I'm like a bird, I'll only fly away

Nelly Furtado - I'm Like A Bird

Urenlange busritten, vaartochten over de Amazone, zoektochten naar anaconda’s of vissen naar piranha’s; het maakt me niet veel uit wat ik doe, ik geniet. Ik heb de afgelopen maanden zoveel van mezelf geëist dat mijn lichaam moet afkicken van stress en vroeg opstaan en elke ontspannende activiteit als bezigheidstherapie voelt. Ik heb zeeën aan tijd om te reflecteren over wat er het afgelopen jaar in mijn leven allemaal heeft afgespeeld en het dringt dan ook eindelijk tot me door dat ik al bijna 10 maanden in het buitenland leef. Ik mis Lipton Ice Tea green, een leven zonder mosquitos, een douche met warm water en de Hennie Ris, maar verder gaat alles goed.

We stapten maandagmorgen in een jeep om Spaanse vrouwen op te pikken. Ze leven inmiddels al 2 jaar in de jungle om Boliviaanse kinderen te onderwijzen. Het schepte een band. De komende 3 dagen zouden we een tour door de jungle met hen gaan doen en “gracias a Dios” eisen zij tussen de middag siëstas waarbij ik tot rust kan komen in een hangmat. De hele maandag hebben we in Amazonerivier Beni met een bootje doorgebracht om de meest bijzondere dieren te spotten. Alligators, roze dolfijnen, schildpadden, maar ook een ratachtige dikzak ter grootte van een hond en een hoop vogels. Ik mis het vogelkijkwijzerboek van pake Bernard of Spaans vocabulaire, want ondanks de uitleg van de gids snap ik nog steeds niet wat voor vogelachtigen ik allemaal heb gezien.  Het weer is erg onvoorspelbaar, want het kan op het ene moment 35 graden in de brandende zon en op het andere moment erg koud en regenachtig zijn. Gelukkig ben ik in deze jungle beter voorbereid en heb ik ditmaal een regenponcho bij me.

Ik weet niet wat meer oncomfortabel in de jungle is. Het hebben van lenzen of er ’s nachts uitmoeten om te plassen. Ik ben constant bang voor een ooginfectie, waarbij het opzetten van mijn bril door de Amazone stortbuien echt geen optie is. Niet dat het zoeken naar de wc in de nacht minder erg is. Nadat ik me volledig had ingesmeerd met mosquitocrème en me zo bedekt mogelijk had gekleed, ben ik bijna uit mijn boomhut gevallen. De 100 meter loopafstand leek op teenslippers met sokken een marathon en met zoveel dierengeluiden om me heen heb ik me als “Freek in het Wild” gevoeld. Had ik maar een zaklamp gehad, maar zo goed voorbereid ben ik, in tegenstelling tot Freek, nou ook weer niet. 

De volgende dag gingen we een wandeltocht doen, waarbij we naar slangen gingen zoeken. Ik heb mijn angsten overwonnen en mijn  grenzen verlegd toen ik de gevonden anaconda heb beetgehouden. Ook liet de gids ons natuurlijke crèmes uit de bomen opdoen en vruchten proeven die de Indianen in het dagelijks leven eten. Het grappige is dat ik op de Universiteit een presentatie over Amazone Indianen en hun middeltjes en vruchten heb gegeven. Ik voel me erg antropologisch, op het weigeren van vlees na. Ik trek het niet meer om een kip te horen kakelen en even later haar vleugeltjes te eten, dus denkt de groep dat ik één of andere rare vega ben. Hoewel ik me een beetje schaam voor mijn houding, houden ze het vlees apart van het overige eten. Zo hoefde ik ook niet onze eigen gevangen vissen te eten.

Mijn kledingcombinaties zijn door een gebrek aan keuze gekker dan ooit en ik denk dan ook dat als ik zo gekleed zou gaan met carnaval, mensen mij uitlachen. Het is verstandig om een shirt met lange mouwen te dragen, maar het enige shirt met lange mouwen dat ik over heb is een buiktruitje. Na wikken en wegen over muggenbulten op mijn buik of op mijn armen, loop ik met een naveltrui, een opgehesen paarse clownsbroek en felroze schoenen.  Het is een verademing dat er geen spiegels en geen hotte mannen aanwezig zijn.