They say that time is a healer

Gabrielle - Rise

Een gemiddeld gesprek over mijn werk, gaat helaas altijd gepaard met verdediging; “Die vluchtelingen met wie je werkt… zijn dat gelukszoekers?” “Zij krijgen zomaar alles en de ouderen in Nederland helemaal niks!” “Ze zijn zeker heel gewelddadig?” Waarop ik dan een non-politiek correct en genuanceerd (ja, dat gaat samen) antwoord geef, waarbij mijn gesprekspartners vaak verbaasd zijn over mijn oneindige sympathie voor vreemdelingen die niet altijd even goed integreren.

Want stel je voor… dat je huis en haard verlaat en bijna al je spullen waar je gehecht aan bent geraakt, moet achterlaten. Je vertrekt naar bestemming onbekend, moet een jaar lang (wat je dan nog niet weet) lopen, soms dagen zonder eten of drinken. De mensen met wie je bent, zijn te zwak voor de reis, voor de onzekerheid, voor de droom dat alles beter wordt. Ze sterven. Zelf denk je dat je misschien ook snel doodgaat, maar tot dat moment zul je lopen. Want als je loopt, geef je niet op en waar hoop is, is toekomst. Niet alleen in je eigen land was oorlog, ook onderweg zie je mensen in de slavernij belanden, mensen uit trucks worden gegooid, opstandelingen doodgeschoten worden. Je wordt zelf te pakken genomen, krijgt een keer per dag een miezerig papje en meerdere keren per dag zweepslagen. Soms denk je eraan hoe fijn het zou zijn om dood te gaan, want dan ben je tenminste pijnloos bij God in de hemel. De stem van je ouders houdt je op de been. Zij hebben gezegd dat je moet blijven vechten, in wat voor omstandigheden dan ook en dat de toekomst altijd beter zal worden dan het heden. Ongelukkigerwijze weet je niet waar ze nu zijn en of ze überhaupt nog leven. Want stel je voor… dat je met deze trauma’s en na dit gevecht in Nederland bent aangekomen…maar je was pas 14. Natuurlijk ben je een gelukszoeker, maar durf jij te ontkennen dat je zelf niet op zoek bent naar geluk?

Vluchtelingen en ouderen zijn als zwakkere schakels van de samenleving onvergelijkbaar. Ik vind het dan ook een beetje apart dat deze groepen altijd naast elkaar geverifieerd worden. Mijn zus werkt in de thuiszorg en uit haar verhalen blijkt hoe goed en passievol er voor ouderen gezorgd wordt in Nederland. Hulp bij het aan- en uittrekken van de steunkousen, ondersteuning bij het wassen, de bereiding van maaltijden, het herinneren aan innemen van medicijnen, het verzorgen van een stoma… Als ik ooit in zo een afhankelijkheidspositie zou komen, vertrouwde ik in ieder geval op de geweldige zorgverleners die dag in, dag uit, voor anderen klaarstaan. Vreemd genoeg lijkt de situatie van vluchtelingen in geen enkel geval op dat van de ouderen, behalve dat ze (soms) ook begeleiding nodig hebben. Zo worden er in bureaucratisch Nederland zoveel brieven op C1-niveau Nederlands gestuurd, dat nieuwkomers dezen niet altijd begrijpen. Brieven van de belastingdienst, over aanvragen van DigiD, van advocaten wat betreft eventuele gezinshereniging, loonstroken, verzekeringspapieren, etc. Door mijn werk ben ik er vooral achter gekomen hoeveel mijn ouders altijd voor mij geregeld hebben.

Dit weekend fietste ik met een van de jongeren van mijn werk naar zijn nieuwe baantje, 10 kilometer verderop. Vanaf deze week begint hij bijna dagelijks om 7 uur ’s ochtends met het schoonmaken van showrooms. Een andere jongere doet logistiek werk en sorteert daarna boeken, waardoor hij met zijn dubbelshift van 6 uur ’s ochtends tot 23 uur ’s avonds werkt. Weer een andere jongere heeft dadelijk een sollicitatie in een vreemde stad, waarbij ik heb gevraagd of hij wil dat ik even mee ga. “Nee, ik wil het alleen proberen”. Ik moet dan denken aan mijn eerste buitenlandse sollicitatie, waarbij ik in Zwitserland het gesprek in het Engels moet voeren. Wat was ik zenuwachtig. Bedenkende dat de mensen waarmee ze het gesprek hebben zich mogelijk gaan afvragen of ze gelukszoekers zijn, gewelddadig zijn en alles van ouderen afpakken, word ik nog zenuwachtiger en laat ik ze met pijn in mijn hart los. “Fiets voorzichtig, heeeel veel succes en vertel me morgen hoe alles is gegaan!” “Is goed mevrouw!” En dan zwaaien ze, geweldloos, zoals altijd.