Oh dad, your views in life, tell me how they came to be

Alain Clark - Father And Friend

De mensen die mij al jaren kennen en mijn blog al jaren volgen, weten dat ik een hele zwarte bladzijde in mijn reisgids heb; mijn mislukte au-pair avontuur in Egypte. Toen ik net 19 was en aankondigde naar Cairo te gaan om op kinderen te passen, wilden vele mensen mij al waarschuwen. Egypte kenden de meeste mensen van de Bijbelse verhalen uit Exodus, waar de Israëlieten tot slaven werden gemaakt. Ik had echter een ander idee bij mijn reis en wilde graag zuiver Arabisch leren. Dit plan kwam voort na mijn profielwerkstuk over de Arabische lente, waarbij ik naar Instituut Clingendael ging om Egyptedeskundigen te interviewen. Mijn eigenwijsheid werd gestraft en om een lang verhaal kort te maken: ik werd net als de Bijbelse Israëlieten tot slavin gemaakt. Acht dagenlang heb ik 15 uren per dag voor kinderen gezorgd die zich hebben gedragen alsof ze farao’s waren en ik hun onderdaan was. Totdat ik op de vlucht geslagen ben. De moeder van de kinderen aka mijn opdrachtgever kondigde aan dat ze er bij de Ambassade voor ging zorgen dat ik nooit weer Egypte in zou komen. 

Ik heb Egypte sindsdien vermeden. Tot vorige week. Ik vertrok voor een weekje naar Marsa Alam. Mijn keuze viel op Egypte, omdat het relatief dichtbij is voor een zonverzekerde bestemming. Ik verbleef in een luxueus resort met alle faciliteiten waar je maar van kan dromen. Mijn dagen bestonden uit het leven van buffet tot buffet; zonnebaden op het strand, banen zwemmen en heel veel uitrusten. Zo’n resort leent zich daar goed voor, want in de wijde omgeving is er verder niks te doen. Voor iemand die altijd onderweg, aan het werk of bij vrienden is, is zo’n resort de uitgelezen kans om de lichaamsbatterij goed op te laden. Moeilijk is het niksen wel en dus besloten zus en ik op excursie te gaan naar de dichtstbijzijnde stad genaamd El Qusir. 

We zaten in de auto met drie werknemers van het hotel. De weg zat vol kuilen, waardoor de onverlichte weg voelde als een vluchtroute uit “Not Without My Daughter”. Toen één van de mannen begon te vertellen dat hij tien Israëlieten heeft doodgeschoten, zat ik nog minder comfortabel. We werden in het donker in een vervallen plaats uitgezet, wat volgens Saskia wat weg had van een Syrisch oorlogsdorp. We hadden geen tijd om onze verwachtingen omtrent deze excursie bij te stellen, want we werden gelijk gekoppeld aan gids Mackey. Hij nam ons mee naar zijn vrienden, die lotusolie verkochten en bleven aandringen dat we dit moesten kopen. “We hebben alleen handbagage, dus we mogen niet zoveel vloeistoffen mee”, zeiden we in koor. Op het resort was gebleken dat iedereen ons zo graag spullen of ervaringen wil verkopen, dat een “nee” niet geaccepteerd wordt. Onze coping strategy bestond daarom niet langer uit “nee” zeggen, maar uit angsten, allergieën en afwijkingen hebben. Een kamelentour? Bang voor kamelen. Een boottour? Zeeziekte. Een quadtocht? Geen rijbewijs. 

Ergens vond ik het heel begrijpelijk dat de lokale bevolking zo opdringerig werd, want de rijkdommen in Nederland zijn voor de meeste Egyptenaren utopisch. De armoede raakte mij, misschien wel het meest toen ik uitgemergelde straathonden uit vuilniszakken naar eten zag zoeken en bedacht dat mensen dat ook doen. Ik voelde me schuldig over de luxe die ik in het hotel had, waarop Mackey zei dat het Gods’ taak is om zich bezig te houden met alle mensen in de wereld, niet de mijne. Teruggekomen in het hotel, had ik minder medelijden met de werknemers, want zij hadden het relatief goed en waren zelf ook blij met hun banen. Het lukte me hierdoor ook minder goed om hun opdringerigheid te accepteren. 

Zo werden we elke ochtend op dwingende wijze uitgenodigd voor aquagym, waarbij ik er één keer aan toe had gegeven. Deze les begon sportief, maar eindigde in een dubieus schouwspel waarbij de animator de instructies gaf dat ik hem moest masseren. Cor*, een 68-jarige Amsterdammer met een atletischere bouw dan ik, werd gek genoeg nooit uitgenodigd voor aquagym. Cor was alleen op reis, want hij heeft zich nooit kunnen binden. Als spermadonor heeft hij 14 nazaten, waarmee er sinds kort met één daarvan contact is. Cor vertelde onder het genot van tonics zijn hele levensverhaal waarbij het voelde alsof hij in de handen was gevallen van de recherche De rest van de vakantie hadden we onuitgesproken besloten om te verbinden in het niet kunnen binden. Zo hielp ik Cor om souvenirs te shoppen voor zijn zoon en heeft hij mij kunnen redden uit situaties met opdringerige Egyptenaren. Toen de aquagyminstructeur naar me toe kwam en aankondigde met me te willen zoenen (“I am sure that you want me as I want you”), liep ik vast in het bedenken van een angst, allergie of afwijking. Ik wees naar Cor en zei “het mag niet van mijn vader”, waarop Cor met een stalen gezicht zei dat hij zijn dochter nooit toestemming zou geven om te zoenen voor het huwelijk. De instructeur vertrok beschaamd. Cor redde mijn vakantie, een rol die hij niet erg leek te vinden. 

“Het zou leuk zijn als ik zo leuke dochters heb als jullie die contact met me willen”, vertelde hij in de busreis onderweg naar het vliegveld. “Maar jullie hebben al een vader…” We spraken uit dat we voor Cor hopen dat meer kinderen contact met hem zoeken. Volgens Cor zou een film over zijn leven dan sappiger worden. “Mag ik dan het script schrijven?” Cor knikte ja, mij in twijfel achterlatend of hij dit meende of dat het niet “nee” zeggen na twee weken Egypte zijn coping strategy was geworden. 

* Cor is een gefingeerde naam