You say I am strong when I think I am weak

Lauren Daigle - You Say

G.B. woonde al haar hele leven samen met haar ouders en grootvader in een Noord-Italiaans plattelandsdorp toen ze op haar 21e voor een uitwisseling naar Spanje vertrok. Ze moest niet alleen haar familie maar ook haar vriendje achterlaten, die ze al vanaf haar geboorte als buurjongen kende. In Spanje kwam G.B. te leven met vier Spanjaarden, drie Italianen, een Française, een agressieve kater en met mij. Ik woonde op dat moment al langer dan een jaar niet meer in Nederland en was in een rebelse periode. Ik had een hekel aan de comfortzone en was verslaafd geraakt aan avontuur. Ik had dagelijks een injectie van het onbekende en onverwachtse nodig, continu op zoek naar prikkels en levend naar het motto “ik ben niet snel gechoqueerd, ik choqueer liever zelf”. In een huis vol Zuid-Europeanen floreerde ik helemaal. Na een maand wist ik pas wie er daadwerkelijk mijn huisgenoten waren, omdat er zoveel gasten bij ons logeerden. Als er om 23 uur besloten werd om paella te koken, pakten we een gasfles en een schotel van 4 m2, stapten we in een taxi en nodigden we onszelf uit op het mooiste dakterras in de stad om vervolgens de hele nacht te kokkerellen.  Elk weekend vlogen we uit naar plekken als Albufeira, Barcelona, Valencia en Lissabon. G.B. en ik leerden elkaar in deze atmosfeer goed kennen en creëerden een bijzondere band. We filosofeerden dagelijks over de toekomst, waarbij zij hoopte voor mij dat ik meer innerlijke rust zou vinden en ik haar aanmoedigde wat vaker minder veilige keuzes te maken. G.B. leerde mij om minder impulsief te zijn en ik leerde haar het omgekeerde.  Ik heb het best wel eens lastig gevonden om met G.B. samen te leven. G.B. kon zichzelf namelijk wegcijferen om een ander tegemoet te komen. Zij ontving dan assertiviteitstraining van mij. En oh wat kon zij onzeker zijn over haar lichaam, waarbij ik haar voor de spiegel sleurde en preekte over haar schoonheid en hoeveel vrouwen met haar zouden willen ruilen.

Na deze uitwisselingsperiode heeft G.B. mij in Nederland opgezocht en ik haar in Italië. Vervolgens gingen er tweeënhalf jaren voorbij waarin ons contact op natuurlijke wijze steeds verder verwaterde. Alle pogingen om elkaar te zien mislukten, tot deze zomer. Bij toeval hadden we dezelfde dagen vrij en vloog ik naar Milaan voor een reünie. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag voelde het alsof ik mijn lang verloren zusje weer zag. Ons weerzien had een scene uit Spoorloos kunnen zijn.

Onze mini-vakantie bestond uit het bezoeken van Milaan, Como en Lugano. We deelden herinneringen, recente levensverhalen en toekomstplannen. G.B. Zo liet G.B. mij terugdenken aan een dag waarop zij terugkwam van haar stage. Er stonden drie Senegalese mannen in onze keuken. Zij hadden weinig tanden, kleurrijke kleding aan en waren couscous aan het bereiden. Ik organiseerde internationale diners waar voornamelijk witte, geprivilegieerde, West-Europese internationale studenten op afkwamen. Bij een gebrek aan diversiteit, haalde ik ongedocumenteerden uit de grotten van Sacremonte en liet ik ze uren stomen en stoven in onze keuken. Geen enkele huisgenoot hoefde zich af te vragen op wiens uitnodiging deze mannen waren gekomen. 

Dus zo, op een zomerse dag op een terras in Como, jaren na ons afscheid in Granada, vertelde G.B. dat zij veel van mij geleerd heeft. Mijn authenticiteit, schaamteloze vrijgevochtenheid en zoektocht naar het uitrekken van risicovolle grenzen, gaven haar een blik op de wereld waarbij haar leven voorgoed veranderd was. Ze had besloten alleen nog maar om te gaan met positieve mensen en benadrukte dat ik na al die jaren nog steeds tot haar inner circle behoor. Ik zag een andere G.B. dan jaren geleden; iemand die voor zichzelf kiest, zich minder druk maakt over haar lichaam en trots is op wat zij bereikt heeft. De dagen dat we deze zomer samen optrokken, voelden dan ook niet als vanouds; het voelde beter. We waren gelijkwaardige 25-jarigen met een rugzak vol bagage. Ze moest zelf kiezen tussen haar liefde (waarbij ze naar een nieuwe stad moest verhuizen en haar oude, vertrouwde leven zou moeten opgeven) of blijven waar zij is (inclusief veiligheid en zekerheid). Het was G.B. zelf die hier wel een antwoord op had en die mij herinnerde aan mijn eigen woorden "a life without risks is no life at all". Het was G.B. die mij liet nadenken over het feit dat ikzelf steeds vaker voor de gebaande paden leek te kiezen. Het was G.B. die mij deze zomer activeerde om wat meer mijn hart te volgen en niets aan te trekken van wat de conservatieve omgeving daarvan vindt.

Ik denk sindsdien vaak aan G.B. en wat zij mij leerde over onvoorwaardelijke vriendschap. Hoe bijzonder onze band echter is, realiseerde ik mij pas echt toen zij mij gisteren vertelde dat zij lymfeklierkanker heeft. Denkend aan alle chemo- en radiotherapieën die zij de komende tijd zal ondergaan, krijgen onze woorden opeens kracht. Dat een leven zonder risico's geen leven is.