I'm thinking about everything we've become

Rihanna - We Ride

Taalschool Runawasi. Waar ik bijna nooit over sprak in mijn blogs, maar wat een groot gedeelte van mijn tijd in Cochabamba heeft bepaald. 16 weken lang ging ik 25 uren per week naar de Spaanse les. Deze lessen waren privé en de leraressen routeerden. Wat heb ik me vaak afgevraagd “waar ben ik aan begonnen?” en “wat doe ik mezelf aan?’’ en wat ben ik nu blij dat het afgesloten is. De school werd een tweede huis en de leraressen werden mijn tantes. Ze troostten mij toen ik liefdesverdriet had, gaven mij wat religieuze inspiratie als ik dat nodig vond en hebben me veel geleerd over Bolivia en haar inwoners. Tegelijkertijd weet ik wie er van de leraressen met een SOA rondloopt, wie al vijf jaar vreemdgaat, wie een seksueel misbruik verleden heeft en ken ik alle structuren van relaties binnen de taalschool. Zo weet ik wie er vriendinnen zijn én wie elkaar echt niet mogen. Het was een bijzondere tijd, waarin ik voldoende Spaans heb geleerd om vanaf februari aan de Universiteit van Granada (Spanje) te kunnen studeren.

Afgelopen week haalde ik B.N. van het vliegveld. 3 jaar geleden werkte we samen in de Albert Heijn van Heerenveen. Ondanks dat we elkaar niet zo goed kenden, heb ik hem uitgenodigd in Cochabamba toen hij vertelde 10 dagen op vakantie te gaan in Bolivia. Ik heb hem een paar dagen rondgeleid; Ik nam hem mee naar feestjes, de manicure en westerse restaurants. Ik realiseerde me hoe goed ik de weg weet, hoeveel mensen ik hier ken en hoezeer ik me thuis voel. Ik zal niet als in Bern dagenlang rouwen om de stad te moeten verlaten, maar ik kijk zeker terug op een periode in een leuke Latijns-Amerikaanse stad. 

Dinsdag ging ik opnieuw naar het vliegveld, ditmaal om vriendin C.K. op te pikken. Zij heeft eerst een half jaar in Budapest gestudeerd en vervolgens startte ik met mijn buitenlandse avonturen. In het verleden zagen we elkaar zo goed als dagelijks, maar in de laatste anderhalf jaar zijn onze ontmoetingen zeldzaam en daarmee extra bijzonder geworden. Toen we in het busje onderweg naar mijn huis zaten, had C.K. cultuurshock na cultuurshock. Ze was steeds afgeleid door de inheemse bevolking, de drukke wegen en de palmbomen. Ik besefte dat het voor mij zo normaal was geworden, dat ik af en toe moest vragen wáárom ze lachte.

Die avond hielden we in het huis een chocoladefondue. Ik was niet van plan om een afscheidsfeest te geven, maar nodigde wat vrienden en kennissen uit om ze voor de laatste keer te zien. Er waren een hoop mensen gekomen die iets voor mij wilden organiseren: een barbecue, een zwemfeestje, een laatste diner. Mijn laatste dagen zijn gevuld met een hoop activiteiten.

De komende weken hopen Christine en ik door Bolivia, Peru en Ecuador te gaan trekken. We hebben een route uitgestippeld, maar zijn flexibel laten ons ook graag inspireren door andere reizigers. We verlaten vannacht de stad en zullen als eerste bestemming naar La Paz gaan. Ik kijk ernaar uit om niet meer elke dag om half 7 mijn wekker te gaan horen, maar zie er ook een beetje tegenop om vanuit een tas te moeten leven. Ik weet zeker dat het een hoop mooie en nieuwe ervaringen gaat opleveren en ik houd jullie er graag van op de hoogte.

Net nadat ik deze blog heb geschreven, ontvang ik een mailtje van mijn docent. Mijn stage is met een uitmuntend (een 9) afgerond. Nu kan ik met een nóg geruster hart op reis gaan.