Some people want it all, but I don't

Alicia Keys - If I ain't got you

Ik heb periodes van zo weinig geestelijke rust en bezinning gekend, dat ik geroepen heb in het klooster te willen gaan. Wegens mijn protestantse achtergrond kon ik toelating wel vergeten. Ik koos andere wegen, alhoewel het klooster altijd in mijn hoofd rondspookte. Het idee dat je zoveel tijd hebt, dat je gewoon niet meer weet wat je ermee wilt doen. De afzondering van de wereld om je heen. De focus op God.
Nu ik in het islamitische Egypte zit, waan ik me in het klooster. Internet verdient hier geen vocativus en elke stap die ik uit de richting van mijn woning zet is vragen om problemen. Ik wil eerst alle knepen van het vak leren, voordat ik mezelf tijd gun de cultuur volledig te analyseren. Tot die tijd leef ik dus in een klooster, mits de kinderen naar school zijn.
's Morgens sta ik om half 6 op. De gedachte dat mijn vader dat al 30 jaar en 350 dagen per jaar doet, troost me. Ik maak de broodtrommeltjes van de kinderen klaar, wek ze, kleed ze aan en breng ze naar buiten waar de schoolbus wacht. Vanaf 6.15 uur tot 15 uur, wanneer de kinderen weer terugkomen van school, heb ik vrij. Omdat het internet zo waardeloos is, kan ik niet communiceren met het thuisfront of mijn vrienden in Nederland en Azië. Ik ben aangewezen op mijn creatieve geest en die wordt hier behoorlijk gestimuleerd. Jana is het kind waar ik zelf moeder van zou kunnen zijn. Ze is slim, doortrapt en manipulatief. Helaas voor haar is mijn mensenkennis te groot en weet ik hoe ik met haar gedrag om moet gaan. Juist omdat ik haar niet geloof als ze zegt dat ze vergeten is welke bladzijden huiswerk ze moest maken en ik haar geen snoep laat eten na het tandenpoetsen, waardeert ze me. Het verschil met oppassen in Nederland en in het gezin waar ik nu mee leef is de intensiviteit. Van 15.00 uur tot 20.30 uur ben ik volledig van de kinderen. Het is niet relaxen op de sofa en toekijken hoe ze spelen, maar ze continue vermaken en helpen met huiswerk, douchen en eten. Ahmed is wat dat betreft een wat makkelijker kind, je zet hem voor de tv en je hoort hem niet meer. Jana wil kleuren, make-uppen, dvd's kijken, memories doen, dansshows geven en de hele middag een zingpartner hebben. Op de tweede dag gaven we een 'rockstar-show' aan oma. Ik liep met een 8-jarig kind, een riem om mijn hoofd en een zwart gezicht van de make-up (uiteraard gedaan door Jana) op Crazy Frog te dansen. Mijn schaamtegevoel verdwijnt hier volledig, want de regel is: Zolang de kinderen blij en tevreden zijn, zijn moeder en oma blij en tevreden. Ik ben de oppas waar ik als klein kind altijd van droomde, al zeg ik het zelf. Yasmeen vertelde me dat ik Jana's beste vriendin ben en daar ben ik blij om. In Thailand paste ik 1 dag per week op kinderen en dat ging moeizamer. Ik kon niet met de kinderen communiceren en daardoor een minder hechte relatie opbouwen. Opvoeden is niet makkelijk, maar ik weet wel precies hoe ik het wil doen. Misschien komt het omdat ik er een halve dag over na kan denken.
Er wordt me zoveel structuur geboden, dat ik goede rituelen weer nieuw leven in kan blazen. 'Voor alles wat gebeurt is er een uur,' staat er in de Bijbel. Als ik Caïro niet in ga, besteed ik elke dag een uur aan het maken en eten van mijn ontbijt: Verse fruit- en melkshakes. Daarna sport ik een uur, douche en verzorg ik me een uur, doe ik een uur bijbelstudie, help ik de huishoudster een uur en schrijf ik een uur verhalen. Zolang ik dit leven heb, kunnen jullie geen spannende en anti-burgerlijke verhalen verwachten.
Als ik Caïro in ga, kan ik boeken schrijven over wat ik zie en meemaak. Anna-Lena, de vorige au-pair, is getrouwd met een Egyptenaar. Ze is een jaar ouder dan ik. Het klikt en ik weet waarom. Zij trekt zich niks van anderen aan en kiest altijd haar eigen weg. Met een andere mentaliteit kun je de keuze om een Egyptenaar te trouwen ook niet maken. Anna-Lena en Amr, haar echtgenoot, proberen nu naar Duitsland te emigreren om daar werk te zoeken. Ze namen me mee naar een groot kantoor waar je visa kan verlengen en aanvragen. Dit was hun 10e bezoekje al, elke keer ontbreekt er wel weer iets, waardoor ze niet krijgen waar ze naar vragen. Ook bij dit bezoekje werden ze weer van het kastje naar de muur gestuurd. Ik moest in mijn hoofd steeds lachen, want hoe toevallig is het dat ik op de tweede dag getuige ben van de problemen als je trouwt met een Egyptenaar. Het was net alsof ze me wilden laten zien: Doe dit nooit. Op het Tahrirplein aangekomen, werd ik achtervolgd door een groep jongens die foto's van me maakten. De groep werd steeds groter en toen de groep uit 30 jongens bestond, moest ik van Amr vluchten. Hij bracht Anna-Lena en mij naar een groot shoppingscenter. Toen hij niet meer bij ons was, werden we nog meer aangekeken door de mannen. Ze kijken je constant aan alsof je naakt loopt.
Ook als ik buiten wil hardlopen, moet ik voorzichtig zijn. Van Yasmeen mag ik alleen rondjes om het park voor huis rennen. Toen ik naar de reden vroeg, zei ze: 'Omdat je blond bent.'
Ik zou uren kunnen schrijven over wat me opvalt aan deze cultuur, maar dat doe ik de volgende keer. Ik heb er in ieder geval tijd genoeg voor.