Dolor por mi debilidad, ¿para qué?

Orquesta La Palabra - Rumores

Westerlingen die Colombia bezoeken, zijn vaak lyrisch over Medellín. We hadden dan ook hoge verwachtingen van deze stad. Misschien waren onze verwachtingen te hoog, want de stad viel ons tegen. Medellín is immens, waardoor het verplaatsen binnen de stad met taxi’s en metro’s gebeurt. We hadden het nemen van één van de kabelbanen op de planning staan. We hadden gelezen dat je beter niet tussen 17 en 19 uur de metro kunt nemen, maar toen we 16.30 uur aankwamen, duurde het minstens een half uur om een metroticket te bemachtigen. We hadden spijt dat onze planning niet wat strakker was, want we snapten het advies om de spits te ontwijken. De metro’s deden denken aan die in Rotterdam tijdens de jaarlijkse marathon. Iedereen wilde erin en bijna niemand ging eruit. Misschien waren we niet brutaal genoeg, maar er leken echt niet meer sardientjes in het blik te passen. Na zoveel moeite te hebben gedaan voor een metroticket, hebben we de beroemde kabelbaan niet kunnen bereiken, want de taxi’s wilden ons er niet naar toe brengen. We zijn wel op stap geweest met Amerikaanse mannen, die we spontaan op een terras hadden ontmoet. Het uitgaansleven in Medellin trekt veel Westerse toeristen, maar ik kreeg Pattaya vibes. Het was even geleden dat ik zoveel jonge prostituees bij elkaar had gezien, hetgeen mij een ongemakkelijk en geprivilegieerd gevoel gaf.

In Medellín hebben we daarnaast de bekendste en grootste sloppenwijk bezocht, genaamd Comuna 13. Tot voor kort nog één van de meest gevaarlijke wijken in Latijns Amerika, maar inmiddels een iets veiligere plek en tevens toeristische hotspot. Het is interessant om te zien hoe zowel jonge als oude(re) mensen proberen geld te verdienen door onder andere rapoptredens, lollyverkoop en dansoptredens. De huizen storten door armoede bijna in en geven een rauwe indruk. De vele geluiden door elkaar, maakten mij zo overprikkeld dat ik mij weer eens luidop afvroeg of ik autistisch ben. Mijn hoogsensitiviteit en ik vonden Guatapé een fijnere plek, een stad op twee uren rijden van Medellín. Het wordt omringd door water en heeft veel gekleurde huizen. Christine en ik hebben een rots met een trap bestaande uit 708 treden beklommen om te genieten van een mooi uitzicht.

De volgende dag volgde de eerste binnenlandse vlucht, namelijk naar Barranquilla. Vervolgens zijn we naar Santa Marta gegaan, een noordelijk gelegen kustplaats. Terwijl deze stad juist bekend staat als een plek waar je niks te zoeken zou moeten hebben, fleurden wij er gelijk door op. De Caribische invloeden zijn zichtbaar in de afspiegeling van de populatie, de muziek op straat en het te verkrijgen eten. Hier kun je in een taxi stappen zonder zijspiegel en achter de duurste auto rijden die ik tot nu toe in Colombia heb gezien. Slechts een deel van deze populatie profiteert van de toeristen die Santa Marta bezoeken, toeristen die meestal verder reizen naar kustplekken als Minca, Palomino of het nationale park. De grote sociale verschillen zijn pijnlijk zichtbaar. Toen we een supermarkt zochten, hebben we een politieagent gevraagd naar de dichtstbijzijnde. Hij wilde met ons meelopen en liet ons na vijf minuten wandelen achter in een apotheek. De politieagent wachtte buiten op ons, toen de baliemedewerkster bijna fluisterend vroeg of we de man in kwestie kennen of dat hij ons achtervolgt. Ze gaf aan dat er veel neppe politieagenten op straat te vinden zijn, die toeristen beroven als primair doel hebben. We namen zo snel mogelijk afstand van deze zogenaamde politieagent en van de gedachte om nog een ontbijt te scoren. De volgende ochtend baalde ik, want er stond een trekking van vier dagen in de jungle op de planning en zelf een ontbijt regelen was onderdeel van de gevraagde voorbereiding.

