Tamally maak

Amr Diab - Tamally maak 

Als je mij vraagt om een fietsband te plakken, een lampje te vervangen of een IKEA-kast in elkaar te zetten ben je als een imam in de kerk. Je bent hartstikke welkom, je zult alleen niet vinden wat je zoekt. Het is mijn droom om mijn klunzigheid in te ruilen voor slechts één linkerhand en nu ik dit schrijf betrap ik mezelf op het woord ‘droom’. Ik ben geen doener, ik ben een dromer. En net zoals een doener steeds grotere fietsbanden wil plakken, steeds gevaarlijkere lampjes wil vervangen en steeds ingewikkeldere IKEA-kasten in elkaar wil zetten, heb ik steeds grotere dromen. De kunst is alleen om in je dromen te geloven en ze na te jagen. 
Eén van mijn dromen is om te leven in de Arabische cultuur. Ik kan mijn affiniteit met de Arabische wereld niet verklaren, wel toelichten. Om te beginnen is de taal prachtig. Toen ik in Leiden was en bij Nynke logeerde, ging ik mee naar haar Arabische les. Het was nog moeilijker dan Grieks en Latijn bij elkaar en de hoop om ooit Arabisch te kunnen gaf ik gelijk al op. Tegenstrijdig, want als ik naar Amr Diab luisterde, vroeg ik mijn Arabische vrienden altijd wat zijn liedjes betekenen. Ten tweede zijn de mensen gastvrij. Ik had in Heerenveen een Arabische vriend waar ik altijd kon aankloppen voor een bakje thee. Als ik dan zei dat ik op tijd thuis moest zijn voor het eten, begon hij gelijk voor me te koken. Ten derde is de cultuur spannend. Arabieren zijn onvoorspelbaar. Dit hebben we allemaal kunnen zien tijdens de Arabische revolutie. Toen ik hier een profielwerkstuk over heb geschreven, bezocht ik een Egyptische diplomaat op Instituut Clingendael. Voor dit werkstuk had ik een 9, een cijfer dat 10 keer voorkwam op mijn rapport, maar dan op de kop. 
Jeremy, een man die ik in Pattaya heb ontmoet, vertelde me iets wat ik eigenlijk allang wist. ‘Onze lichamen en geesten zijn geneigd altijd de makkelijkste weg te kiezen.’ Iets waartegen ik me al jaren verzet. Ik kan teruggaan naar Nederland, simpel werk doen, relatief veel geld verdienen, ontspannen en leuke dingen doen, et cetera. Het zal de makkelijkste weg, maar niet mijn droom zijn. In mijn hart ben ik een reiziger die liever een koffer vol levenservaring en een platte broekzak heeft, dan een broekzak vol geld en een lege koffer. Toen ik God vroeg alleen mijn goede dromen waar te maken, had ik de volgende dag een sollicitatie in mijn postvak van een Egyptische vrouw. Ze zocht iemand die deeltijd op haar kinderen wil passen en ze biedt naast gratis kost, inwoning en een zakcentje, Arabische lessen aan. Om een lang verhaal kort te maken: Mijn vliegticket naar Cairo is geboekt. Ik zal slechts 3 dagen in Nederland zijn en dan weer vertrekken. Het spijt me dat jullie dit in mijn blog moeten lezen, ik had het liever persoonlijk verteld. Dit gaat een beetje moeilijk, aangezien ik aan de andere kant van de wereld zit. Voor hen die mij willen berichten dat Egypte gevaarlijk is; ik leef nu tussen de pooiers en prostituees en hee, ik adem nog steeds! 
Terug naar mijn Pattayaanse leven. 
