I took a walk around the world to ease my troubled mind

3 Doors Down - Kryptonite

Na een ochtend, middag en avond gereisd te hebben, belandden we alsnog (midden in de nacht) in Cali. Het is een stad die door veel toeristen wordt overgeslagen, omdat de stad niet als veilig bekend staat. Daarnaast heeft de stad weinig schoonheid. Toch trok deze stad ons, omdat het de salsahoofdstad van de wereld is. De volgende dag een salsales volgen, kon dan ook niet ontbreken, alhoewel ik genoeg zelfreflecterend vermogen heb om van tevoren de inschatting te maken dat ik niet zou uitblinken. Voordat de les begon, wilden we nog wat eten om op krachten te komen. Een restaurant vinden waar we voor de salsales van 19 uur een fatsoenlijke maaltijd konden nuttigen, bleek een grote uitdaging. We kwamen na een tijdje slenteren bij een Afrikaans geïnspireerde toko terecht, dat meer leek om iemands schuurtje dan op een restaurant. Cali heeft op één andere stad na de grootste zwarte bevolking van heel Latijns Amerika en kent veel sporen van de koloniale geschiedenis. In de tour die we in de middag hadden ontvangen, kregen we veel informatie hierover. De derde gids die Juan heette op rij, stond stil bij de vele culturele verwijzingen naar deze historische periode, bijvoorbeeld in de vorm van de vele graffiti. De zwarte bevolking is in de stad de armste en de meest gemarginaliseerde, dus naar dit restaurant gaan, was min of meer passief activisme. Bovendien wilden wij niet veel te laat bij de salsales komen, dus gingen we er ook noodgedwongen voor. We kregen kippensoep met kippenpoten. Het vlees had kippenvel, dat ik er ook spontaan door kreeg. Om niet te brutaal over te komen, probeerde ik het bouillon op te drinken. Ook nam ik een stuk van de kippenlever, die in kleine droge stukjes op mijn tong uiteenviel. Ik kotste het in een tissue uit, waarbij de eigenaresse en tevens kokkin mij strak aankeek. Beschaamd voor mijn vrijpostigheid en gebrek aan culinariteit, heb ik erbij verteld dat ik snel vol zit door de warmte om de pijn te verzachten. De vrouw in kwestie luisterde niet toen ik de rekening vroeg en heeft eerst rustig haar eigen eten opgegeten voordat ze mij verder hielp, waardoor we alsnog een half uur te laat bij de salsales aankwamen. Dat ik hierdoor de basisstappen van salsa had gemist, maakte deze les tot een nog grotere ramp dan gedacht. We verlieten Cali de volgende dag. De stad waarbij bijna elke oude man ons aandacht gaf en waar de taxichauffeur eerst zijn knoop en broekrits opendeed toen hij in de taxi stapte en waarbij hij erop stond dat ik voorin ging zitten. Verder heb ik mij niet onveilig gevoeld.

We kwamen aan in Salento, een stad die ik door meerdere voormalige bezoekers van Colombia aangeraden had gekregen. Ondanks dat de stad mooi en kleurrijk is, moest ik wennen aan de overgang. Salento is een plaats die stikt van de relatief prijzige vegetarische restaurants, souvenirsshops en Nederlandssprekende bezoekers. We grepen onze kans om, na de kippenpotensoep in Cali, een groentepizza te eten. De volgende dag gingen we hiken in Valle de Cocora, een vallei met de hoogste palmbomen ter wereld. Ondanks dat ik mezelf nooit zou classificeren als sportief, probeer ik tijdens mijn reizen wel actief te blijven en mezelf fysiek uit te dagen. Soms is de uitdaging dan zo groot, dat ik vergeet te genieten en alleen maar lijd. In Valle de Cocora kon de fysieke uitdaging en het genieten naast elkaar bestaan, wat de activiteit tot één van mijn favorieten van de trip tot nu toe maakte.

