Give me one good reason I should stay

Dru Hill - One good reason

De komende blog is compleet het tegenovergestelde van mijn vorige blog. Ik wilde het eerst als noodkreet schrijven om advies te vragen, maar ik heb mijn eigen besluit al gemaakt. Bij deze familie heb ik het 1 hele week volgehouden.
Van zondag tot en met donderdag was mijn leven hier oké. Niet perfect, omdat ik moeite had met het verwende gedrag van de kinderen, maar oma hielp me met alles en ontlastte mij genoeg om een redelijke baan te hebben.
Vrijdagmorgen ging oma weg. Het zou een vrije dag voor me zijn, maar in plaats daarvan was ik constant aan het werk. De kinderen wekten mij in het weekend om 6 uur 's morgens en vanaf dat moment moest ik volledig voor ze klaarstaan. Ik ben niet alleen hun oppas, maar ook hun lerares, activiteitenbegeleidster, mentor, serveerster, kok, schoonmaakster (ondanks dat er al één is) en hun grote zus die altijd gezellig moet zijn. Ik nam ze mee voor een sportuurtje in het park. Daarna was het tijd voor een douche, maar Ahmed wilde niet douchen. Hij is een super schattige jongen als zijn moeder in de buurt is, maar een agressieve Arabier als ik alleen met hem ben. Hij schopt me, slaat me en dreigt steeds over me heen te plassen als ik hem wil helpen. Ik moet alles positief benaderen en mag hem niet optillen om naar de badkamer te brengen. Als hij zegt: 'Ik wil eerst tv kijken en daarna douchen,' moet ik daarmee akkoord gaan. Als hij daarna zegt: 'Ik wil eerst yoghurt eten,' moet ik daarmee akkoord gaan. Als hij daarna zegt: 'Ik douche na het eten,' moet ik daarmee akkoord gaan. Oftewel, alle beslissingen worden genomen door de kinderen. Op vrijdag en zaterdag was moeder erbij en ik kreeg constant kritiek. De supermooie en vriendelijke vrouw veranderde in een luie dictator. Als de kinderen me schoppen en slaan, heb ik het uitgelokt. Ik moet met ze praten als ze iets niet willen, maar ze willen niet luisteren. Volgens de moeder omdat ik teveel desinteresse heb en te weinig vraag hoe het met ze gaat. Ze laat me niet bidden voor het eten, maar onderbreekt me met de woorden: 'Help de kinderen met het vlees snijden.' Ik moet de badkamer schoonmaken, maar toen ik mijn gebruikte handdoek voor de badrand gebruikte, werd ze boos omdat het niet hygiënisch was. 1 van de 2 hemden die ik voor haar zoon had gepakt was in de verkeerde maat en ze werd boos dat hij 1 minuut in de badkamer stond met 1 hemd. Toen ik de bedden had opgemaakt zei de moeder: 'Heb je nooit eerder een bed opgemaakt?' Ze ging de deur uit zonder iets te zeggen en toen ze terugkwam, waren we aan het kleuren. Ze werd boos omdat de stoelen niet recht stonden en de handen van de kinderen nog niet gewassen waren. Dit, terwijl we geen idee hadden hoe laat ze thuis zou komen en we nog bezig waren met de activiteit. Op vrijdag zei ze dat het niet ging werken tussen haar en mij, omdat ik te weinig initiatief toon. Ik weet hoe het komt dat ze dat denkt, ik vraag de kinderen om de 10 minuten wat ze willen eten of drinken, maar telkens krijg ik als antwoord terug: 'Niks.' Zodra moeder haar gezicht een keer laat zien, is het: 'Moeder, ik wil pizza en ei.' Vervolgens wordt ze boos op mij, want ik had ontbijt moeten klaarmaken. In het hartig woordje met de moeder maakte ze steeds denigrerende opmerkingen tegen me. 'Is mijn Engels op een te hoog niveau voor je?' 'Hoe kon je in Thailand de armoede overleven als het je niet lukt in dit huis vol luxe te overleven?' 'Je zei dat je flexibel was, maar ik zie er niks van.' 'Ik betaal de schoonmaakster veel om jou te helpen, maar je grijpt die kans niet aan.' 'Je hebt misschien sollicitaties gekregen van mensen met een zwembad in de tuin, maar ik bied de beste voorwaarden die je als au-pair kunt hebben.' Waarom praatte ze zo tegen mij? Ik had te lang met de kinderen tv gekeken. Ook in het weekend moet ik een activiteitenprogramma voor ze opstellen en 15 uren op een dag met ze spelen. Ik werd moe van te weinig slaap, maar daarop zei de moeder: 'De vorige au-pair was ziek en ging zelfs nog met de kinderen naar het zwembad.' Maandag waren de kinderen ziek en moest ik voor de derde dag 15 uren met ze spelen en voor ze rennen. Ze spelen met alles en laten het vervolgens liggen, iets waar de moeder mij ook al voor veroordeelde, omdat ik meer moest opruimen. Toen ik de kinderen vriendelijk vroeg of ze konden meehelpen opruimen, werden ze boos. Ze roepen steeds dingen tegen me als: 'We praten Arabisch zodat jij ons niet kunt horen.' 