Voor de allereerste keer in bijna 2 maanden had ik te maken met een arrogante prostituee. Ze keek me steeds nonchalant aan en wilde eerst niet met me praten. Normaal gesproken zijn vrouwen blij als ze kunnen praten in plaats van seksen. Ik denk dat deze vrouw even op haar plek gezet moest worden. (Veel vrouwen voelen zich juist minderwaardig en dan probeer ik ze het gevoel van gelijkheid over te brengen, dit keer was het andersom.) ‘De Thaise en Europese cultuur is zo verschillend’, zei ze tegen mij. Ik begon me te verheugen op een interessant gesprek. ‘Europeanen lachen nooit en wij lachen altijd,’ zei ze. ‘Dat is waar. Maar in de Thaise cultuur baren vrouwen kinderen als puppy’s en laten anderen ervoor zorgen, terwijl vrouwen in Europa zelf op hun kinderen passen,’ antwoordde ik. ‘Europeanen beuken elkaar omver op straat en in Thailand groeten we elkaar.’ ‘In Europa wordt een moeder boos als haar dochter prostituee is en in Thailand stoppen ze hun kinderen in de prostitutie om rijk te worden.’ Ze wist niks te zeggen. ‘En in Europa draagt iedereen evenveel kleren, in Thailand draag jij in je dorp heel veel kleren en in de bar dit,’ vervolgde ik en ik keek naar haar veel te korte kleding. Deze discussie had ze verloren. Ze lachte, zoals ze allemaal lachen, altijd, ook wanneer het ongepast is. Ik lachte terug, om haar te laten zien dat ik niet als elke Europeaan ben. Gelukkig niet, want wat schaam ik me voor mijn cultuur. 99,9% van de Europeanen komt namelijk met een ander doel dan ik. 
Ze deed opeens heel aardig tegen me, alsof ze het gevoel had dat ik haar begreep. We hebben een proost uitgebracht, ik met mijn water en zij met haar alcoholische drankje. 
Na de Engelse les begonnen 2 Thaise studenten heel hard te huilen. Ze legden mijn Thaise collega uit waarom, maar ik begreep het niet. Ik vroeg om vertaling en kwam erachter dat ze het leven niet meer zagen zitten. Ze hadden teveel minderwaardigheidsgevoelens. Hun baas praat steeds op ze in dat ze waardeloos zijn en dat zijn ze zelf ook gaan geloven. Ze waren ontroostbaar en hebben een uur op mijn schoot gehuild. Ik hoop nog steeds dat deze vrouwen definitief stoppen met de prostitutie en bij Tamar Center komen werken. 
Zo schuilt er achter elke vrouw een verhaal, iets wat aan de buitenkant niet te zien is. Ik maak me altijd boos als mannen beweren dat vrouwen ervan genieten. Zo sprak ik met iemand die getrouwd is, 6 kinderen heeft, maar regelmatig vrouwen bezoekt ‘omdat hij elke dag behoefte heeft.’ Hij lachte toen ik over mijn werk vertelde. Hij zei dat ik beter terug kon gaan naar Europa, want hij zei dat ik de cultuur niet begreep. Volgens hem hadden vrouwen geen waarde en was het onbegonnen werk om vrouwen te laten stoppen met het oudste beroep ter wereld. Ik vroeg hem wat hij zou doen als één van zijn 5 dochters in de prostitutie zouden zitten. Hij zei dat hij haar zou vermoorden. Op dat moment liep er een prostituee in korte kleren langs ons. Hij zei ‘kijk, zij heeft zin in seks, anders loopt ze er niet zo bij.’ Ik vertelde hem dat alles om geld draait. Ze draagt die kleren om seks te krijgen, niet omdat ze er zin in heeft, maar omdat ze geld wil. Geld om haar familie te onderhouden. Ik voegde eraan toe dat velen kampen met minderwaardigheidsgevoelens en andere mentale problemen. Hij pakte een munt, liet eerste de kop zien en daarna de achterzijde. Hij wees naar de kop. ‘Zo bekijk jij het.’ Daarna wees hij naar de munt. ‘Zo bekijk ik het.’ Hij verontschuldigde zich en begon daarna op me in te praten dat ik veel te naïef ben en niet zie hoe slecht de meeste mensen om me heen zijn. Ik begon met mijn evangelisatieverhaal. Hoeveel waarde mensen voor God hebben en dat je altijd bij Hem kan komen voor vergeving. Dat ik geroepen ben door God en Hij mij helpt om er voor vrouwen te zijn. Hij werd hartstikke boos. Hij vertelde dat hij overal ter wereld is geweest en meer levenservaring heeft dan wat voor persoon dan ook en ik hem nu kwam vertellen hoe de wereld in elkaar zat. Hij heeft zitten schreeuwen uit frustratie. Ik lachte. Dit is wat ik elke dag zou willen. Emoties losmaken en mensen laten nadenken. Misschien moet ik theologie studeren en dominee worden. 
