Ik weet ook ik kan soms iets doen

Artiesten voor Azië - Als je iets kan doen 

In groep 6 hield ik mijn spreekbeurt over India. Terwijl alle 9-jarigen spraken op het niveau van ‘mijn hond heet Takkie’ en ‘de kinderen van een poes heten kittens’, heb ik uitgelegd hoe het kastensysteem en het Hindoeïsme werkt. 10 jaar geleden maakte ik me al boos over de onrechtvaardige manier waarbij de positie in de maatschappij wordt bepaald en de gedachte dat het alleen goed is om als man te reïncarneren. Ik denk dat het bij mijn klasgenoten het ene oor in en het andere oor uit is gegaan en dat is ze ook niet kwalijk te nemen op die leeftijd. Terugdenkend aan die tijd moet ik vast een onhandelbare leerling zijn geweest. Wat voor stof geef je aan iemand met zulke interesses? De leerkrachten wisten er inderdaad niet mee om te gaan en ik moest gewoon normaal doen en normaal zijn. 
De tijd van het doen wat de rest doet is gelukkig voorbij. De vrijheid en onafhankelijkheid die ik gekregen heb met het volwassen worden, is het grootste geschenk ooit. Het heeft me niet alleen geleid tot wie ik nu ben en wat ik nu doe, het heeft me ook geleid naar het buitenland. Eind januari houdt mijn werk bij Tamar Center op, omdat er op het moment teveel vrijwilligers zijn. In overleg heb ik besloten om in de laatste weken te gaan backpacken. Het is voor mij een kans om meer van de wereld te zien. 
De helft van mijn leven ben ik al nieuwsgierig naar het Indiase land en nu ik er relatief dichtbij zit (6 uren reistijd) zag ik het als mijn kans ernaar toe te gaan. Ik heb erg mijn best gedaan om via een reisbureau een visum te regelen, maar dat is niet gelukt. Ik denk dat de Ambassade ‘Renate Klijnstra’ heeft gegoogled en gestuiterd is op mijn feministische uitspraken. Uitspraken die in India niet gewaardeerd zullen worden. Ik heb als plan B een buskaartje naar Ubon Ratchatani geboekt. Vanuit deze plaats kan ik gemakkelijk naar Laos en Cambodja gaan. 
Ik moest via-via horen dat mijn huisgenoot vindt dat ik de wc niet goed doorspoel. Deze manier van communicatie was nog dramatischer dan het briefje dat ik vanmorgen op de deur vond. In gebrekkig Engels was er geschreven dat ik het licht uit moet doen als ik naar de badkamer ben geweest. Ik was even in staat om de deur vol te plakken met mijn klachten. Of ze zelf een keer wc-papier kunnen kopen. Of ze de wc-bril kunnen droogvegen. Of ze de prullenbakken een keer kunnen legen. Maar ik hield me in en ben naar mijn huisgenoot gegaan om te vragen waarom de hele straat door haar denkt dat ik de wc niet goed doorspoel. Ze begon bijna te huilen en bood onophoudelijk haar excuses aan. Ik mag dan wel even oud als haar dochter zijn, ik laat me niet als een kind behandelen. Sindsdien veeg ik de wc-bril ook niet meer droog. 
Een zakenman vertelde me dat het doen van vrijwilligerswerk niet bij mijn leeftijd past. Volgens hem draait het leven om geld en heb ik genoeg capaciteiten voor een goedbetaalde baan. Toen ik hem antwoordde dat ik er gelukkig van word om meer te geven dan te nemen, zei hij dat ik de meest gestoorde persoon ben die hij ooit heeft ontmoet. Ik word altijd blij van de ontmoetingen met superlatieven. Zo was ik deze week ook in iemands leven de eerste blanke persoon die zoveel over God praat, de jongste persoon die ooit een serieuze poging heeft gedaan de wereld te redden en de meest kalme vrouw binnen de organisatie. Als ik vanuit mijn eigen referentiekader kijk, ken ik veel mensen die mij overtreffen. Als ik mezelf in één zin met een superlatief zou moeten noemen, kies ik voor de beschrijving ‘persoon die de meest rare gesprekken voert.’ Zo wilde mijn Zuid-Afrikaanse personal trainer, die mij slechts één keer heeft getraind, mij een groot offer laten doen. Hij was van plan in Nederland zijn voetbalcarrière nieuw leven in te blazen en ik moest dat regelen. Hij verlangde van mij dat ik met zijn gegevens naar de Ambassade in Den Haag ga en erbij vermeld dat hij mijn echtgenoot is. Hij hoopt zo aan een visum te komen en zich de rest van zijn leven in Nederland te kunnen settelen. Toen ik tegenstribbelde, zei hij dat het ook een idee is om daadwerkelijk te trouwen om het proces sneller te laten verlopen. Nelske wil elke avond met me sporten en toen ik mezelf dit verhaal hoorde vertellen, klonk het als de smoezen die ik altijd aan meneer Wierda vertelde wanneer ik weer eens te laat was voor Frans. Ze kent me nu 2 weken en sinds ze mij door een Bob Marley op een motor zag laten vervoeren nadat ik verdwaald was, is geen verhaal haar te gek. We gaan op zoek naar een andere sportschool. 
2 blogs geleden beschreef ik de Engelse studenten die kampten met minderwaardigheidsgevoelens. Nadat ze tijdenlang op mijn schoot hadden gehuild, heb ik ze niet meer gezien. Ik vroeg mijn collega of ze iets van deze vrouwen wist en ze vertelde me dat de vrouwen uit de prostitutie zijn gestapt en terug zijn gegaan naar hun kinderen. Ze hebben naar me geluisterd! De hoop om vrouwen definitief uit de prostitutie te helpen had ik allang opgegeven. Nu weet ik dat het mogelijk is. Dit geeft me zoveel nieuwe kracht! 
Graag kom ik nog even terug op mijn vorige blog. Uit onverwachte hoek heb ik bemoedigende en uit verwachte hoek ontmoedigende apps en mails gehad. Ik wil mededelen dat ik één keer in mijn leven een keuze heb gemaakt op basis van adviezen van anderen. Door die keuze moest ik technische wiskunde, natuurkunde, biologie en scheikunde doen, de zwaarste en vreselijkste periode uit mijn leven. Toen ik naar Thailand wilde gaan werd ik ook gewaarschuwd voor zakkenrollers en verkrachters en nog steeds krijg ik negatieve nieuwsberichten toegestuurd, maar ik voel me veiliger en gelukkiger dan ooit. Ik ben nou eenmaal het tegenovergestelde van de gemiddelde noorderling die in het noorden studeert, trouwt en er de rest van het leven blijft hangen. Ik wil bijzondere mensen ontmoeten, andere maaltijden proeven, verschillende muziekstijlen horen, nieuwe talen leren, bergen beklimmen, in rivieren zwemmen, piramides zien… Ik vertrouw hierbij op Gods’ plan, iets wat de mensen die ik in Pattaya om me heen heb verzameld wél begrijpen. Ik zal mijn eigen pad blijven volgen en hoop dat jullie daar begrip voor kunnen opbrengen.