Na Salento zijn we in Jardin terechtgekomen. Op reisfora werd er gesproken over een afschuwelijke reisroute, maar dit viel (helaas) mee. Helaas, want daardoor is Jardin toegankelijker dan verwacht en toegankelijkheid staat vaak synoniem aan commerciële uitbuiting en gebrek aan authenticiteit. We besloten dan ook om onszelf in het lokale leven te geven door het uitgaansleven te ontdekken. Dat het zaterdagavond was, zou in ons voordeel moeten kunnen werken. De barretjes in Jardin zijn nog donkerder en schimmiger dan de lounge van het Volkshotel in Amsterdam-Oost, hetgeen mij als lichtgevoelig persoon juist aantrekt. Het eerste café waar we naar binnen stapten, was een hoekig café en had aan elke zijde wel een oude man met een biertje en een cowboyhoed zitten. De smartlappen klonken zo treurig (met songteksten als “ik huil de hele dag, mijn tranen vermengen zich, dus drink ik alcohol om mij te bezatten”), dat ik iets vrolijkere muziek had aangevraagd. Toen mijn verzoek in de eerste bar werd genegeerd, besloten we om ons te verplaatsen naar een plek waar men wel “Burbujas de Amor” wilde afspelen. Het was een loods van een busstation met een ingebouwd café. Het toilet van mannen was vrij te gebruiken en voor het toilet van de vrouwen moest een sleutel gevraagd en 500 pesos betaald worden. We waren als vrouwen dan ook niet in de meerderheid. De één na de andere man liet de serveerster een biertje op onze tafel zetten. Dat ik geen alcohol drink, werd niet geaccepteerd en mijn verzoek om water werd afgewezen. Ik besloot het over een andere boeg te gooien en wees naar een bordje waarop in het Spaans stond “wet uit 1994: het is voor minderjarigen en zwangeren verboden alcohol te consumeren”. Ik wees naar het bordje en vervolgens naar mijn buikvet. Het voelde vreselijk om een schijnzwangerschap in de strijd te moeten gooien, maar ik wilde dit antropologisch veldwerk graag voortzetten. Een dertiger kwam met zijn schaars geklede date binnen en ging naast ons tafeltje zitten. Hij draaide zich voortdurend om, zodat hij met ons kon flirten, tot grote ergernis van zijn date. Ik wees hem er belerend op dat hij midden in zijn date zat, waarop hij antwoordde dat hij nu een date met drie vrouwen heeft. Zelfs nadat de koffie van zijn tafel was gestoten en op hem lekte, bleef hij stoïcijns met zijn hoofd naar ons toegedraaid zitten om met ons te kunnen praten. De vrouw in kwestie dwong hem om met haar mee te komen, maar meneer wilde ons voor zijn vertrek nog wel een biertje aanbieden. Machismo in zijn puurste vorm: erg walgelijk, nog meer verwerpelijk, maar het deed me wel weer een beetje antropoloog in Zuid-Amerika voelen.

Nu we in de koffieregio zijn, werd het tijd voor een koffietour. Ik ben geen koffiedrinker, maar wel een boerendochter en dus leek het mij interessant om het proces van inzaaien tot kopje koffie te aanschouwen. We werden met een jeep opgehaald en meegenomen naar het platteland net buiten de stad. Het was een perfect onderhouden huis met grote tuin en een fraai uitzicht. Er liepen katten en een hond en er vlogen vlinders en vogels in het rond. Het huis werd omgeven door allerlei soorten fruit-, kruiden- en groentebomen. Zo zagen we onder andere bananen, ananassen, avocado’s, sinaasappelen, mandarijnen, limoenen, chilipepers, kurkuma en basilicum groeien. De uit eigen tuin geproduceerde hapjes en sapjes zorgden ervoor dat ik mij nog gezonder dan Arie Boomsma voelde. We kregen uitleg over het productieproces en werden zelf aan het werk gezet om het beste beeld te krijgen van de totstandkoming van koffie. Het leukste onderdeel was het plukken van de koffiebonen, waarbij ik met een mand op zoek ging naar de roodste bonen. De eigenaresse plukt 90 kilo bonen per dag, waar zij zo’n acht uren over doet. Een duizelingwekkende snelheid die mijn werk deed verbleken en mijn droom om in de toekomst dagloner op een koffieplantage te worden uiteen deed spatten. Mijn liefde voor het platteland, de dieren en de gewassen, maakten dat ik deze plek liever nooit zou verlaten, maar er stond nog een activiteit op het programma. We lieten ons afzetten bij een krakkemikkige kabelbaan. Zo eentje die door de Nederlandse inspectiediensten al een halve eeuw afgekeurd zou worden, maar in Colombia doorgaat als veilig genoeg. Ondanks dat we niet risicoavers zijn, lieten we een retour achterwege en hebben we na een enkele rit terug gehiked. We kwamen langs watervallen, bananenbomen en zagen onderweg veel paarden.

Vandaag en morgen staat Medellín op het programma. We zijn benieuwd naar de stad die de thuisbasis van Pablo Escobar is geweest.