Ondanks dat ik SGP heb gestemd, (beste partij voor onderwijs, veiligheid, gezin) ben ik de meest geëmancipeerde persoon die ik ken. Dat vrouwen geen waarde hebben is complete bullshit en mannen die dat onophoudelijk beweren, mogen wat mij betreft worden gecastreerd. Of nog beter, worden geslacht. 
Voor de sportschool heb ik een personal trainer gevonden en ik denk dat mijn buikspieren er niet blij mee zijn. Hij heeft een streng schema voor me opgesteld en ik moet elke dag aanwezig zijn. Hij is een ex-profvoetballer uit Zuid-Afrika en gaat zelf 2 keer per dag naar de sportschool. Smoesjes van geen tijd hebben accepteert hij niet, misschien komt het omdat Afrikanen altijd tijd hebben. Het grote voordeel daarvan is wel dat ik te laat mag komen. 
Soms ben ik zo dom als olie. Zo kwam er een groep dokters in Tamar Center en vroeg ik aan iemand wat zijn tattoo betekende. In mijn veronderstelling was het een Chinees teken, maar het bleek een litteken van een operatie te zijn. Vervolgens blunderde ik nog een keer toen hij een foto liet zien met een beroemde man. Hij vroeg aan me of ik die man kende. Ik zei: ‘Ja, dit is die man zonder armen en benen.’ Het bleek iemand uit James Bond te zijn (gewoon mét armen en benen) en de man waarmee ik sprak speelde zelf ook in Skyfall. Op sommige momenten kan ik wel door de grond zakken… 
Ik heb veel etentjes de laatste tijd. Hoe meer mensen ik leer kennen, des te meer ik word uitgenodigd. Zo vroeg P-Jim me om mee te eten en stond er kikker op het menu. Ik zei dat mijn maag al vol zat, waarop ze zei: ‘Je hebt een boyfriend en dat is de reden waarom je niet veel eet.’ Gelukkig at ik wel goed toen een groep Amerikanen en Canadezen spaghetti hadden klaargemaakt en de maaltijd van pastoor Fred was ook niet verkeerd. Deze man is 75 jaar, woont nu 17 jaar in Thailand en heeft een 8-jarig kindje geadopteerd dat door zijn biologische ouders verwaarloosd werd. Hij was zo blij dat ik 9 mensen meenam naar de kerk, dat hij ons meenam naar één van de beste restaurants in Pattaya. 
Met deze groep Canadezen en Amerikanen ben ik maandag naar een prachtig eiland geweest. Dit eiland heeft 6 verschillende stranden. Ook Kelly was mee, een Amerikaanse meid die werkt voor de sloppenwijken. Nelske was er ook bij. Zij komt uit Nederland en blijft hier 3 maanden. Het voelt goed om zoveel westerse mensen om me heen te hebben. 
Ik heb deze week zoveel leuke dingen meegemaakt, ik zou nog wel een uur kunnen schrijven. Ik besef dat mijn blogs niet te lang moeten worden, dus ik sluit af met mijn hoogtepunt van de week. 
Ik zat in een bar met de bedoeling om vrouwen over Tamar Center te vertellen. Nelske en Kayleigh waren zo druk met alle vrouwen aan het praten, dat ik me afzijdig hield. Een Duitser die tegenover me zat begon steeds tegen me te praten. Ik vertelde hem over mijn werk en hij reageerde als elke sekstoerist. Dat mijn werk nutteloos is, ik niemand kan redden en ik maar beter terug kan gaan naar Europa. In het gesprek dat ik met hem had, voelde ik me als Dr. Phil en van die rol kan ik echt genieten. Ook deze man werd boos, omdat ik hem niet kon begrijpen. 
5 minuten later kwam ik één van de Engelse studenten tegen en heb ik geld betaald, zodat zij een nacht bevrijd is van haar werk in de bar. Ze pakte mijn hand beet en kon me niet meer loslaten. Ze heeft me 5 keer aangekeken en gezegd dat ze zich zo happy voelde. We gingen naar de pizzeria en daarna is ze naar huis gegaan om een keer goed te slapen. Ik dacht nog even terug aan meneer de Duitser en had stiekem gehoopt hem tegen te komen. Ook al is het lastig vrouwen definitief te redden, voor mij voelt het al goed als ze voor één dag bevrijd zijn. Dat is de reden waarom ik niet in Europa ben: mijn werk is zinvol.