Sending out a farewell to my friends, forever peace

Justin Bieber - Purpose

Mijn tijd in Nederland was wederom kort, maar krachtig. Met mijn studenten OV kaart ben ik een soort backpacker binnen Nederland geweest en heb ik veel vrienden kunnen opzoeken. Ik heb tijd doorgebracht met familie en een volledige medische Apk-keuring ondergaan. Af en toe voelde ik me een ontheemde inheemse, want de technologische ontwikkelingen vielen me meer op dan ooit te voren. Daarnaast ook het individualisme wat zo zichtbaar binnendringt in de maatschappij; elke keer wanneer ik op een trein stond te wachten en de trein vervolgens arriveerde, werd ik aan de kant geduwd door hongerige wolven die een zit plek wilden bemachtigen. Als ik ooit weer in Nederland moet aarden, hoop ik niet terug te vallen in deze egoïstische maatschappelijke tredmolen.

Mijn volgende avontuur is een periode studeren in Granada. De basis van het Spaans heb ik in Latijns Amerika gelegd, nu wordt het tijd om de taal te verbeteren. Ik was 2 dagen geleden nog een ritje in de regen naar Schiphol, een vliegtuig naar Malaga, een bus naar het busstation van Granada en een bus richting mijn onderkomen verwijderd. M.W., een studente uit Utrecht die ook een uitwisseling in Granada gaat doen, vertrok tegelijkertijd met mij. Bij aankomst maakte ik kennis met mijn huisgenoten. Mijn huisbaas, J.L., is slechts 2 jaar ouder dan ik en een echte ondernemer. Hij heeft een reisbureau onder zijn hoede, waardoor hij veel in contact komt met internationale mensen. Verder woon ik met Italianen en Polen, waarbij de laatste groep over een aantal dagen gaat ingewisseld worden voor Fransen. M.W. logeert een weekje bij mij, omdat ze niet eerder dan zaterdag in haar eigen woning kan. Het was – en is nog steeds – erg onduidelijk wie nou precies mijn huisgenoten zijn. Het doet me een beetje denken aan het inloophuis van de Tussenvoorziening, waar ik vrijwilligerswerk heb gedaan. Een opvang waar iedereen welkom is en waar iedereen zich thuis mag voelen. “Er is maar één vaste bewoner die er altijd is en dat is Risquetto,” zei J.L.

Risquetto lijkt op de kater van Jan, Jans & de kinderen. Hij is parmantig en ziet er erg aaibaar uit. Echter kan hij je opeens aanvallen, dus blijf ik uit zijn buurt. Hij slaapt op de tafel van J.L., waarschijnlijk de enige persoon die met hem overweg kan. De kat is misschien  niet zo leuk, maar de gewoonte voortdurend gasten op te vangen spreekt me net zo aan als het decor van het huis. Er hangen overal schilderijen met de handtekening van mijn huisbaas erop en uitgerekend boven mijn bed hangt een schilderij van een vrouw met grote, blote borsten. Vast geen toeval.

Exact een jaar geleden kwam ik aan in Zwitserland en had ik er een week vrije tijd voordat de introductie zou gaan beginnen. In Spanje werkt het precies zo. In deze week wil ik zoveel mogelijk de stad en nieuwe mensen leren kennen. Mijn huis is centraal gelegen, wat het gemakkelijk maakt om activiteiten te ondernemen. M.W. en ik hebben één van de grootste kathedralen van Europa bezocht en de leukste pleintjes van de stad ontdekt. We bleken zonder plattegrond van de stad nogal om te hebben gelopen, maar kwamen er zo wel achter dat wijn en water in supermarkten bijna even duur zijn.

Over wijn gesproken… Het eten en drinken is voor mij nog een dingetje. Toen ik om 20 uur een pan nasi op tafel had gezet en aan de huisgenoten had verkondigd dat ze een bord konden opscheppen, werd ik uitgelachen. 3 uren later werd ik uit bed getrokken om nog een “tapanita” te komen eten. We gingen naar een restaurantje, waarbij je bij elk glas drinken dat je bestelt een bord eten krijgt. Het blijkt gebruikelijk te zijn niet te koken, maar op deze manier je avondeten bij elkaar te sprokkelen. J.L. legde uit dat tapas eten in de 15e eeuw is ontstaan. De vele mosquitos gingen op zoet drinken, zoals wijn af. Om dit tegen te gaan, werd  er een bord op de glazen gelegd, het Spaanse werkwoord “tapar” (dicht maken) of het zelfstandige naamwoord “tapa” (deksel), maar een leeg bord was ook zo saai. Zo kwamen ze erbij om het bord maar te vullen met eten. Ik ga zo snel mogelijk een sportschool zoeken, want voor een gezelligheidsdier als ik is het Spaanse leven één grote innerlijke strijd. Terwijl ik dit schrijf zit ik in zomerkleren in een koffiebar aan een sandwich met sla, kaas en yorkham, die ik in mijn beste Spaans zonder varkensvlees heb besteld. Ik heb nog een lange weg te gaan.