I always taught you that you could have whatever you dream

The Notorious B.I.G. ft. 112 – Sky’s The Limit

De trouwste lezers van mijn blog, weten dat er tijden waren waarin ik elke maand op vakantie ging. Dit financierde ik door in de tijd dat ik in Nederland was dag en nacht te werken. Dan vloog ik van slaapdienst naar dagdienst en vice versa. Juist omdat mijn leven in Nederland voor de lange termijn praktisch onmogelijk vol te houden was, vond ik de rust in mijn reizen. Herfst- en wintervakanties hadden mijn voorkeur, aangezien het altijd lekker opstijgen is als de regendruppels op het vliegtuigraam tikken. In een zonnig oord had ik er opeens geen moeite mee om mijzelf toe te staan niks te doen en louter en alleen te genieten van de zon. Ik kon dagen op het strand of aan het zwembad liggen, wandeltochten maken, veel muziek luisteren en als ik in een goede bui was, las ik boeken. Soms gingen ook de Sudoku- en Zweedse puzzelboeken mee.

Aan dit leven, waarin ik voor 80% een hamster in een tredmolen was en voor 20% in Utopia leefde, kwam bewust een einde toen ik weer ging studeren. Niet veel later belandde ik samen met bijna acht miljard anderen in een historische tijd waarin lockdowns, afstand houden, avondklokken en mondkapjes de realiteit werden. Anderhalf jaar met ‘slechts’ een korte vakantie in Portugal volgden. Mijn coping strategy bleek het creëren van structuur. Ik zag de pandemie als kans om het maximale uit mezelf te halen door zoveel studies, cursussen en banen naast elkaar te doen, dat ik geleefd zou worden door mijn strakke planning. Ook dit type leven bleek voor de lange termijn praktisch onmogelijk, alhoewel ik alle doelen die ik voor mezelf gesteld had inmiddels heb behaald.

Deze blog schrijf ik vanuit Tenerife. Ik heb uitzicht op rotsen en de zee en heb zonet een mierenzoete milkshake besteld. Door het teruglopen van maatregelen- en beperkingen omtrent Covid-19 en door mijn verminderde dagbesteding, grijp ik mijn kansen om opnieuw te reizen. Er staan nog veel reizen in de derde kwartaalplanning, waaronder naar Rome, Palermo, Kroatië en Slovenië. Het klinkt als een leven om jaloers op te zijn, maar achter dit verhaal schuilt een grote hulpvraag. Na elk WhatsAppje met woorden als ‘lekker genieten’ en ‘geef je over’ krijg ik het letterlijk en figuurlijk Spaans benauwd. De rust geeft mij zoveel onrust, dat ik mijn werkmail al tien keer per dag heb gecheckt en ik ondanks het thuislaten van mijn agenda toch weer nieuwe afspraken heb gepland. Hoe geniet je lekker en geef je je over? Door het regime wat ik mijzelf anderhalf jaar lang heb opgelegd, weet ik oprecht niet meer hoe het moet.

Gelukkig ben ik in de leer bij M., met wie ik op wintervakantie naar Tenerife zou gaan voordat heel de wereld oranje op de Covidmap kleurde. Zij besloot ondanks de beperkingen in december wel te gaan en keerde niet meer terug naar Nederland. Nu verblijvend bij haar, laat zij mij als leermeesteres zien hoe het leven eruit ziet als elke dag als een weekenddag voelt. We spreken af dat de laptops na morgen dicht moeten blijven en we niet aan werk mogen denken. Wanneer het leven vervolgens alleen de problemen kent dat je niet weet welke sushi je moet bestellen en of we naar het strand of naar het zwembad gaan, weet je dat je hoog in de groeicurve van het leren genieten zit. Dat we vervolgens uren moeten zoeken naar waar de huurauto ook alweer geparkeerd staat, toont dat zelfs de grootste genieters hun problemen kennen.