When you close your eyes, take a minute, take a moment, realise

Craig David – Rendezvous

Er zijn een aantal dingen die je gezien móet hebben als je in Cochabamba hebt gewoond. Ten eerste zijn dat de zoutvlaktes van Salar de Uyuni. 3 maanden geleden heb ik deze indrukwekkende natuur gezien. Daarnaast is het Christusbeeld van de stad erg kenmerkend en kun je het niet gemist hebben om daar dichtbij te zijn geweest. Inmiddels heb ik al 2 keer aan de top van de berg gestaan. Steden als La Paz en Sucre worden ook vaak genoemd, net als het nationale park Torotoro. Dit laatste evenement stond al bijna 4 maanden op mijn to-do-list en heb ik dit weekend bezocht.

Nadat ik 3 nachten zeer slecht geslapen en een afscheidsfeestje van 2 Nederlandse meiden had, stapte ik half 2 ’s nachts in een bus. De weg was niet geasfalteerd, waardoor 5 uren op zijn zachtst gezegd een kwelling waren. Bij aankomst kregen we een typisch Boliviaans ontbijt en gingen we grotten bezoeken. Ik verwachtte een grotbezoekje zoals in Turkije of Aruba. Een kwartier lang lopen, kijken en uitleg en daarna weer naar de uitgang. Helaas bleek het tegenovergestelde waar.

De grot bestond uit rotsen en andere obstakels, omringd met een hoop modder. Soms moesten we kruipen, soms klimmen, soms springen. Iedereen die mij kent, weet dat mijn sportiviteit voor 90 procent uit discipline en niet uit talent bestaat en ik alleen de apparaten in de sportschool kies waarbij ik ondertussen kan Facebooken op mijn telefoon. Ik heb met avontuurlijke activiteiten als in Torotoro alleen maar angst om te vallen, iets te breken of buiten adem te raken. Na 2 uren vroeg ik of we er al bijna waren en zeiden de gidsen doodleuk: ‘’Nog 1 uur en 3 kwartier.’’ Bolivianen weten niks van tijdsmanagement, maar dit keer werd de waarheid gesproken.

Toen ik opgelucht het grotavontuur had overleefd, gingen we naar een plek op 3300 meter hoogte. We zouden 4 uren lang hetzelfde gaan doen als in de grot, maar dan in de buitenlucht. Toen ik op een gegeven moment aan een touw hing en mijn voeten de rots niet meer konden vinden, keek ik naar beneden. Ik hing op meters hoogte aan een touw en als ik zou vallen, was ik hartstikke dood. Ik voelde me bedrogen door de reisorganisatie en TripAdvisor. Die spraken over een ‘’quite physical’’ trip, maar voor mij was dit uitstapje een bijna dood-ervaring.

De vrienden met wie ik was, E.M. uit Duitsland en D.I. uit Bolivia, zagen hoe verschrikkelijk ik de uitstapjes vond en vroegen waarom ik zo bang was. Ik legde uit dat ik mijn leven veel te leuk vind om risico’s te nemen die kunnen leiden tot de dood.  Bovendien ben ik van twee rechterschoenen de zool verloren en heb ik nu geen backpackwaardig schoeisel meer. Een jaar geleden, in de periode dat ik 25 uren per week betaald werkte naast mijn studie, kon ik zonder nadenken meerdere paren schoenen per dag kopen. Nu moet ik 2 weken op water en brood leven, 10 keer mijn banksaldo checken en flink budgetteren om mijn geliefde schoenen terug te kunnen kopen.

De volgende dag was minder gevaarlijk, maar zeker niet minder intensief. We moesten 800 trappen zonder armleuning af en daarna over rotsen de rivier meerdere keren passeren om een picknick te hebben in een dal van een waterval. Een romantische plek die me deed denken aan het kano varen in de Ardèche. Ik heb een uur lang genoten, totdat we weer terug moesten. Ik denk dat mijn hoofd nog nooit zo rood is geweest en als ik niet zoveel koekjes had gegeten, was ik minstens 3 kilogram afgevallen.

In de bus terug naar Cochabamba, gingen we eruit om iets mee te krijgen van de Todos Santos viering. Het is een feestdag waardoor ik vandaag vrij ben. Op deze dag worden de doden geëerd met eten en gebeden. Ik werd uitgenodigd om alcohol mee te drinken, maar heb er vriendelijk voor bedankt en de buschauffeur zijn consumpties in de gaten gehouden. De terugweg was al gevaarlijk genoeg.