I'm so grateful for the way you've changed my life

Boyz2Men - Dear God 

Ik was het nieuws aan het lezen in de receptie, toen 2 politiemannen op hun scootertje kwamen. Ik schrok van de enorme geweren die er achter hun ruggen vandaan kwamen en mijn hart stond al helemaal stil toen ze mijn richting opkwamen. Bedreigend keken ze me aan. 'Is there something wrong?' vroeg ik. 'No speak English,' zei één van de agenten nors. Ik zag dat de vrouw van het guesthouse een kopie van mijn paspoort en visum tevoorschijn haalde. De mannen schreven wat dingen op en verdwenen uit beeld. Wat de mannen hebben opgeschreven of waarom ze mijn gegevens wilden, weet ik niet. Ik weet alleen dat ik het communicatiegebrek zat ben, waarom kunnen we niet terug naar de tijd vóór de Babylonische spraakverwarring? Of klink ik nu als Pol Pot? 
Royal Palais was niet open, dus besloot ik lekker te gaan picknicken in de Royal Garden. Ik had broodjes gekocht bij de bakker, wat jus d'orange en water en luisterde naar Boyz2Men. Terwijl ik ontspannen op mijn kleedje lag, zag ik een naakt jongetje. Het bekommeren om de zwakkeren kan ik niet loslaten en ik wenkte hem. Ik gaf hem te eten en te drinken. Alle toeristen die voorbij kwamen maakten er foto's van of probeerden grappig te zijn door te vragen of het mijn zoontje was. Al snel kwam zijn broertje er ook bij. Ik kreeg te horen dat zijn hele familie hier rondliep. Vader, moeder en 5 kinderen. Ze verkochten mais aan de mensen. Ze waren zo arm, dat kleren voor hun jongste kinderen nog te duur waren. Ik pakte mijn vest uit de tas en sloeg het om het naakte jongetje. Vervolgens nam ik een tuktuk en vertelde ik de chauffeur dat ik naar de markt wilde gaan om kleren te kopen. Zijn vader ging ook mee, misschien maar goed, anders werd ik nog verdacht van ontvoering. De vader brabbelde iets in het Cambodjaans en er reed een andere tuktukchauffeur achter ons aan. Ik liet het allemaal maar gebeuren, het belangrijkste vond ik dat het arme jongetje kleren kreeg. We stopten bij het ziekenhuis, ze wilden dat ik de operatie van de kinderen ging betalen. Het was me te onduidelijk wat de kinderen precies hebben, maar ik zei dat het een misverstand was en ik kleren wilde kopen. Op de markt aangekomen hebben beide jongetjes nieuwe kleren uitgezocht. Een passende maat vinden was lastig, want hun buiken waren bol van structureel te weinig voeding. Ik werd weer eens afgezet door de marktkoopman, maar de jongetjes waren zo gelukkig met hun nieuwe kleding dat ik het ze niet meer kon ontnemen en de volle mep heb betaald. De tuktuk die ik niet had besteld, maar achter ons aankwam, diende als vertaler. Ik kocht een paar kilo bananen voor de familie. De vader zei dat hij nog meer eten wilde. Je geeft ze een vinger en vervolgens nemen ze niet je hele hand, maar je hele lichaam. Het ergste was nog dat de 'vertaaltuktuk' 5 dollar vroeg. Dit is 2,5 keer zoveel als ik de andere tuktuk moest betalen en ben hier ook niet mee akkoord gegaan. Wel heb ik aan alle daklozen fruit en brood uitgedeeld. 
Het is erg vermoeiend als je 100% van de dag alert moet zijn. Alert, omdat je zomaar bestolen kunt worden. Er steeds mensen komen zeuren om geld. Je telkens bedrogen wordt met het wisselgeld. Je in het verkeer nooit veilig bent. Cambodjanen met je willen trouwen. En zoals jullie lezen is iets goeds doen voor de gemeenschap ook al ondankbaar werk. Na een dagje alleen zijn, maar omringd door zovelen, was ik gesloopt. Toen de tuktukchauffeur me ook nog eens naar de verkeerde richting reed en steeds zei dat ik mooi was en dat hij me wilde komen opzoeken in het guesthouse, werd ik gek. Omdat ik de dag ervoor verdwaald was, kende ik Phnom Penh en wist dat hij (bewust) verkeerd ging. Hij vertelde dat hij een souvenir wilde. Ik vroeg wat het betekende en hij antwoordde 'zoenen.' Toen ik opmerkte dat ik tegen hem aan het schreeuwen was, wist ik dat het tijd was voor mijn bed. Toerist zijn is meer dan indrukwekkende musea en tempels bezoeken. 
