Is dit nu later als je groot bent?

Stef Bos – Is dit nou later?

Gisteren dronk ik een kop Pickwickthee. Nu drink ik drie liter thee op een dag, dus zo noemenswaardig was het niet. Toch bracht dit kopje thee mij in verwarring. Het label aan het theezakje stelde mij de vraag “wat voor talent zou jij willen hebben?” Ik dacht aan mijn twee linkerhanden en mijn monotone stem. Ik zou wel zo praktisch willen zijn dat mijn hele familie niet hoeft over te komen om een nieuwe kast in elkaar te zetten en ik zou een natuurlijke spreker willen zijn die een zaal vol mensen bij TED Talks moeiteloos amuseert. Ik accepteer echter dat God mij andere talenten heeft gegeven. Toen ik erover bleef nadenken, zat het me toch niet helemaal lekker. Ik dacht namelijk met nostalgische gevoelens terug aan een verloren talent.

Vroeger, in de tijd dat ik nog muziek luisterde via Limewire, had ik de gave om gemakkelijk met onbekenden te connecten. Dates regelde ik niet online, maar in de Albert Heijn, de Pathé of op straat. Ik maakte niet alleen de juiste inschattingen wie mijn mysterieuze openingszinnen konden waarderen, maar kon ook gesprekken in gang zetten die langer dan twintig minuten boeiend waren. Vroeger, in de tijd dat Stef Bos “Is dit nou later” nog niet de soundtrack van mijn leven was…

Ik leer mijn studenten en cliënten dat het belangrijk is om je talenten te ontwikkelen. Soms zijn de adviezen aan een ander nog het meest nuttig voor jezelf, dus besloot ik een sociaal experiment uit te gaan voeren. Vanavond zou ik mijn best doen om met onbekenden te connecten. Plaats delict: Een café op 70 meter van mijn huis. Toen een ex-liefde voor het experiment langskwam en adviseerde om geen taboedoorbrekende onderwerpen aan te snijden en mijn bril op te houden om wat serieuzere types aan te trekken, was ik er klaar voor. Vriendin J. zou als wingwoman meegaan. J. is behalve fashionable en knap ook iemand die – net als normale mensen – alcohol drinkt. Haar spontane en onschuldige uitstraling humaniseert mij.

Door mijn opgedane kennis en ervaringen ben ik  “Jack of all trades, master of none” geworden. Natuurlijk zou ik me vanavond als een “master of everything” moeten profileren, anders zou het experiment mislukken. Gelukkig ontmoette ik al snel een Griekse literatuurstudent waarvoor ik het episch dichtwerk van de Griekse dichter Homeros kon scanderen. Naast het Griekse alfabet overigens het enige wat ik van mijn zes jaar Gymnasiumgrieks kan herinneren. Om nog wat meer indruk te maken, kon ik mijn naam in het Oud-Grieks spellen, waarop hij zei dat het onbegrijpelijk was omdat mijn Grieks vast beter was dan de zijne.  Met een Brit kon ik over mijn Engelse studententijd praten. Mijn analyses verzwegen dat mijn periode aan University of East Anglia nog korter dan een blauwe maandag hadden geduurd. Toen ene Slava zich voorstelde en ik goed gokte dat hij Kroatisch moest zijn, hoorde ik voor de derde keer in korte tijd dat ik “zo interessant ben”. Mijn zelfvertrouwen groeide zo onterecht snel, dat ik het protocol “beleefd blijven” besloot los te laten. “Ik ben antropoloog, daarom weet ik dat soort dingen”.

Tijd voor next level, dus begon ik vragen te stellen die Pickwick mij deze week had gesteld tijdens het drinken van zo’n twintig liters thee. Niet langer small talk, maar de diepte in dus. Lees of schrijf je liever? Hoe ken je het gezelschap met wie je nu bent? Wat zou je de rest van je leven eten als dit maar één maaltijd mag zijn? De één haakte al af toen hij mij Spa rood zag drinken en besefte dat ik niet dronken, maar gewoon altijd zo ben. De ander sprak spontaan niet meer dezelfde taal als ik. De persoon die het nog het langst met me uithield, vroeg zich na een paar vragen hardop af of ik misschien autistisch ben. In plaats van ontkennen, deed ik er een schepje bovenop. “Dat vraag ik me ook vaak af!”

Mijn experiment was mislukt. In de terugweg naar huis, die één hele minuut heeft geduurd, dacht ik terug aan wat ik mijn studenten en cliënten probeer te leren: Verandering kost tijd, ook later, wanneer je groot bent.