Two more night, my flight leaves at nine. I'm coming home

Romeo - I'm coming home

Nadat ik voor de derde keer beroofd werd en weer een financiële ondergang leed, was ik geestelijk niet zo stabiel meer. Ik kocht een bus ticket, omdat mijn buskaart was gestolen. Dit kaartje was één uur geldig in alle bussen behorend tot het netwerk van Granada, maar toen ik na lang wachten tijdens mijn overstap precies één uur later in de volgende bus wilde stappen, werd ik afgesnauwd. De buschauffeur dwong me een nieuw kaartje te kopen, waarop ik met mijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid mijn gelijk wilde behalen, maar vooral ook mijn leed uitlegde. Ik werd in mijn gezicht uitgelachen en moest me tegen mijn tranen verbijten. Dit was niet om die paar euro’s, maar om het principe; als buitenlander heb je een positie waarbij je gemakkelijker opgelicht, bestolen en bedrogen wordt. Soms ben ik deze positie zat en in een flits bekroop me een paniekerig verlangen naar huis te gaan. Dit gevoel beangstigde mij, want ik had het nog nooit eerder gehad.

Nu moet ik toegeven dat afstanden heel relatief zijn geworden. Na 2 recente weekendjes Barcelona heb ik in 2 weken 5 vliegtuigen gepakt. Het is decadenter dan het klinkt, want eigenlijk is het vliegen zelf vooral heel saai. Met de gedachte dat een vliegtuig naar Barcelona of naar Amsterdam pakken niet een groot verschil is, besloot ik antwoord te geven op mijn nog niet vergevorderd stadium van landziekte. Ik kon dan niet alleen alle administratie doen die bij berovingen horen, maar ook mijn grootouders verrassen. Zij zijn dit weekend 57 jaren getrouwd en vieren het groots. Na heel wat familiefeestjes gemist te hebben, moest ik hier bij zijn.

Een Afrikaanse vriend gaf zijn volledige salaris aan het goede doel en nu moet hij op een houtje bijten om de maand door te komen. Ik zou dat helaas nooit kunnen. Nederlanders staan bekend als gierig, maar ik denk dat het meer is dat wij - kaaskoppen – altijd de zekerheid van een buffer willen hebben en niet opgelicht willen worden. Niet voor niets zijn all inclusive restaurants in Nederland zo populair en niet voor niks werd er in mijn Transavia vliegtuig, omringd door Nederlanders, veel over geld gepraat. De dames naast mij hadden een lijstje bijgehouden van alle uitgaven tijdens hun vakantie en kwamen de vlucht door met een evaluatie ervan. Ik viel ervan in slaap.

In Nederland aangekomen, vielen me een aantal dingen op. Ik weet niet of Nederlanders nu zó open en direct zijn of dat ik gewoon alles kan verstaan, maar ik schrok een beetje van waar mensen over praten. Ook van een groot billboard bij Schiphol met de tekst: “Een liefkozend kneepje in de billen van je secretaresse? Moet toch kunnen?” Soms worden de concepten liberalisme en seksisme verward. Ik vertrok in 40 graden en liep met een rok inclusief hoge split, waarbij Mocro’s riepen: “Hey knapperd, heb je het niet koud?” Ik zie liever Marokkanen toegewijd aan de Ramadan en negeerde hen. Toen ik mijn trolley in een lege bus wilde meenemen, sprak een vrouw met kortpittig kapsel me aan dat de koffer alleen in het laadruimte mag. Het leukste welkomstcomité ooit dus. Ik denk dat ik me de rest van mijn leven in een transitiefase bevind en me overal en nergens thuis voel.
 
Ik moest zwart reizen, want ik had geen pinpas en geen ov kaart. Mijn muntgeld was te weinig om NS te sponsoren, maar genoeg om een rundvleeskroket bij de lokale Turkse snackbar te bestellen. Ik krijg constant het gevoel in een andere taal te moeten praten en “dankjewel” klinkt heel gek. Ik voel me een internationale student in mijn eigen Utrecht, waarbij de grootste Spaanse invloed toch wel is dat ik erg veel moeite heb moeten doen om mijn afspraken te redden. Ik kwam bij zowel de opticien en het gemeentehuis ietwat aan de late kant. Ik geniet van het lopen door Hoog Catharijne, van het slenteren door de Voorstraat, van het studeren in de UB. De combinatie van schorriemorrie en studenten maakt Utrecht zo uniek. En wat een knappe mannen zijn er opeens? I hate that I love it. Woonden ze hier altijd al of had ik mijn lenzen eerder moeten laten controleren?

Ik voel me langzamerhand het altijd verloren schaap. Gelukkig is mijn kudde trouw en waren de herders erg blij me weer in hun armen te kunnen sluiten. Met de Gaasterland Express zijn we door Friese dorpen als Warns, Oudemirdum en Laaxum getourd en heeft mijn grootvader een geschiedenisles gegeven. Ik weet nu exact waar de bommen in de Tweede Wereld Oorlog zijn neergevallen, welke mensen dit hebben overleefd en bij welke GPS coördinaten de slachtoffers begraven liggen. Ik kan met een gerust hart terugkeren naar Granada.