Weet je nog?

Lieve mem, moeder, vertrouwenspersoon en maatje.

Weet je het nog? Bijna 17 jaar geleden. Ik had een spijkerjasje aan, maar ik hield niet van spijkerjasjes. Ik stond op het schoolplein, maar ik hield niet van school. Je bracht mij, maar ik wilde je hand niet loslaten. Ik denk dat ik nu nooit meer een traan laat, omdat ik destijds zoveel huilde. Ik was bang voor mannen met beharing, wilde niet van jouw zijde wijken en leefde in een fantasiewereld waarbij ik mijn eigen karakters creëerde. Je hebt je vast vaak afgevraagd met welke stoornis ik gediagnostiseerd kon worden. Was het autisme? Schizofrenie? Een persoonlijkheidsstoornis?
Tegen de wil van de kleuterjuf in, hield je me vaker thuis dan mijn klasgenootjes. Vriendinnetjes kwamen bij mij spelen, zodat ik niet geconfronteerd werd met vaders met snorren en baarden. Je luisterde naar mijn verhalen, ook al was het onzinnig en ging het over mijn fantasievrienden.
Door jouw opvoeding waarbij een positieve benadering altijd centraal heeft gestaan, heb ik me ontwikkeld tot wie ik nu ben. Omdat je mij kon vrijlaten en ik mijn eigen wegen mocht kiezen, weet ik inmiddels goed wat ik wil. Ik leef niet meer in een fantasiewereld, want ik maak van mijn dromen de realiteit. Ik ben van school gaan houden en wil mijn Bachelor met een jaar verlengen. Mannen met veel haren zijn niet langer problematisch, sterker nog, soms zijn ze best aantrekkelijk. 
Door jouw steun en het geloof dat je meer in mij dan in jezelf had, is mijn vrijgevochten en eigenwijze karakter voortgekomen. Toen jij mijn leeftijd had was je niet ver verwijderd van een huwelijk en een eerste kind. Dan denk ik soms aan hoe jouw leven was gaan lopen als jij als mij was geweest en besef ik dat ik in dat geval nooit geboren zou zijn.
In mijn studie moet ik vaak stelling nemen in het nature-nurture debat. Ben ik gevormd door mijn genetisch materiaal of door jouw opvoeding? Dan denk ik terug aan het schoolplein, bijna 17 jaar geleden en aan de 7 reizen die ik in een half jaar heb gemaakt. Het enige wat mij nog rest te zeggen is de trots op jouw pedagogische kwaliteiten.

Liefs van Renate X