My world won't let you down

Alain Clark - Won't Let You Down 

Op de airport van Curaçao kreeg Christine van de douanemedewerker een telefoonnummer in haar handen gedrukt. Het was een exemplarisch afscheid van een Caribisch eiland waar we direct al heimwee naar hadden. Het was dan ook even schakelen om terug in Colombia te zijn. In Cartagena verbleven in de wijk San Diego, waar we niet langer rustig op een terrasje konden zitten. Elke minuut kwam er een nieuwe bedelende hand of pet voor ons gezicht gehangen nadat er een rapoptreden of vuurshow was gegeven. De enige plek waar we niet lastiggevallen werden, was in de kerk. Ik miste het niet zijn van een geldboom.  

Curaçao had zoveel reuring gebracht, dat we ook in Cartagena op zoek wilden gaan naar enige beroering om niet in een te groot gat te vallen. We kwamen een 63-jarige Amerikaanse man, W., op een terras tegen die er flamboyant uitzag. Hij had net een palmbladerenhoed laten maken, zo een hoed die een Colombiaan in een ver verleden ook voor mij had gemaakt. Deze man leek een nog zwaardere vorm van digibetisme te hebben dan ik, waardoor zijn solotrip mij fascineerde. Zijn zus bleek op afstand zijn vliegtickets en hotels te boeken en in verband met zijn drugsverleden ook zijn financiën te beheren. We gingen in op zijn uitnodiging om cocktails met hem te drinken. Hij vertelde een 20-jarige Nicaraguaanse vriendin te hebben. Ze kunnen niet met elkaar communiceren, maar er vinden wel financiële transacties plaats. Na een paar cocktails wilde W. een vriend uitnodigen, maar hij wist niet hoe WhatsApp werkt. Wij mochten zijn telefoon tijdelijk beheren en deze vriend uitnodigen (die niet wilde komen). De verleiding was te groot om het niet bij één uitnodiging te houden en dus stond een korte tijd later een willekeurig persoon uit zijn contactenlijst op de stoep. Een Colombiaan van onze leeftijd, werkzaam in het toerisme, die zijn nummer na een avondje stappen in W.'s telefoon had gezet. Toen W. het na een gezellig samenzijn in de vroege avond voor gezien hield, gingen we op stap met de Colombiaan. Na een gezellige avond, vroeg hij bij het afscheid of wij zijn taxi naar huis konden betalen. Hij beredeneerde dat hij geld had uitgegeven aan zijn heenreis om ons te kunnen zien, waardoor wij hem zijn terugrit verschuldigd waren. De Colombiaan was voor aankomst nog in de veronderstelling met W. af te spreken en daarom verbaasde zijn vrijpostigheid ons. Ik miste het niet zijn van een geldboom.  

Om te kunnen ontsnappen aan de drukte van de stad Cartagena, gingen we naar de nabijgelegen Rosario eilanden. We kwamen terecht op een tropische plek omringd met zwembadblauw zeewater. Het leek ons leuk om een eiland- en snorkeltour te doen en boekten een trip. We gingen vervolgens met een vader en een zoon in een boot een stukje varen, waarna we de tijd kregen om te gaan snorkelen. Daarna voeren we langs verschillende eilandjes die onderdeel zijn van de Rosario eilanden. De meeste eilanden waren net groot genoeg voor één villa en in privébezit van bekende Colombianen die voor ons geheel onbekend waren. Alleen een vervallen vakantievilla van Pablo Escobar trok mijn aandacht. Dat de tourguides een dubbele agenda hadden, werd ruchtbaar toen er een hengel omhoog getrokken werd en de heren blijkbaar ondertussen aan het vissen waren. Af en toe werd er een naam van een eiland geschreeuwd als we erbij in de buurt kwamen, maar het hardst werd er geschreeuwd toen er een vis werd gevangen. Ik miste het niet zijn van een geldboom. 

Toen we weer in Cartagena waren, hadden we nog 24 uren tot onze vlucht naar Nederland. Onze gastheer in Curaçao, H., was met een Groningse vriend in Cartagena op vakantie. We spraken af om met ons vieren wat te gaan eten en te gaan terrassen. Zijn vriend was de eigenaar van een aantal schimmige nachtclubs in Groningen waar ik in mijn tienerjaren de meest bijzondere contacten opduikelde, maar toen ik hem vragen stelde, werd ik door H. afgeremd. Hij vroeg zijn vriend of hij de ondervraging van het FIOD nog kon herinneren en vermeldde dat mijn vragen nog erger zijn. Ik besloot mij rustig te houden, mij te concentreren op het eten en te genieten van het niet zijn van een geldboom.