Aanst wurdt it dei, de moarn is te nij, om stil te stean

De Kast - In Nije Dei

Mijn levensstijl is vergeleken met hoe ik leefde in Nederland weinig veranderd. Ik werk, studeer en sport veel,  ontspan een beetje. Hoe vaak mensen ook zeggen dat ik meer rust moet nemen en moet genieten, blijft het voor mij een dingetje. Ik kan uitsluitend ontspannen en genieten als ik gepresteerd heb en presteer alleen onder druk. Als dit een geestelijke ziekte is, wil ik geen mentale hulp. Ik ben gelukkig zo.

De belangrijkste onderzoeksmethode binnen de antropologie is participerende observatie. Als antropoloog probeer je hierbij niet alleen je onderzoeksgroep te observeren, maar ook mee te doen met allerlei dagelijkse activiteiten in de natuurlijke omgeving van de onderzochten. Na een tijdje de Zwitserse bevolking geobserveerd te hebben, werd me één ding duidelijk: Het zijn harde werkers. Werkdagen van 9 uren per dag zijn de norm, overwerken wordt normaal gevonden en vrijdagmiddagborrels worden meestal overgeslagen. Dit gedrag observerende maakte mij duidelijk dat ik een baan moet vinden om echt te kunnen participeren in de Zwitserse maatschappij. Bovendien zou een baan een deel van mijn vrije tijd innemen, waardoor ik gedwongen ben mijn tijd effectiever in te delen. Mijn vrije tijd en kunnen uitslapen worden daardoor zeldzamer en betekenisvoller.
Voor een workaholic lijkt het hebben van een baan een gemakkelijke opgave. Echter zijn mijn ervaringen met werken in het buitenland nogal slecht (au-pairen in Egypte) en vraagt het een behoorlijke stap uit je comfortzone om niet te kunnen communiceren in je eigen moedertaal. Dit is zeker geen excuus, want met mijn verblijfsvergunning ben ik gerechtigd om 15 uren per week te werken. Illegalen zitten in een slechtere positie. Alhoewel het International Office van de Universiteit me vertelde dat de kansen op werk erg klein zijn, stond ik in februari ‘Kartoffeln zu schneiden’ op het Berner festival. Het werk op zich was vreselijk, maar ik heb zonder te klagen hard gewerkt. Mijn Duits mag dan wel niet zo goed zijn, ik snapte goed wat hij bedoelde met ‘immer produzieren’. Ik was bij elke slag met het mes bang dat ik mijn vingers eraf zou snijden en de huilende naïeveling zonder contract zou worden. Ik was dan ook opgelucht toen dit eenmalige baantje erop zat en nadat ik mijn salaris ontving, voelde ik me als een kind dat voor het eerst zakgeld krijgt. Ik had in een paar uurtjes meer gekregen dan een gemiddelde Thaise prostituee in één week bij elkaar werkt en dit deed me weer eens beseffen hoe oneerlijk de wereld is.
Op zoek naar een vaste baan in Bern stuiterde ik op een exclusieve jazz room. Ik had een soort van mezelf uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en ik denk dat ik welkom was, omdat ze mijn quasi-wanhoop eigenlijk heel zielig vonden. Die morgen had ik mijn blouse gladgestreken op jazz muziek en me verdiept in de artiesten uit de betreffende scene. Mijn CV had ik up-to-date gemaakt en om te voorkomen dat ik te laat zou arriveren, kwam ik 40 minuten te vroeg. Toen ik Meneer ontmoette, was ik blij dat ik niet wist hoe high class de baan en het bedrijf was, anders had ik nooit mezelf durven uitnodigen via WhatsApp. Toen ik me verontschuldigde voor deze onprofessionele manier van communicatie, antwoordde hij dat hij mijn lef waardeert. Het sollicitatiegesprek was zo gezellig, dat ik bijna vergat in welke setting ik zat. Om me te bewijzen moet ik 5 dagen onbetaald inwerken. Ik heb hiervan een aantal dagen gehad en vind het lastig om er een goede mening over te vellen. Mijn horeca-ervaring is minimaal en het communiceren in het Duits met zowel collegae als klanten gaat me nog niet zo gemakkelijk af. Het is een grote uitdaging en soms vraag ik me dan ook af waar ik aan begonnen ben. Ik ben benieuwd of er ooit een dag komt waarop ik accepteer dat een Universitaire studie al een full time job is.

Mijn studie gaat goed, maar zoals ik zei: een full time job. Ik heb een programma van 7 vakken ter waarde van 36 ECTS gekozen. Omdat het semester half februari officieel begonnen is en mijn strakke planning tot eind mei reikt, heb ik 3,5 maanden om evenveel punten te halen als ik normaal gesproken in een half jaar doe. Voor veel Erasmusstudenten is hard studeren een taboe. Ik zie het alleen maar als een privilege dat ik de kansen heb om me te verdiepen in iets wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. In een goed gesprek met een docente, raadde ze me aan verder te gaan in de antropologie.

Afgelopen week had ik last van slaapproblemen. Mijn huisgenoten zijn allebei kinderen van dokters en legden de vinger op  de zere plek: Ik was te druk en te gestressed. Toen melatonine en D.K.’s kamillethee niet meer hielpen, heb ik een fiets gekocht. Ondanks het feit dat mijn spectrum aan emoties smal is en ik niet vaak uitbundig blij ben, verraadde het zichtbare geluk met een fiets mijn afkomst. Een wildvreemde kwam naar me toe en zei dat Zwitserland niet als Holland is, aangezien ze het concept ‘fietspad’ niet kennen. Dit mag voor mij de pret niet drukken en ik denk dat Bauke Mollema deze week niet eens in de buurt komt van mijn afgelegde kilometers. De eerste keer dat ik mijn fiets heb gebruikt is toen ik een date had in de stad. Hij was Zwitser, jong, gestudeerd en niet mijn type. Ik zal jullie een analyse besparen.

Ik heb mezelf betrapt op het zingen van ‘In Nije Dei’ onder de douche, blijkbaar valt mijn onderbewustzijn terug op het Fries. Als linguofiel geef ik dit niet graag toe, maar door het verminderde gebruik van de Nederlandse taal, heb ik een grammatica controle nodig gehad bij het schrijven van deze blog. Kom je beschamende taalfouten tegen, attendeer me dan vooral.