Made a home out of everywhere I've been

John Mayer – Half of my heart

Deze week ben ik 30 geworden. Ondanks dat ik dankbaar ben dat ik deze leeftijd in goede gezondheid heb mogen bereiken, heb ik ook even moeten slikken. Nostalgisch als ik ben, heb ik deze week gereflecteerd op het afgelopen decennium.

Toen ik twintig werd, studeerde ik net op de Universiteit. Tinder bestond toen pas en ik had het helemaal ontdekt. In eerste instantie onder het mom van een sociaal experiment voor een studieopdracht, maar los van deze dekmantel, bracht het mij de bijzondere ontmoetingen waar ik behoefte aan had. Zo nam mijn eerste Tinderdate zijn neef mee, waar ik meer van onder de indruk was dan de oorspronkelijke date. Mijn tweede Tinderdate bleek op papier een perfect kloppende match, maar bracht in real life veel ongemakkelijkheid met zich mee. Ik leerde door deze ontmoetingen veel over mezelf en mijn gebreken. Anders geformuleerd, vrijgezel zijn in een tijdperk waar datingapps uit de grond popten, bleek voor mij een uitkomst.

Op mijn 21e belandde ik in Bern voor een studie-uitwisseling. Een voor mijn ouders veilige keuze. Voor mijzelf voelde het echter bij aankomst te veilig. De orde, regelmaat, reinheid en structuur die het leven in Zwitserland met zich mee brachten, oogden mij in het begin te saai. Al snel kreeg ik vrienden die uit alle continenten afkomstig waren en werd ik onderdeel van een hechte internationale gemeenschap. In de weekenden genoot ik met deze groep bijvoorbeeld van een huisje van iemands’ overgrootmoeder, zonder werkende sanitair en elektriciteit, waar we in de bergen met sneeuw tot aan de knieën een Zwitserse raclette en kampvuur organiseerden. Hier besefte ik definitief dat ik met een minimalistisch leven heel gelukkig kan zijn. Na weekenden fietsen rondom het meer van Genève, stedentrips in Lausanne en Zurich en vele barbecues aan de Aare, verliet ik na 4,5 maanden twee wc-rollen vol huilend Zwitserland.

Het bracht mij een maand naar Aruba, waar ik mijn zus opzocht, die daar acht maanden verbleef. Ik kwam alvast in de sferen van Latijns Amerika, waar ik nog zes maanden zou gaan blijven. Ik bracht vier maanden door in Cochabamba, Bolivia. Terugdenkend aan alle uitdagingen die ik in mijn leven ben aangegaan, was deze periode in mijn leven mentaal het zwaarst. Ik volgde een intensieve taalcursus van 25 uren per week, liep een stage bij een NGO die kinderen opving en waar ik tegelijkertijd onderzoek deed. Ik verbleef bij een Boliviaans gezin, dat mij liefdevol betrok bij familiaire activiteiten. Het concept ‘me-time’ leek nauwelijks te bestaan, want in de weekenden ging ik met mijn pasgemaakte vrienden het land ontdekken. Ik was blij toen ik mijn diploma van de taalschool ontving en mijn stage had afgerond. Christine kwam vanuit Nederland, om bijna twee maanden door Bolivia, Peru en Ecuador met mij te reizen. Dit was zo’n bijzondere reis, dat we elkaar beloofden dat we nogmaals in ons leven zo een reis zouden ondernemen.

Nadat ik 22 was geworden, stond een volgende uitwisseling op mij te wachten. Ik ging opnieuw studeren, maar deed dat nu in Andalucia in het Spaans. Toen ik net aankwam op het vliegveld, raakte ik in de war door het Zuid-Spaanse accent. Het voelde alsof ik helemaal geen Spaans meer kon verstaan en dat na zo een intensieve taalcursus in Bolivia. Gelukkig bleek het niveau van de Universiteit van Granada zodanig laag, dat ik zelfs met presentaties in achteraf gezien gebrekkig Spaans, mijn studiepunten wist te halen. Dat mijn huisgenoten een reisbureau hadden, hielp mee om kosteloos veel van Spanje en Portugal te ontdekken. Meerdere vriendschappen die in deze tijd ontstonden, zijn verder ontwikkeld in de afgelopen jaren en deze vriendinnen zijn uitgegroeid tot dierbaren binnen mijn inner circle.  

Na 1,5 jaar in het buitenland zag ik er zo tegenop om weer terug te gaan naar Nederland, dat ik nog een maand in Athene heb doorgebracht. Ik heb hier mijn eerste en enige boete ooit gekregen, nadat ik dronken ben gaan zwartreizen. De mensen die dichtbij mij staan weten dat ik bijna geheel onthouder ben en het dus louter een uitzonderlijke uitspatting betrof.

Toen ik 23 was geworden, ging ik net na mijn verjaardag naar Guatemala. Wederom voor de studie, dit keer opnieuw naar een Spaanse taalschool en voor een onderzoeksperiode. Drie maanden bracht ik achtereenvolgens in Quetzaltenango en San Juan de Laguna door. Ik studeerde in Nederland af, maar zag er tegenop om een baan te zoeken. Direct doorstuderen wilde ik ook niet en dus ging ik naar Engeland, waar ik drie maanden in Norwich heb gewoond en gestudeerd. Het viel mij zwaar om na zoveel periodes op veel verschillende plaatsen opnieuw mensen te moeten leren kennen en er na een intensieve tijd weer afscheid van te nemen. Ik besloot een vorm te vinden die passend zou zijn bij mijn behoeftes, waardoor ik nomadisch zou kunnen leven, maar meer vastigheid en continuïteit zou hebben. Ik solliciteerde op een baan in de zorg en in het onderwijs, waardoor ik dag en nacht zou kunnen werken met veel afwisseling in werkzaamheden.

