They say that I’m crazy and I kind of understand

19 februari 2017 - Zunil, Guatemala

NSYNC – I’ll never stop

Als ik een afscheids- of verjaardagsfeest 6 weken van tevoren organiseer, een half maandsalaris besteed aan hapjes en drankjes en het laat plaatsvinden in het centrum van het centrum van Nederland, komt ongeveer 1 op de 3 genodigden opdagen.  Nu kan het natuurlijk zo zijn dat wat ik wil vieren voor bijna niemand belangrijk is. Of dat ik grote vraagtekens moet zetten bij wie mijn vrienden eigenlijk zijn. Of dat de tijdsgeest van grote “social disconnectedness” een rol speelt. Dilemma's die echter in Quetzaltenango niet aan de orde lijken te zijn. Ten eerste valt er heel wat te vieren en te herdenken; van een begrafenis tot een babyshower of een verjaardag, inmiddels ben ik bij alles al aanwezig geweest. Ten tweede lijk je een dag van tevoren een feest te kunnen lanceren en een huis vol mensen aan opkomst te krijgen. Ik blijf me verbazen over de grote loyaliteit en de organisatorische vaardigheden van de Guatemalteken die ik tot nu toe heb ontmoet.

In het weekend bezocht ik de ouders van mijn gastvader, die al bijna tegen de 90 jaar zijn. Ik werd in grote verlegenheid gebracht toen ik een half uur lang geïntroduceerd werd. Mijn gastouders vertelden over mijn vader zijn boerderij en dat we soms onze eigen koeien eten, met het beste vlees tijdens de kerstdagen. Daarna kreeg iedereen te horen dat ik president Jimmy Morales in een café had ontmoet, maar hem niet (her)kende. Ook mijn werk als achtergrondactrice in films bleef niet onbesproken. Het leek alsof ik alleen maar over mezelf had opgeschept, maar het waren slechts gefilterde elementen uit twee weken aan ontbijt-, lunch-, en avondetengesprekken. 

Ik leef in zone 1, oftewel in het stadscentrum. Hier woont voornamelijk middenklasse, die in het bezit zijn van een huis, een auto en genoeg te eten.  Elke keer wanneer ik een stap buiten deze bubbel zet, schrik ik van de armoede die ik aantref. Ik vraag me dan onophoudelijk af waar mensen van leven en laat staan, hoe ze overleven. Ik voel me kwetsbaar in mijn anders-zijn en de vele ogen die op me gericht zijn als ik door de stad loop, weerhouden me om onnodig alleen op pad te gaan. Ik wist mijn docente te strikken om mee naar de dierentuin en een groot winkelcentrum te gaan. Met dertig mensen in een klein busje, plakte ik met mijn lange lijf tegen het plafond aan. Bij elke hoek van de straat leken er nieuwe mensen in te stappen; de één met twee kinderen in doeken aan haar lichaam vastgebonden, de ander met een grote fruitmand op het hoofd. Ik was blij om de bus na 30 minuten te kunnen verlaten, alhoewel ik opnieuw in shock was toen ik het luxe winkelcentrum zag. Ik zal nooit wennen aan de enorme ongelijkheid.

Ik wil graag stilstaan bij het feit dat dit mijn 100e reisblog is. Een half jaar geleden was ik net teruggekomen van mijn zomerschool uit Athene. Een jaar geleden bracht ik door in Granada en anderhalf jaar geleden schreef ik vanuit Cochabamba. Twee jaar geleden deelde ik over de moeilijkheden die ik in Bern hoopte te overwinnen. Precies vier jaar geleden schreef ik vanuit Abu Dhabi, waar ik terugblikte op mijn tijd in Zuid-Oost Azië en uitkeek naar een au-pair avontuur in Egypte. Ik reageer misschien niet vaak (genoeg) op de reacties van jullie als lezers, maar wil bij dit “jubileum” toch de kans grijpen om jullie te bedanken. Ik ben een dromer met een boodschap en heb vaak moeite om mijn veelal complexe gedachtes op papier te krijgen.  Dat er mensen al 100 blogs lang in mijn mailinglijst staan en me vertellen tijdens het ontbijt de dag te beginnen met mijn dagboek, motiveert me om mijn ervaringen en dromen met jullie te blijven delen. Muchas gracias!

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

4 Reacties

  1. Marten en tineke:
    20 februari 2017
    Ja hoor, je hebt het ontbijt weer opgeleukt! 100 blogs, gefeliciteerd en ga zo door! Niet alleen jouw gedachtes, maar ook het leven zelf is complex. Blijf dromen!
  2. Annabel Lerooy:
    20 februari 2017
    Hola Renate! 100 ste blogverslag al! Waaaww wat ben je een storyteller. Ik vind het zalig om mee te leven. Blijf vooral jezelf en veel plezier en succes daar. Besos Annabel

    En ik begrijp je frustratie volledig over je afscheidsfeestje. Het is een beetje die westerse cultuur hier, we kunnen best nog veel leren van landen die het misschien minder goed hebben dan wij, maar waarbij de samenhorigheid veel groter is. Ik mis die warmte van de mensen soms.
  3. Jet:
    20 februari 2017
    Voor sommigen het ontbijt opleuken, voor mij vaak een verhaaltje voor het slapen gaan. Al 100 blogs waarbij je ons bewust maakt van de ongelijkheid en cultuurverschillen. Ik hoop dat er nog vele blogs zullen volgen, hoewel ik mij realiseer dat je dan op grote afstand zult zijn.
  4. Ruurd:
    20 februari 2017
    Gefeliciteerd Renate met die 100 blogs. Als een uitgever er een mooi boekje van maakt zal ik de eerste zijn die het koop!!!