Ik ben multicultureel, net als m'n eetgedrag

Lange Frans & Baas B - Supervisie 

Reizen is mijn grootste hobby, maar het verplaatsen op zich is de vreselijkste bezigheid die er is. Ik wilde van Kratie naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Hiervoor moest ik 8 uren in een bus en ik heb weer eens mijn hart moeten vasthouden. Een motor en een claxon is het enige wat een bus hier nodig heeft. Het verkeer is hier als de kinderen die in verkeerspark Assen rondrijden, maar dan in het groot. Aangeven dat je eraan komt of inhalen gebeurt niet met een richtingaanwijzer, maar met een toeter. Toen de buschauffeur bij elke stop een biertje dronk, zat ik nog minder comfortabel. 
Toen we er waren en ik uit wilde stappen, werd ik uit de bus getrokken. 10 mannen stonden klaar met hun scooters en tuktuk en allemaal wilden ze mij vervoeren. Bij de eerste keer dat ik dit meemaakte was het nog een grappig schouwspel. Inmiddels begint het me mateloos te irriteren. Ik heb gezonde benen en kan best een stukje lopen. 
In Phnom Penh spelen ze handiger op het toerisme in dan in Kratie. Deze stad doet me zelfs een beetje denken aan Parijs. Alhoewel ik niet weet wie slechter Engels spreken, de Fransen of de Cambodjanen. 
In Laos sprak ik met een man, die zei: 'Erg hè, wat de Rode Khmer hier allemaal heeft aangericht!' Ik schaamde me een beetje, want ik had geen idee. Elke keer wanneer ik maar even tijd en internet had, ben ik me gaan inlezen over de geschiedenis van deze landen. In 1975 kwam de communistische Pol Pot aan de macht. Hij wilde van Cambodja een zelfvoorzienend land zonder luxe maken, sterker nog, hij wilde terug naar het jaar 0. Hij vermoordde intellectuelen, brildragers, mensen uit de stad, gelovigen. Ik denk dat ik de eerste geëxecuteerde zou zijn geweest. Hij bracht mensen terug naar het platteland en vernietigde de steden. Mensen moesten dag en nacht werken, vaak totdat ze er letterlijk bij neer vielen. Iedereen die niet stil was of tegensprak of simpel weg niks verkeerds deed, werd ook vermoord. Op deze manier werden tot en met 1979 2 miljoen (op een bevolking van 7 miljoen) mensen gedood. 
De geschiedenis is vreselijk, maar ik wilde er wel meer over weten. Ik bezocht woensdagmorgen het Tuol Sleng museum. Dit was een gevangenis, waar mensen werden uitgehoord en gemarteld. Ik zag nog bloed op de grond liggen. Van elke persoon die binnenkwam is een foto gemaakt, waardoor iedereen een gezicht krijgt. Er zijn slechts 7 overlevenden van deze gevangenis, waaronder een schilder. Deze man moest portretten maken van belangrijke mensen en werd daardoor bespaard. Dankzij hem is er zoveel informatie over wat er gebeurde bekend. Ook heeft hij schilderijen gemaakt van wat hij heeft gezien. Na anderhalf uur voelde ik me zo somber, dat ik uit het museum ben gelopen. Ik besef me vaak te weinig hoe bevoorrecht ik ben dat ik in zoveel vrijheid mag leven. Vanaf deze dag zal ik elke morgen anders opstaan. 
Ik nam een tuktuk naar Choeung Ek, 15 kilometer van de stad vandaan. Dit is de plaats waar iedereen vermoord en in massagraven gedumpt werd. Er is een indrukwekkend museum van gemaakt. Ik kon in mijn eigen taal naar een informatieve audio luisteren, was wel even wennen om weer Nederlands te horen! Je kon op sommige plekken de botten nog zien liggen. Wat ik het ergste vond om te zien, was 'The Killing Tree.' Hier werden babies tegenaan gegooid om kogels te besparen. Europa heeft Pol Pot financieel gesteund, maar had geen idee wat hij met het geld deed. Iets waar Europa niks van heeft geleerd, nog steeds geven ze geld aan instanties en projecten die het geld helemaal verkeerd gebruiken. 