Net voor mijn 24e verjaardag had ik mijn eerste werkdag bij Stichting Timon. Ik mocht vluchtelingen begeleiden met een warm team bestaande uit fijne collega’s. In de korte tijd dat ik dit werk heb kunnen doen, leerde ik dat werken in de zorg bij mij past. Ondanks dat deze werklocatie al na een jaar na mijn aanvang ging sluiten, ben ik als dertiger nog steeds begeleidster binnen de jeugdzorg voor deze stichting. Tegelijkertijd met deze eerste zorgbaan, kwam ik terecht in het particuliere onderwijs. Een plek waar ik nog jaren werkzaam ben geweest en wat de startplank voor mijn andere huidige banen scheen te zijn, namelijk het hebben van een eigen studiecoachingsbedrijf en het zijn van Examencommissielid van een particuliere hbo-instelling.

Op mijn 25e begon ik financiële vrijheid te ervaren. Ik werkte gerust 60 uren per week, maar dat gaf mij de ruimte om vaak vrij te nemen en veel leuke dingen te doen. Met verschillende gezelschappen trok ik er regelmatig op uit in binnen- en buitenland. In januari was ik in Parijs, in april in Bologna, in mei in Bern, in juni in Milaan en Mexico, in juli in Guatemala, in augustus in Granada en in Durbuy, in november in Egypte en in december in Turijn. Een leven waar menig persoon zware onrust door zou ervaren, maar waar ik juist energie door kreeg. Een levensstijl die niet lang houdbaar bleek, toen er op mijn 26e een pandemie uitbrak.

Ondanks de enorme omslag die de coronacrisis in mijn leven teweeg bracht, gaf het mij veel kansen. Ik was net weer begonnen met studeren en kon mij op deze manier zonder grootse afleiding op mijn studie storten. Online lessen zonder reistijd gaven mij mogelijkheden om mijn leven strak in te richten. Met zoveel gecreëerde tijd, lukte het om twee masters tegelijkertijd te doen en full time te werken. Ik genoot van deze prikkelarme tijd waarin ik mijzelf kon ontwikkelen.

Toen ik 27e werd en één van de masters had afgerond, werd ik bang voor langdurige onderprikkeling. Naast mijn master diversiteitsmanagement, koos ik voor talencursussen in Duits en Spaans. Na het uitgaan van een relatie en naar het advies van mijn zus om binnen een paar maanden “de beste versie van mezelf te worden”, ontmoette ik mijn huidige vriend, Armond. Dat we in het coronatijdperk met gesloten horecagelegenheden in de stromende regen tijdens een coronawandeling een leuke tijd konden hebben, beloofde een hoopvolle toekomst. Toen we nog maar net verkering hadden, gingen we naar Noord-Macedonië en Albanië. Nadat ik in het ziekenhuis belandde veroorzaakt door een voedselvergiftiging en Armond mijn leven wist te redden door op het juiste moment hulp in te schakelen, bevestigde hij voor mij dat onze toekomst samen zou zijn.

De coronacrisis bleef voortduren en samen met Armond bracht ik mijn 28e verjaardag door in Rotterdam. Ik woonde in een vervallen ziekenhuis waar ik bijna meer voor het warm stoken van de kamers van 150 huisgenoten betaalde dan voor de kale huur. Door een lockdown waren we op mijn verjaardag opnieuw veroordeeld tot een coronawandeling. Een jaar geen grote groep familie en vrienden hosten, maar een sobere verjaardag waarbij het Kroketloket in de Markthal gelukkig wel open was. Dit levensjaar stond in teken van mijn derde en tevens laatste master. Ik stortte mij op het behalen van een lesbevoegdheid en liep daarbij eerst een stage op een islamitische middelbare school, waar ik een leuke tijd had. In de tweede helft van het jaar, had ik een vaste baan in het onderwijs gevonden. Mijn doorzettingsvermogen en trots wonnen het van mijn werkplezier. Armond en ik kochten net voor kerst een huis in een dorp.

De gedachte dat ik mezelf op mijn 29e met een man in een dorps koophuis gesetteld zou kunnen noemen, was van korte duur. Door mijn werk in de jeugdzorg met onregelmatige diensten op verschillende locaties, heb ik nog altijd een nomadisch bestaan. Wat veranderd is, is dat ik een veilige basis heb om terug te keren. De orde, regelmaat, reinheid en structuur die de keuze voor ergens definitief vestigen teweegbrengen, is wat ik mezelf voor mijn dertiger jaren gun en heb gegund. Dat wat saai oogt, heel fijn kan zijn.

Overmorgen vertrek ik met Christine voor bijna vijf weken naar Colombia. Het is een cadeau aan mezelf voor mijn dertigste verjaardag: een leven met een balans van rust en stabiliteit enerzijds en avontuur en flexibiliteit anderzijds.