In het leven ben je niet verzekerd van wie het met je meent

Nino & Singa – Die tijd

In het Spaans gebruik je een imperativo, de gebiedende wijs, voor bevelen. ‘’Doe dit!’’, ‘’kom terug!’’ of ‘’wees stil’’. Ik heb de imperativo nog weinig in de praktijk kunnen oefenen, tot deze week. Ik had hulp aangeboden bij de peutergroep van de kinderen die in de gevangenis wonen en dit heb ik geweten. Al snel kwam de leidinggevende naar me toe. ‘’Ik moet 30 minuten met kinderen naar de tandarts, kun jij in de tussentijd op ze passen?’’ Alhoewel ik moest denken aan de staat van de kinderen hun tanden en wist dat 30 minuten onrealistisch zou zijn, zei ik het toe.

Ik kreeg de verantwoordelijkheid over 15 agressieve en provocatieve peuters, maar ondanks dat, zag ik het hoopvol in. Ik deelde de lunch uit, die bestond uit een weinig voedzaam stuk watermeloen. Na 10 minuten lag de grond bezaaid met watermeloenpitjes en gleed ik bijna uit. Ik riep een spel in het leven. Wie kan in 2 minuten de meeste watermeloenpitjes verzamelen? Het werkte. Daarna verloor ik de aandacht en liep het helemaal uit de hand. Het werd de meest chaotische middag ooit in mijn leven.

De helft van de personen moest opeens ‘’caca’’ doen, één jongentje probeerde herhaaldelijk mijn lange jurk op te trekken om eronder te kijken en kinderen vlogen elkaar elke keer weer in de haren. Ik vond een meisje plassend in een badkuip terug en 2 ontsnapte jongens verstopt in een kast op een andere verdieping. Een jongen zat andere kinderen van hun stoeltjes te duwen en een ander kind vond het grappig om het bakje met verzamelde waterpitjes opnieuw over de grond te strooien. Mijn anders vredelievende stem heeft heel wat trommelvliezen doen trillen. Ik schaamde me verschrikkelijk toen de leidinggevende aan het eind van de middag terugkwam en de grond bezaaid zag liggen met meer dan 1000  puzzelstukjes. De kinderen hadden meer dan 30 puzzels over de kop gegooid om een hut te bouwen van de puzzelplaten. Een creatief, maar afgrijselijk idee… Ik ben tot de conclusie gekomen dat het moederschap nog even een tijdje op zich moet wachten.

Gisteren ben ik verhuisd. Na 3 maanden bij een Boliviaanse familie te hebben gewoond, ben ik verplaatst naar het centrum. Ik woon nu met veel andere vrijwilligers in een appartement samen. Het afscheid van de familie was van mijn kant weinig emotioneel, maar mijn Boliviaanse mama stond met tranen in haar ogen knuffels te geven. Ze zei dat ik een goed persoon ben, trots moet zijn op wat ik in korte tijd heb bereikt en dat ze me heel erg gaat missen. Deze oprechte woorden deden me goed.

Het time management in Latijns Amerika is iets waar ik nooit aan zou kunnen wennen. Ik weet dat ik soms een té gestructureerd en punctueel persoon ben, maar ik zal het nut van te laat komen nooit begrijpen. Mijn eerste date met een Latijns Amerikaan bevestigde deze cultuurverschillen nogmaals. Mijn date, een boomlange Braziliaan van mijn leeftijd, wist 1,5 uren te laat te komen. Na een preek van mij, kreeg hij er nog eens een preek van de ober in het restaurant boven op. Hoe hij mij zolang heeft kunnen laten wachten en hoe hij het goed ging maken… Het was een gesprek waar ik vol schaamte naar heb zitten luisteren. Toen ik dacht dat het niet rampzaliger kon, moest ik nog een teleurstelling incasseren; Mijn date kende Boyz2Men niet. Opeens drong het tot me door waarom ik nooit eerder met 21-jarigen heb gedate.  

Vannacht ben ik uit geweest en was ik slechts 7 blokken afstand verwijderd van mijn huis. Toen ik begon te lopen, werd ik achtervolgd door een motor. Ik werd bang en hield de eerste taxi aan om naar huis gebracht te worden. Toen ik goed en wel zat, dwong de taxi chauffeur mij om voorin te komen zitten. Toen hij dit bevel bleef herhalen, heb ik schreeuwend gezegd dat ik naar huis wil. Daarna smeekte hij mij om een biertje met hem te gaan drinken. Tot overmaat van ramp had ik alleen een briefje van 50 Bs (ongeveer 6,50 euro) en kon de chauffeur niet wisselen. We hebben twee kilometers gereden om een plek te vinden waar ik een pakje kauwgom kon kopen om muntgeld te hebben. Ik heb me nog nooit zó kwetsbaar gevoeld en ben nog nooit zó blij geweest om thuis te zijn. De spanning die ik altijd heb gezocht, heb ik in overmaat gekregen. Ik snap nu waarom iedereen ‘’moge God je beschermen’’ tegen me zegt.