There's really nothing left here to stop me

Dido – Life for rent

Na Cuenca, een schattig stadje met veel kerken, hadden we opnieuw behoefte aan strand gekregen. We belandden in Montañita, een kustplaatsje aan de linkerkant van Ecuador. Na 3 dagen hier verbleven te hebben, hadden we het gevoel de hele stad te kennen. Het is een stad waar veel drugs wordt gebruikt, mensen hun broekjes zo laag hebben dat het schaamhaar erbovenuit steekt en je zelden iemand tegenkomt zonder tattoos. Om in het straatbeeld te passen, liet ik een henna tattoo zetten met de naam “Kelly” en 2 hondenpoten. Toen mensen vroegen waar die hondenpoten voor stonden, zei ik bloedserieus dat het de straathonden in Latijns Amerika symboliseert. Ik ben een goede actrice of mijn gesprekspartner hadden geen hersenactiviteit; niemand vond het lelijk of ongeloofwaardig.

De temperaturen liepen hoog op en ook het zeewater was aangenaam. Alhoewel ik in Chili en Peru alleen op het strand had gelegen, vond ik dat het tijd werd om de Grote Oceaan te betreden. Vergezeld door een Colombiaan die mij opeens het water introk, verloor ik mijn zonnebril. Hij vond het zo erg voor me, dat ik een zelfgemaakte hoed van palmbladeren kreeg. Dat mijn zonnebril niet van H&M of Primark, maar van een echte opticien was, vergat ik snel. Deze hoed is één van de betere souvenirs.

Guayaquil, de stad waar we over een niet hele lange tijd op terugvliegen naar Europa, verdient geen schoonheidsprijs. Het is een ruige stad, waarin we veel werden gewaarschuwd over de gevaarlijkheid ervan. Ik voelde me er niet heel prettig en heb mijn tasje nog nooit zo stevig vastgehouden. Mijn nachtmerrie over berovingen is vast een onderbewuste reactie op mijn angsten. Ik was blij naar een andere bestemming te kunnen gaan.

Onderweg naar de Galapagos eilanden, kreeg ik problemen op het vliegveld. De douane hield me tegen en vertelde dat mijn hoed verboden is op de Galapagos, wegens het ‘’aantasten van het ecosysteem.” Ik was erg teleurgesteld, maar kon geen medewerking verwachten. De hoed moest en zou ik moeten afgeven. Totdat ik vertelde de hoed van de liefde van mijn leven te hebben gekregen. Deze smoes werkte, want ik kreeg plotseling alle begrip. Toen ik 10 douaneformulieren aan het invullen was om de hoed na terugkomst van de eilanden in ontvangst te mogen nemen, moest ik hardop lachen. Ik ben begonnen al mijn kleding en schoenen weg te geven aan kerken en goede doelen. Zonder gevoel of emotie, moeiteloos. Maar als ze mijn hand-made palmbladerenhoed willen afpakken, doe ik er alles aan dat tegen te gaan.

Hoe schorriemorrie het volk op Montañita was, zo high class zijn de toeristen die naar Galapagos gaan. Ik moet denken aan wat mijn moeder zou hebben gezegd; “publiek selecteert zichzelf”. De bijkomende heffingen voor niet-Ecuadorianen zijn een weerspiegeling van de afkeer naar toeristen toe. Nog nooit heb ik zo vaak achter elkaar belasting betaald. C.K. en ik waren dan ook de enige twintigers in het vliegtuig. Iedereen was zelfs nog netter gekleed dan de kerkgangers van de Jacobi in Utrecht, terwijl ik inmiddels gaten in mijn shirt heb en het schaamteloos nog steeds draag. Eigenlijk zijn de Galapagos eilanden ook onbetaalbaar voor iemand die al een jaar geen salaris heeft ontvangen (én geen pensioengerechtigde is), maar dit doe ik in het kader van “zien waar ik het altijd met biologie over heb gehad, once in a lifetime, ik ben nu dichtbij”. Ik hoorde toeristen om me heen die op gemakzuchtige wijze zeiden zichzelf “even een weekje cruise op Galapagos als kerstcadeau te doen” en moest toen toch even slikken.

Aangekomen, werden we aangesproken door iemand die ons een tour wilde aanbieden. Toen hij met hoge prijzen kwam, vertelde ik dat ik als vrijwilliger in Latijns Amerika ben gekomen en mijn budget niet zo hoog is als de rijke tatta’s om me heen. Toen hij naar mijn shirt keek, hoefde ik niks meer uit te leggen. We kregen de laagst mogelijke prijs, zolang we deze informatie maar niet deelden met de andere participanten in de tour.

De Galapagos heeft slechts 25000 inwoners en ook al verdient 90 procent aan het toerisme (de overige 10% aan visserij en landbouw), zien ze bezoekers liever vertrekken dan arriveren. De afgelopen jaren is het milieu behoorlijk aangetast en dit proberen ze met een maximaal aantal bezoekers te herstellen. Nu het laag- en regenseizoen is, hebben wij gelukkig geen problemen gehad met het gereduceerde maximale aantal bezoekers. We werden naar een hotel gebracht en maakten kennis met de eerste tamme dieren. Pelikanen, zeeleeuwen en leguanen liggen aan wal, zonder zich te laten afschrikken door personen. Onze eerste trip naar een schildpaddenpark liet hetzelfde zien. Deze reuzeschildpadden zijn 300 kilogram en soms bijna 200 jaren oud. Je kunt er naast staan, zonder dat ze bang worden. Ondertussen hoorden en zagen we andere bijzondere dieren.

Ik heb veel mooie natuur gezien in het afgelopen half jaar; een natural pool op Aruba, zoutvlaktes in Bolivia, de Machu Picchu in Peru. Elke keer weer wordt de schoonheid van Gods’ werken overtroffen. Iedere dag richt ik mijn hoofd omhoog en dank ik voor alle geweldige dingen die ik mag meemaken. Ik kan het niet op gemakzuchtige wijze zeggen, maar… Het zijn op Galapagos voelt ook als mijn kerstcadeau.