'We bellen moeder, omdat jij niet mee wilt helpen met opruimen.' 'Renate, geef me groentesoep nu.' En als ik vervolgens groentesoep breng, moet er nog een limoen overheen gepureerd worden. En er moet rijst in verwerkt worden. En ik moet het extra warm maken. Ik kan nog bladzijden vullen met redenen waarom ik gevlucht ben, maar dat is overbodig. Om nog 2 voorbeelden te noemen: Ahmed liet mij niet toe hem uit te kleden voor het douchen. Hij wilde het zelf ook niet doen en na een kwartier aansporen en proberen, ging ik naar zijn moeder om te vragen of zij het kon doen. Vervolgens zei haar zoontje: 'Mama, ik wilde wel douchen, maar Renate wilde me niet helpen.' Zodra ze in Arabisch praten weet ik dat het over mij gaat en als ik boze blikken krijg, weet ik ook genoeg. Ik was met moeder en de kinderen in een park voor de elite en toen werd de moeder boos, omdat Jana bij de vriezer stond en ik haar daar weg moest halen, omdat het te koud voor haar was. In het park zaten alle kakkers met hun Louis Vuitton-tassen en Guccilaarzen op het terras koffie te drinken en hun kinderen speelden met elkaar. Dit park is streng beveiligd en beschermd, zodat de ouders met elkaar kunnen socializen, maar ik moest de kinderen non-stop in de gaten houden en zelfs hier met ze spelen. Toen ik naar de wc moest, werd ik door moeder opgebeld waar ik bleef. Ik kreeg geen ruimte om naar de wc te gaan, om me te wassen en zelfs niet om te ademen.
Zowel de kinderen en de moeder zijn soms heel aardig en soms vreselijk en ik kan niet met die stemmingswisselingen omgaan. Ik weiger om konten te likken van mensen die denken tot een koninklijke familie horen en ik weiger om de rol van hond te vervullen. Eerst dacht ik dat ik een maand zou blijven, mijn visum zou laten verlengen, salaris zou vangen en participeren in hun tripje naar Alexandrië, maar zelfs een maand lukte me niet meer. Ik heb veel over voor mijn Arabische droom, maar dit offer is te groot.
Hoe horrible de kinderen ook zijn, ik wilde ze niet alleen laten. Ik heb de hele dag op ze gepast, ook al werd ik geslagen en uitgeschelden, ik heb het volgehouden. Mijn plan was om de kinderen op bed te leggen, een brief bij moeder achter te laten en te peren voordat moeder thuis kwam. Ik had de klok verzet om de kinderen eerder op bed te kunnen krijgen. Opeens stond moeder voor mijn neus. Ik zei dat ik wilde gaan, omdat ik niet langer mishandeld wilde worden. Ze zei dat ze ervoor ging zorgen dat ik nooit weer een baan kreeg. Ze zei dat ik arrogant was van het eerste moment en ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan. Toen ze eraan toevoegde dat God dit niet goedkeurt, was de maat voor mij vol. Ik zei dat haar kinderen zich als een prins en prinses gedragen en ik niet langer de hond van de familie wil zijn. Niemand bepaalt voor mij of ik in de hemel kom of niet, only God can judge me. Toen ze ook nog vroeg of ik een maand kon blijven, zodat zij een nieuwe au-pair kon zoeken was de maat voor mij vol. Ik heb mijn koffers gepakt, moest de 15 euro 'emergency money' inleveren en heb gedag gezegd tegen de kinderen. Het meisje moest heel erg huilen en dat deed me ook wel pijn. Toen ik de deur eenmaal uit was kon ik alleen maar lachen van geluk.
Aangekomen bij de Airport werd er gelijk een ticket naar Amsterdam voor me geregeld. Morgenvroeg om 10 uur vlieg ik en om 14 uur sta ik weer op Hollandse bodem.
Ik heb een tussenjaar genomen om mezelf sociaal en emotioneel te ontwikkelen en dat is in Thailand goed gelukt. Mijn doel was om in Egypte opnieuw mensen te helpen en ondertussen de cultuur en de Arabische taal te leren kennen. Ik had in de eerste dagen hoge verwachtingen en die zijn niet waargemaakt. Toch heb ik geen spijt van mijn beslissing om terug te keren, want je kunt beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan dan iets wat je niet hebt gedaan. Ik heb teveel zelfrespect om me zodanig te verlagen en hoe ik 3 maanden in armoede overleefde en nu slechts een week met relatief luxe overweg kan is simpel. Ik vraag geen geld, warme douche of aardappels. Het enige wat ik vraag is waardering voor mijn inzet.