Vanmorgen ging ik naar het reisbureau om mijn paspoort op te halen. Ik wilde kijken of er een visum van Vietnam in zat en ik vertelde ze het verhaal van de politie-agenten met hun geweren. Sinds ik de martelkamers en de killing velden heb gezien, heb ik angst voor elke man in uniform gekregen. Ze moesten lachen. Ze vertelden me dat het guesthouse zo slecht bekend staat, dat de politie regelmatig een controle uitvoert. Er verblijven veel Cambodjanen die in drugs handelen. Ze waren niet naar mij op zoek en ik had ook niks verkeerd gedaan, het was de gebruikelijke controle. Ik zit de hele dag kleren en voedsel uit te delen en om dat te kunnen financieren, bezuinig ik op mijn verblijfplaats. Misschien moet ik wat egoïstischer worden om zulke momenten te voorkomen. 
Toen ik aan het ontbijten was, had ik WiFi en las ik mijn WhatsApp-berichten door. Ik las dat Samin, een vriend van mij, een auto-ongeluk heeft gehad en tot zijn middel verlamd is geraakt, waardoor hij nooit meer kan lopen. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het personeel van het restaurant kwam zelfs naar me toe om te vragen of ik het eten niet lekker vond. 3 maanden geleden kwam Samin nog op de boerderij om mijn vader te helpen met koeien melken. En we aten samen pizza, waar hij zo dol op was. Vorige week sprak ik nog met hem en was hij zo blij dat ik Arabisch wil leren. Toen ik las wat er gebeurd is, kreeg ik voor het eerst echt heimwee. Op zulke momenten is het vreselijk om zo ver van huis te zijn. 
Malen, mijn gids en taxichauffeur haalde me op en bracht me kilometers van Phnom Penh vandaan. Ik denk dat het anderhalf uur rijden was. Onderweg vroeg hij me of we een 'friendship forever' konden sluiten. Opeens vertelde hij me dat hij christen wilde zijn. Toen ik vroeg naar zijn reden, antwoordde hij: 'Ik heb tot Jezus gebeden en vanaf dat moment alleen maar geluk gehad.' Ik was in shock. 2 dagen geleden knielde hij nog voor Buddha en heb ik mijn geloofsvisie verteld. Ik zei hem dat hij een keer moest proberen tot Jezus te bidden. Volgens mij heb ik nog nooit iemand zo snel bekeerd. Hij bracht me naar de bergen. We hebben eerst in de bergen geklommen, waar apen rondliepen. Daarna hebben we tempels bezocht en gingen we naar het huis van één van zijn personeelsleden. Deze man heeft nog maar één been en rijdt op een scooter met 3 wielen. Ik hoorde dat mensen hem uitlachten en vernederden, omdat ze nog nooit 'zo'n rare scooter hadden gezien. Deze man is een slachtoffer van de oorlog: Hij is in een mijn gestapt en daardoor zijn been verloren. ' Ik at met zijn gezin. Hij heeft 2 dochters en 1 zoon en ze willen graag naar school, maar dat kunnen ze niet financieren. Deze man zijn grootste droom is om een kerk te bouwen, zodat de christenen in het dorp hun geloof kunnen belijden. Toen ik zijn prothesebeen zag hangen, moest ik slikken en denken aan Samin. Het was even te confronterend voor me. 
Ik heb geld betaald, zodat de kinderen even naar school kunnen. Soms voel ik me net een lopende pin-automaat. Malen zei dat iedereen van mij verwacht dat ik veel geld heb, omdat ik zo dik ben. Ik besef dat ik dikker ben dan de gemiddelde Cambodjaan, maar ik ben tevreden met mezelf. Als ik één ding moet noemen wat ik heb geleerd van mijn reizen, is het verder kijken dan je neus lang is en in de harten van mensen kijken, in plaats van naar hun buitenkant. De terugweg reden we door het platteland. Zoveel leed zien is heel anders dan een relaxte vakantie naar een oord. Soms vraag ik me af waarom ik mezelf dit aandoe. Een stem fluistert dan in mijn oor: 'Alles heeft een reden.'