Een eigen huis, een plek onder de zon

René Froger – Alles kan een mens gelukkig maken

Sinds vanavond heb ik bijna geen geld meer. De notaris heeft op zijn derdegeldenrekening vrijwel al mijn geld waar ik vanaf mijn geboorte voor heb gespaard. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, dus ik probeer mijn vriend te overtuigen om niet alleen met mij in een huis te investeren, maar ook in een straat aan eindejaarsloten. Ondanks dat ik hem op het hart druk dat risico’s nemen goed is als je voor het grote geld wil gaan, is meneer terughoudend. Vanaf volgend weekend is ons huishouden samengevoegd en managet hij ons kasboekje, een taak die hij nu al waardig vervult. Een soort van traditionele rolverdeling dus, waar ik nog het minst voor vrees. Spannender vind ik of hij met mij kan samenwonen, aangezien ik amper met mezelf kan samenleven.

Zo heb ik pas geleden voor een week aan zuigzakjes yoghurt ingeslagen als ontbijt. Het opstaan is soms zo lastig, dat ik erg vaak sluimer en daardoor te weinig tijd overhoud om fatsoenlijk te ontbijten. De Breakers en Melkunie Proteïne (#no ad) zijn onderdeel geworden van mijn dagelijkse reisroutine in het openbaar vervoer onderweg naar mijn dagbesteding. Toen vriendlief hier achter kwam, reageerde hij alsof ik mezelf louter sondevoeding toedien. Vanaf volgend weekend sta ik qua ontbijt dus onder verscherpt toezicht, maar gelukkig hoort het doen van boodschappen bij mijn traditionele rol. Ik hoef dus niet definitief afscheid te nemen van mijn yoghurt zuigzakjes, want het is erg lekker.

Er zijn een paar andere zorgpuntjes. Zo vergeet ik soms de gordijnen te openen, de lichten uit te doen of een natte, pas gebruikte handdoek op te hangen aan het daarvoor bestemde haakje. Dat ik de afwas in A.’s ogen te veel met de Franse slag doe laat ik voor nu achterwege, want er is in ons nieuwe huis een vaatwasser. Voor alle collega’s, vrienden en vreemden die zich de afgelopen jaren hardop af hebben gevraagd hoe ik 60 uren per week kan werken en ondertussen vier universitaire studies heb kunnen doen, komt de waarheid nu eindelijk naar boven: ik bezuinig op de kwaliteit van mijn huishouden. En ja, dit voelt als een schuldbekentenis, want ik geef al vijf jaar tieners kamertraining, maar zelf zou ik ook in de leer moeten.

Donderdag sluit ik naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste studie af en vrijdag krijgen A. en ik de sleutels van ons grote mensen huis. Er is geen financiële noodzaak meer om zoveel te werken als dat ik deed en ik hoef ook nooit meer tot middernacht te studeren. Mijn nieuwste uitdaging is het heetste vuur waar ik ooit voor heb gestaan: het worden van een goede huisvrouw.