Buiten viel mijn oog op een prachtig schilderij. Ik liep ernaar toe en bekeek het. De verkoper kwam op me af en vertelde me dat hij een project heeft en vrijwilliger is. Hij gaf me een foldertje. Hij vertelde dat de schilderijen worden gemaakt door gehandicapten die verstoten worden uit de samenleving. Hij vindt het afschuwelijk dat er zoveel bedelaars zijn en wil ze laten werken voor zijn project, zodat ze op een goede manier hun geld kunnen verdienen. Al snel kwam er een man zonder benen bij, het was zijn vader. Deze man is één van de vele slachtoffers die is getroffen door een oorlogsmijn. Deze morgen had ik mezelf nog streng toegesproken dat ik niet zo boven mijn stand mag leven en zuiniger met mijn geld moet doen. Toch moest en zou ik dit project steunen en heb ik het doek waar mijn oog op viel gekocht. Daarna heb ik nog uren met deze man gesproken. We hebben dezelfde geboortedatum, op één cijfer na. Hij is exact 10 jaar ouder dan ik. Hij vertelde ook dat zijn moeder was overleden en de liefde van zijn leven, waar hij jaren een relatie mee had, het 2 jaar geleden had uitgemaakt en nog geen week later getrouwd was met iemand met meer geld. Ik vertelde over de reden dat ik naar Azië kwam en mijn dromen. We waren geïnspireerd door elkaars verhalen en hij deed me een voorstel. Hij wilde me naar alle toeristische attracties leiden, waar ik maar naar toe wilde. In ruil moest ik iets te eten voor hem kopen. Het was een voorstel dat ik had kunnen bedenken en nog geen minuut later zat ik achterop zijn scooter. We bezochten Wat Phnom, een tempel dat gebouwd is voor een vrouw. De City Hall, het Independece monument, Royal Garden... Daarna aten we in een restaurant. Het grappige is dat ik evenveel betaal wanneer ik alleen eet of met hem erbij, want Cambodjanen betalen veel minder dan toeristen en met hem erbij krijg ik 'de Cambodjaanse prijs.' Ik schrok ervan hoe erg ik normaal gesproken word opgelicht. 
Mijn guesthouse terug vinden was lastig, ik wist ongeveer waar ik zat, maar ongeveer is niet genoeg. Ik was verdwaald. Ik maak me niet snel zorgen, dat doen anderen wel voor mij. 2 scooters en 100 vragen waren nodig om mij weer 'thuis' te brengen. 
Vandaag gaat mijn gratis gids en taxichauffeur mee en bezoeken we het Nationale Museum en Royal Palais. In ruil daarvoor regel ik de picknick voor in de Royal Garden. 
Ik wil heel graag naar Vietnam, maar iedereen vertelde me dat het onmogelijk zou zijn. Een visum moet je ruim van tevoren regelen en kun je lang niet zo makkelijk krijgen als in Laos en Cambodja. Toen ik op internet keek, verloor ik bijna de hoop. Terug naar de kern: Het is wel gelukt, ik ga naar Vietnam! Vraag me niet hoe, het is gewoon gelukt. Over 3 dagen vertrek ik. Het lijkt me niet veilig om als blondje Vietnam in mijn eentje te bezoeken. Daarom heb ik geregeld dat ik er georganiseerd naar toe kan. Ik ga met een groep en alles wat we gaan bezoeken staat al vast, zodat ik nooit alleen ben. Toen ik het maximale aantal fast cash uit de muur trok en dat nog niet genoeg was voor mijn tripje, moest ik wel even slikken. Ik dacht aan al die vreselijk lange uren achter de kassa die nodig waren om dit te kunnen financieren. Maar ach, als het tempo van de inflatie doorgaat, zijn al mijn euro's spaargeld over 10 jaar toch niks meer waard. Ik heb besloten er maar extra van te genieten.