Take what you want cause it doesn't belong to me

2 juni 2016 - Barcelona, Spanje

Maroon 5 - Take What You Want

Mijn inmiddels versleten – in Bolivia op de kop getikte - sportschoenen zijn goud waard. Dagelijks probeer ik 2 uren te lopen en dat is best een cardiotraining voor een onsportief en zwaarlijvig persoon als ik. Mijn wat smaakvollere bovenkleding vormt op zijn zachts gezegd een bijzondere match met mijn gympies, maar gelukkig zit ik op de Faculteit van de Freakies en ontvang ik nimmer afkeurende blikken. De ene keer neem ik tijdens mijn wandelingen een pauze bij de waserette, de andere keer voor de pizzeria. Ik snap nu wat er bedoeld wordt met “een frisse neus halen”.

Vanaf morgen zullen mijn bergbeklimmingen in frequentie afnemen, want dan zitten mijn universitaire bezoekjes erop. Geen saaie lezingen meer, niet meer opgelicht worden bij het kopieerapparaat en niet langer verrast worden door de graffiti teksten op de wc-deuren... Ik zal er aan moeten wennen. Dit betekent echter niet dat ik vanaf morgen vakantie heb, aangezien er nog een paar deadlines in mijn nek staan te hijgen. Mijn Spaanse academische hoogtepunt is ongetwijfeld de Roemeense zigeuner die een kijkje in zijn leven heeft gegeven door voor de klas te gaan presenteren. Hij deed me een beetje denken aan zanger Rinus. Met grote verbazing heb ik het systeem van de gearrangeerde inteelt aangehoord, maar toen ik hier een kritische vraag over stelde heb ik geen nieuwe vrienden gemaakt. Eén ding wat ik geleerd heb is dat ik al anders ben door mijn positie als Erasmusstudent en dat “anders doen” binnen de Spaanse gemeenschap me verder buitenspel zet.

Vandaag was weer eens zo´n dag. Ik moest een theoretische presentatie geven over de concepten “ras”, “etniciteit” of “identiteit”. Na 35 soortegelijke spreekbeurten – de meerderheid onleesbaar voorgelezen van papiertjes – gaf ik een lezing over de gevolgen van racisme. Ik denk dat Sylvana Simons zelfs nog hartelijker werd ontvangen met haar toezegging zich bij DENK te gaan toevoegen. Carefree als ik ben heb ik mijn koptelefoon opgezet en ben ik dromerig naar huis gelopen. Toen ik na een uur voor mijn deur stond en de sleutels wilde pakken, zag ik dat mijn tas openstond en mijn portemonnee miste. Ik ben er zeker van dat ik mijn eigen tas goed heb afgesloten en ik niet als Hans en Grietje met mijn spullen heb gestrooid. Voor de derde keer in 3 maanden ben ik van mijn portemonnee ontdaan.

Nu ben ik net zo armoedig als ik eruit zie en daarom verbaast het me dat dieven het altijd op mij gemunt hebben. Ik zou een handleiding “Eerste Hulp Bij Berovingen” kunnen schrijven en ben gelijk in actie gegaan. Met behulp van mijn moeder heb ik een middag lang gestreden tegen de bureaucratische molen en alle administratie gedaan die bij het verliezen van pasjes horen, inclusief 3 bezoekjes aan politiebureaus. “Granada is geen onveilige stad, maar je bent de zoveelste”, zei de agent. “Ze zijn getraind, halen hetzelfde trucje uit, met name bij buitenlanders die het land toch snel weer verlaten.” Ik zweeg. Een collega kwam binnen. “Het zijn de Roemeense zigeuners!” riep hij. De laagbegaafde Roemeen van mijn klassenpresentatie vloog door mijn gedachtes, waarbij ik betrapt op mijn bevooroordeelde gedachtes aan mijn eigen racisme-presentatie dacht. En ik zweeg opnieuw.  

Foto’s

1 Reactie

  1. Lia:
    2 juni 2016
    Ach! wát rot voor je Renate! Zónder dat je er íets van gemerkt hebt! Hoe is het ondertussen met je vertrouwen in de mensheid?? Ik hoop maar dat er snel duidelijkheid komt en iemand je uitnodigt voor een maaltijd!!