Mensen die dichtbij mij staan, weten dat ik de minst sportieve van ons gezin ben. Mijn broertjes rennen marathons, mijn zus heeft een week voor haar bevalling nog deelgenomen aan een training van haar zwangerschapssportclub en mijn ouders fietsen van Friesland naar Nieuwerkerk aan den IJssel in twee dagen. Ik heb in het afgelopen jaar veel pogingen gedaan om sporten net zo leuk als mijn familie te vinden en mijn best gedaan om een sport te vinden waar ik energie uit haal. Zo zijn Armond en ik op fietsvakantie geweest en ben ik de afgelopen maanden twee keer per week banen gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad. Ik geloof dat ik fysiek best wel iets aankan, maar geestelijk voer ik tijdens het sporten altijd een grote strijd met mezelf. Ik heb faalangst en wil binnen een groep nooit onderpresteren. Dat ik in groepsverband vier dagen achter elkaar in de jungle bergen ben gaan beklimmen, is dan ook een mentale lijdensweg geweest, want ik bungelde meestal achteraan. Elke keer wanneer ik werd ingehaald door een pensionada, een roker met astmapompje of iemand met een voedselvergiftiging, moest ik mezelf oppeppen met leuzen die ik normaliter alleen in een professionele context gebruik: “Focus je op je eigen traject”, is hoe ik altijd mijn jeugdzorgcliënten en nu mezelf toespreek. Of ik visualiseer de vele posters in de klaslokalen van de privéschool waar ik werkte, met de lijfspreuk “no pain, no gain”. Opeens kreeg deze zin betekenis. In de extreme hitte met een toch zwaardere tas dan gehoopt, werden we verwacht om bijna zestig kilometers aan bergen te beklimmen met bijna 3000 hoogtemeters met als doel om de Ciudad Perdida te kunnen bezoeken. Deze inheemse stad is in de jaren ’70 van de vorige eeuw ontdekt en nog ouder dan de Machu Picchu. Tijdens de hike kwamen we veel inheemse mensen tegen en vaak moesten we uitwijken voor ezels en varkens. Het antropologische aspect van de tocht trok me aan en gaf mij extra doorzettingsvermogen. We sliepen in primitieve kampen en werden elke dag verwacht om 5 uur op te staan. Op de laatste dag stond ik op met diarree-aanvallen en kreeg ik te horen dat de kans groot was dat ik niet goed gefilterd (rivier)water had gedronken. Uit angst durfde ik bijna niks te eten en drinken. Tien seconden na mijn laatste toiletbezoek moest ik nog meer dan 17 kilometer aan bergen beklimmen. Dat ik dit achter de groep aan bungelend deed, maakte mij opeens niets meer uit. Dat ik de tocht volbracht heb, gaf mij het gevoel een oorlog te hebben gewonnen.

Helaas waren we met het volbrengen van de trekking nog niet de jungle uit en stond er nog een uren durend ritje in een jungle jeep op het programma. Gezien mijn verzwakte gezondheidstoestand, mocht ik voorin bij de chauffeur zitten. De andere deelnemers leken wel kadavers op transport, op elkaar gepropt zonder fatsoenlijke veiligheidsriemen. Onze backpacks lagen nogal losjes op het dak. De jeep stuiterde op en neer en ging door rivieren. Er ontstond chaos toen er door het gehobbel spullen vanaf het dak in een modderpoel begonnen te vallen. Iedereen vreesde voor zijn spullen, maar ik was te misselijk om nog materialistisch te zijn. Toen de chauffeur uitstapte en de modderpoel betrad, viste hij er een voormalig witte Guesstas met kleding uit. Na een minuut drong het tot mij door dat het mijn spullen waren. Nadat iedereen een zucht van verlichting slaakte en iemand mij vol medelijden toesprak dat vandaag echt niet mijn dag was, diende een volgend probleem aan. Toen we gingen overstappen, zei de volgende chauffeur dat ik de uit de modderpoel opgeviste zak niet mee mocht nemen, omdat het zijn auto vies zou maken. De wetten van de jungle kunnen hard zijn.

Niet veel later bleek iedereen in de groep ziek te zijn geworden, ook Christine. We hebben een verplichte rustdag bij een hotel met zwembad ingepland, waar we lieflijk verzorgd werden door de eigenaars. Toen we enigszins opgekrabbeld waren, zijn we naar het nationale park Tayrona gegaan. Ik was onder de indruk van de bossen met hoge bomen en apen, afgewisseld met mooie stranden. Ik had er graag langer willen blijven dan één dag, maar we moesten ons verplaatsen naar Barranquilla. Hier stond een dag later namelijk een vakantie binnen een vakantie op de planning. Al tien jaar droom ik van een reis naar dit eiland en vandaag wordt het werkelijkheid. Nu ik dit type, zijn we pas geland. Ein-de-lijk bezoek ik Curaçao.