Laat mijn onzekerheid nu gaan om te genieten van wat komen gaat

Fatimazohra ft. Stef Classens- Niet Om Weg Te Gaan

Tien jaren geleden begon ik met bloggen. Er volgden vele reisverslagen waarbij ik schreef over de reizen in binnen- en buitenland. Ik denk vaak terug aan de reizen die ik gemaakt heb en koester mijn hang naar avontuur nog elke dag. Het leverde vriendschappen en herinneringen op. Zo was ik recentelijk daggast op de bruiloft van een zeer dierbare vriendin, die ik leerde kennen in de winter van 2016 in Spanje.

De voornaamste reden om in 2016 naar Spanje te gaan, was het verbeteren van de pasgeleerde Spaanse taal. Om een beurs te krijgen en om mijn Bachelorstudie voort te kunnen zetten, koos ik voor een uitwisseling op de Universiteit van Granada. Mijn vakken zocht ik niet uit op basis van interesse, maar aan de hand van het rooster. Zo wilde ik zo weinig mogelijk tijd verliezen aan het hebben van een eventueel ongelukkig rooster, waardoor ik mij maandag tot en met donderdag voor vier uren les achter elkaar moest melden. Zonder pauzes lessen hebben was vermoeiend, maar efficiënt. Behalve de moeilijkheid van het hebben van Spaanse vakken op universitair niveau, bood de Universiteit mij weinig uitdaging. Voor het eerst (en tevens voor het laatst) in mijn leven spijbelde ik regelmatig, omdat ik graag mijn leuke weekenden wilde verlengen.

Ik woonde met Spanjaarden en Italianen in een huis met wie ik bijna elk weekend reizen maakte. Mijn huisgenoten hadden een reisbureau en in ruil voor wat hand-en-spandiensten mocht ik vrijwel altijd gratis mee. Het bracht ons naar Barcelona, Albufeira, Lissabon en vele andere zuidelijke plaatsen. Daarnaast gingen we vaak op stap in een discotheek die in het verlengde van onze straat lag. Bovendien organiseerde ik culinaire evenementen, waarbij ik zelfs de Senegalese grotbewoners uit Sacromonte wist te verenigen met de geprivilegieerde westerse uitwisselingsstudenten.

Afgelopen weekend vertrok ik naar Barcelona voor een vriendinnentrip. Bijna alle hoeken van de straat riepen herinneringen op aan mijn leven in Spanje van 6,5 jaren geleden. Met een Spaans muziekje door mijn koptelefoon, kreeg ik de neiging om mijn leven van toen te romantiseren. De pijnlijke conclusie is echter dat ik toen helemaal niet bovengemiddeld gelukkig was.

Na bijna heel 2015 in het buitenland geleefd te hebben, was het leven in 2016 zonder de luxes van thuis het nieuwe normaal geworden. Soms hunkerde ik naar het kunnen spreken van mijn eigen taal in plaats van voortdurend te moeten denken in het Spaans. Ik had na meer dan een jaar zonder betaald werk en magere beurzen te hebben ontvangen bijna geen financiële middelen meer over. Ook zat ik in een slechte relatie. Mijn motivatie voor mijn studie verdween, maar ik had nog geen diploma’s om op terug te vallen. Dit veroorzaakte een constante druk om te moeten studeren en presteren. En ik verdwaalde altijd, omdat mijn telefoonbatterij zo slecht was dat mijn telefoon regelmatig uitviel en ik bijna nooit kon navigeren door maximaal 1GB per maand aan internet te hebben.

Mijn zorgen van toen doen mij denken aan enkele particuliere studenten aan wie ik een tijd lesgaf. Sommigen bewoonden een miljoenenvilla met zwembad, vlogen zes keer per jaar businessclass naar Zwitserland, Monaco, Dubai en Curaçao en bestelden zonder na te denken voor €35 sushi voor in de lunchpauze. Wanneer het in mijn burgerschapslessen over rijkdom ging, zeiden ze niet vermogend te zijn, omdat ze geen jacht bezitten. Zij leerden mij de wijze les dat alles in het leven relatief is.

Terugkijkend op mijn leven in Spanje, had ik mezelf gegund dat ik er meer van zou hebben genoten. Ik heb nooit meer zo weinig financiële middelen gehad als toen, heb een betrouwbare man ontmoet met wie ik een stabiele relatie heb en ik bezit bijna vier universitaire diploma’s om op terug te vallen. Ik verdwaal nog steeds, maar dankzij mijn powerbank en onbeperkte internet nooit voor lang. Alles kwam en komt blijkbaar goed. Regelmatig verbied ik mijzelf om stress te hebben over relatief onbelangrijke zaken die nu spelen, zoals het hebben van te veel werk, de laatste loodjes van mijn studie en een aankomende verhuizing.  Over 6.5 jaren hoop ik terug te kijken op 2022 waarin ik vooral bovengemiddeld gelukkig was en ben gebleven.