Oordelen mag pas als je zelf ook de last kent

23 november 2019 - Hurghada, Egypte

Chivv - Expose Zwarte Piet

In de afgelopen jaren, werkte ik met vluchtelingen, uit huis geplaatste jongeren en Mbo’ers; doelgroepen die in de media vaker negatief dan positief belicht worden. Met het schrijnende tekort in zowel het onderwijs als in de zorg, is de werkdruk hoog met als logisch gevolg dat het onmogelijk is om alle jongeren te geven waar zij recht op hebben. En ja, ook ik ben wekelijks uitgescholden, heb voor tonnen (!) aan materie kapot gemaakt zien worden en ik heb minstens vijftien politiemannen op zakelijke gronden moeten spreken. Ik heb mij vaak zwaar incapabel voor mijn werk gevoeld en bijna de twijfel en onzekerheid laten winnen. Ik kan dan ook zeker onderstrepen dat het zwaar werk is, maar zie ook heel veel mooie dingen gebeuren. Wanneer mensen bij mij peilen of mijn banen echt zo zwaar (en de jongeren echt zo brutaal) zijn als dat de media beweren, voel ik steeds meer weerstand.

Zo begeleidde ik een Ethiopische jongen die veel geestelijke en lichamelijke ongemakken had. Hij maakte een sombere, misschien zelfs wel depressieve indruk. In de ochtenden lukte het mij nauwelijks om hem te wekken en in de avond kreeg ik soms een PlayStation controller naar mijn hoofd gegooid als ik hem op zijn bedtijd wees. Het viel hem zwaar om met elf jongeren te wonen en hij wilde graag naar de hoofdstad verhuizen. Aangezien huisvesting voor vluchtelingen door gemeenten geregeld moet worden, leek de wens om naar een geheel andere (en erg gewilde) gemeente te gaan, onmogelijk uitvoerbaar. Mijn collega’s staken echter hun handen voor hem door het vuur, waardoor het lukte. Deze week sprak ik hem na een jaar weer. Zijn Nederlands was met sprongen vooruitgegaan, hij ging trouw naar school en had het naar de zin bij zijn baantje. Hij woonde met mensen vanuit de hele wereld samen en genoot van de ontmoetingen waarbij ze met z’n allen eten en Nederlands leren. Deze jongen was volledig opgebloeid, omdat er naar zijn wensen geluisterd was.

Een Eritrese jongen herinnerde mij aan het moment waarbij hij in paniek was, omdat zijn nichtje was weggelopen en dagen niet te vinden was. Ik had met hem voor haar gebeden, waarna ze snel weer terecht was. Dit was voor hem een getuigenis geweest dat God bestaat. Toen hij even later vertelde helpende in de zorg te zijn geworden en nog steeds de droom heeft om ooit hartchirurg te zijn, corrigeerde hij mij toen ik antwoordde dat alles mogelijk is zolang je er zelf in gelooft. “Alleen met God is alles mogelijk”. Deze jongen was nu mijn getuigenis dat ik soms meer mag vertrouwen op God en minder onafhankelijk van Hem moet leven.

Deze week had ik ook mijn laatste lesdag op de Mbo-school waar ik twee jaren burgerschap, studievaardigheden en Spaans heb gegeven. De jongen die ik er weken achter elkaar uit moest sturen vanwege wangedrag, besloot ik deze dag alleen maar positief te benaderen. Toen hij een vinnige opmerking maakte naar een verliefde klasgenoot, vroeg ik naar zijn visie op liefde. Het leidde tot een mooi en oprecht gesprek over liefde, hoop en geloof. Na weken genegeerd te zijn wanneer ik hem begroette op de gang, kreeg ik aan het einde van de les van alle leerlingen een afscheidsgroet – ook van hem.

Bij de uit huis geplaatste jongeren, ben ik op de hoogte van dossiers en zie ik van nog dichterbij hoe jongeren zich in de puberteit staande moeten houden met de afwezigheid, onbekwaamheid, afwijzingen en vergeefse (maar vaak goed geprobeerde) pogingen van ouders.  Tijdens de begeleiding focus ik mij op kleine en grote successen en vier deze dagelijks. Jongeren die gepest worden op school, maar toch opstaan en het vol goede moed opnieuw proberen. Jongeren met eetproblematiek, waarbij het dan toch lukt om hun bord leeg te eten. Jongeren met een softdrugsverslaving, die het lukt om van de wiet af te blijven. Ik probeer hen in hun kracht te zetten, door hen te zien en naar ze te luisteren. Dan schrijf ik een bemoedigend kaartje voor ze, maak ik een lunchpakket of drinken we een kopje thee aan de keukentafel. Bedenkende dat deze jongeren met minder support harder moeten werken om door de maatschappij geaccepteerd te worden, weet ik dat ik nooit hun leegte kan vullen door in dat gat te springen. Ik kan slechts laten zien dat ik in hen geloof.  

Ik heb de afgelopen twee jaren bij honderden jongeren aan de zijlijn mogen staan om ze aan te moedigen, te ondersteunen en te bekrachtigen. Dit aantal jongeren zal drastisch naar beneden gaan, aangezien ik vanaf februari weer ga studeren en mijn baan in het onderwijs los moet laten. Door soms buiten de bestaande kaders en vaste protocollen te denken, door jongeren proberen te zien zoals Jezus hen ziet en door te erkennen dat ik meer van hen kan leren dan zij van mij, heb ik mooie dingen zien gebeuren. Het is gemakkelijk om te oordelen wanneer je vanuit jouw eigen referentiekader naar vluchtelingen, Mbo’ers en uit huis geplaatste jongeren kijkt. Daarentegen; laten we het de jongeren die als “lastig” worden gecategoriseerd het niet zo lastig maken, maar naast ze te staan en te helpen hun dromen te verwezenlijken.

1 Reactie

  1. Harry:
    25 november 2019
    Volg je eigen missie en visie met jouw unieke rijke levenservaring. Het leven loopt niet voor iedereen op rozen....en niet iedereen wordt geboren of groeit op in gelijke omstandigheden. Wellicht ben jij die 🌹