I hope that freedom soon will come our way

Anita Meyer – Why Tell Me Why

In mijn werk in de jeugdzorg heb ik de verantwoordelijk voor jongeren tussen 15 en 18 jaar oud. Een voorwaarde voor het kunnen verblijven op de residentiële groep, is het hebben van dagbesteding. Velen gaan naar school, stage en/of werk. Daarnaast komen veel jongeren nog regelmatig over de vloer bij hun netwerk. In een pandemie betekent dit dat er aan de lopende band quarantaines ingezet worden, omdat de kans dat iemand in aanraking is geweest met een covidpatiënt óf zelf positief getest is, erg groot is. Ik was blij zelf weer uit quarantaine te zijn en gisteren mijn steentje bij te kunnen dragen aan een groep waarbij vrijwel iedereen in quarantaine zit.

De jongeren lieten hun dagbesteding, indien mogelijk, online plaatsvinden en verbleven achter de gesloten deuren van hun kamers. Ik begon vroeg in de ochtend met de aankondiging dat eenieder kon doorgeven wat hij of zij nodig heeft, zodat ik het voor de deur zou kunnen neerzetten. Ik was net bezig met het smeren van een broodje melkhagelslag en het zetten van een kopje earl gray “het liefst in een lang glas” inclusief drie klontjes suiker en een lepeltje, toen de deurbel ging. De taxichauffeur kwam een jongere ophalen, maar ik moest hem teleurstellen. De jongere was positief getest en zat in quarantaine. Ik bood mijn excuses aan dat dit niet gemeld was door de vorige dienst, maar het waren invallers geweest (want: half team in quarantaine), dus wellicht waren zij niet op de hoogte hoe zij de taxi hadden kunnen afmelden. Ik gaf erkenning en bood mijn excuses aan. De taxichauffeur stelde zich zes keer voor en hield een tirade van een kwartier. Hoe had ik zijn bel niet eerder kunnen horen? Was ik doof of zo? Hij had toch andere klanten, was ik nu zijn tijd aan het verdoen? Ik legde uit dat ik door drie huizen aan het rennen ben om de niet-quarantaine jongeren te wekken en de quarantainejongeren van roomservice te voorzien. Dat ik wellicht aan de andere kant van het huis was geweest en daarom de bel niet eerder had gehoord. De taxichauffeur dwong mij desondanks iets aan de bel te gaan doen en toen ik niet kon garanderen dat ik dit direct zou doen, pakte hij pen en papier om mijn gegevens op te schrijven. Wie ik wel niet was en wat voor functie ik had, werd op denigrerende toon aan mij gevraagd. Na een kwartier wees ik de taxichauffeur erop dat zijn volgende klant waarschijnlijk al lange tijd zou staan wachten en dat ik nog wat jongeren moest wekken opdat zij op tijd naar dagbesteding zouden kunnen. Hij liet zich pas naar zijn auto sturen, toen ik concludeerde dat het niet ging werken zolang als hij niet naar mij luistert. De taxichauffeur bleef tien minuten voor de deur staan, maar ik had het te druk om mij te laten intimideren.

De smoothieronde brak aan, dus er moesten mangostukjes, blauwe bessen, banaan met Griekse yoghurt tot drinkbaar geheel worden gemixt. Daar waar de één intolerantie jegens melkproducten had en de ander maar 100 gram fruit per dag wil (“te ongezond vanwege de fruitsuikers en we hebben geen weegschaal om precies 100 gram af te wegen, dus dan neem ik het niet”), heb ik het zelf grotendeels maar opgedronken. Veel tijd om te drinken had ik niet, want de taxichauffeur belde opnieuw aan. Een jongere, die getuige was geweest van het eerdere gesprek met deze man, riep direct dat ik aan de deur moest komen. Nederig stond hij voor me. Hij had de taxicentrale gebeld en mij bij zijn werkgever beschuldigd, waarna hij op zijn vingers was getikt en excuses aan mij moest maken. Een verrassende wending op deze chaotische dag.

Tussen het voortdurend bezorgen van de wensenlijsten van de jongeren in quarantaine (“een kom met een lepel voor cornflakes, 10 pilletjes melatonine, een zakje chips - maakt niet uit welke smaak -, douchegel”), ben ik bezig met het schoonmaken van het huis, een studieplanning voor iemand die door het hebben gehad van corona weken achterloopt, jongeren aansporen hun mondkapjes op te doen in de openbare ruimte wanneer zij naar het toilet of de badkamer gaan en probeer ik de quarantaine draaglijk te houden door gezichtsmaskertjes uit te delen. Ik haal me op de hals om met twee verspakketten preikerrieschotel te koken, zodat alle zieken hun vitamines binnenkrijgen. Na het doen van boodschappen, schillen van de groentes en opbakken van het gerecht, serveer ik alle quarantainegangers een bordje voor de deur. Na een half uur loop ik over de gang om de borden op te halen. Ik betwijfel of het eten wel binnen in de kamers is geweest, want de meeste borden zien er nog even vol uit. De groentes bleken te veel, te grof, de pastinaak (“de aardappelen”) te hard. Waarom ze niet beloond worden met P-eten, zoals pizza, patat of pannenkoeken. Ze waren toch ziek en zielig? Tegen mijn principes in, maar niet verantwoordelijk willen zijn voor flauwvallende pubers, schuif ik die avond nog pannenkoeken met poedersuiker en boter voor de deur. Na 24 uren zat mijn dienst erop en was het tijd om te slapen. Ik spreek voor ik ga slapen nog met mijn vriend af dat, indien het ons gegund is, wij onze toekomstige kinderen vanaf zes maanden avocadoshakes en pastinaaksapjes geven, zodat zij hun smaken ontwikkelen.  

In 2021 kregen jeugdzorgmedewerkers geen zorgbonus. Blijkbaar zijn hun prestaties in de strijd tegen corona niet uitzonderlijk genoeg.