergens onderweg wildplassen. Gelukkig had de prostituee een hele wc-rol bij zich. Toen ik die nacht, zoals een saai meisje betaamt, rustig lag te slapen, bleek de prostituee een epileptische aanval te hebben gehad.

We zagen H. een paar dagen niet meer en langzaamaan vroeg ik mij af of en in hoeverre ik medeplichtig zou zijn als hij de nacht niet overleefd zou hebben. De politie zou bij een inval kunnen denken in een playboymansion te zijn beland en ik was dan ook blij toen er weer een teken van leven was. H. wilde niet weer met ons op stap en ik moet toegeven dat het zonder hem een stuk saaier was. Tegelijkertijd komen in Curaçao de meest uiteenlopende mensen samen, van zeer plebs tot erg bekakt. Spreek ik op het ene moment nog met een drugsdealer, ben ik vervolgens twee uren met een Nederlandse bijna bejaarde multimiljonair over fotosynthese, de farmaceutische industrie en de kabinetsformatie aan het praten. Hoe monogaam we zijn, blijkt wel uit het feit dat we tussen zoveel knappe mannen van onze leeftijd tijdens het stappen vooral met zeer oude nerdy mensen hebben gesproken. Je zou bijna denken dat H. van zoveel saaiheid en trouw een allergische reactie moet krijgen, maar niets blijkt minder waar. De pleitbezorger van de vrije liefde, kwam op onze laatste dag met een opmerkelijk bericht. Tijdens de autorit naar ons afscheidsdiner, biechtte hij op besloten te hebben monogaam door het leven te gaan. Deze biecht en zijn gedrag van afstoten en aantrekken maakten mijn aan hem verschuldigde psychologische analyse ongecompliceerd: borderline. Na zoveel serieuze mededelingen, werd het plotseling een ontspannen avond, waarbij H. zelfs terug is gekomen op het besluit dat ik niet welkom op zijn feest ben. “Maar niet teveel vragen stellen, want dan ga ik je vermanend toespreken”. Ik hield wijselijk mijn mond