And I know you probably thinking I ain't worth shit

Sonder & Jorja Smith – Nobody But You

In crisistijden worden er vaak nieuwe uitvindingen gedaan, zoals oorlogen verrekijkers, theezakjes, maandverband, vegetarische worstjes en polshorloges voortbrachten. De covidcrisis heeft ook wat innovatieve ideeën voortgebracht, bijvoorbeeld hoe je kan daten in lockdowntijden, ook wanneer het een eerste date is, het regent en overdekte publieke plaatsen nauwelijks begaanbaar zijn. Zo werd ik door mijn leerlingen getipt op speurtochten en high wines die je zou kunnen bestellen, zodat je toch nog een culinaire of actieve date kunt hebben. Bij aanvang van de crisis zat ik in een relatie, dus daten in een pandemie is een heel nieuw fenomeen voor mij. Aangezien de relatie enkele maanden verbroken is en ik wel wat meer reuring dan werk en studie  zou kunnen gebruiken, besloot ik mij op de datingmarkt te begeven. Ik installeerde datingapps en paste mijn filters en profiel zodanig zorgvuldig aan met als doel geen drugsverslaafden, vaders en financieel labiele mannen tegen te komen.

In de hoop op romantische speurtochten en high wines, kwam ik een paar keer van de koude kermis thuis. Zo moest ik bij de eerste date gelijk al behoorlijk ingrijpen, omdat het voelde alsof ik iemands levensverhaal aan het optekenen was. Na een wandeling van kilometers, besloot ik aan te kaarten dat ik mij een interviewer voelde en de respondent aka date na uren nog helemaal niks over mij wist. Toen deze date geen vervolg kreeg en ik een rondje Oudegracht met een ander liep, plaste de date tijdens de wandeling midden op straat. Toen ik getraumatiseerd van alle wandeldates dan maar hoopte op een culinaire date, sprak ik met een date in Den Haag af. Toen ik er bijna was aangekomen, werd ik gebeld met de mededeling dat ik zelf langs de supermarkt moest gaan en mijn eigen eten zou moeten koken. Toen ik dit principieel weigerde, werd ik als gierig bestempeld. Ik besloot voor een volgende date dan zelf maar drie gangen te gaan koken. Toen ik hem bij mij thuis uitnodigde, raakte hij erg opgewonden. Niet van mij of van mijn pittige soep, maar van de knappe mannen op mijn Korps Mariniers kalender in het toilet. Ik kreeg steeds meer twijfels over mijn selectieprocedure.

Mijn collega’s volgen de ontwikkelingen op de voet. Eén van hen gaf zelfs toe, terwijl hij mij naar een date chauffeurde, dat hij geen soaps (meer) kijkt, want hij kijkt naar mij. Elke keer wanneer ik op werk ventileer over dat ik denk echt goed gefilterd te hebben, weer eens een week lang met een droomman gezellig heb gekletst die toch alleen voor de fun blijkt te willen afspreken, zijn mijn collega’s een en al luisterend oor. Bezeten door het dateleedvermaak moedigen zij mij aan, overwegend uit eigen belang, niet op te geven. Vandaag belde ik mijn collega echter op met de mededeling dat de datingcrisis en de covidcrisis bij elkaar teveel crises bleken, met als gevolg dat ik mijn datingapps van mijn telefoon verwijderd heb. Hij reageerde teleurgesteld, terwijl ik mij opgeluchter dan ooit voel.