Relax, take it easy. For there is nothing that we can do

Mika - Relax, Take It Easy

Ik heb mezelf vaak afgevraagd waarom ik niet gelukkig kan worden in de plaats waar ik geboren ben. Friesland is namelijk best mooi met haar Ir. D.F. Wouda-gemaal en de Waddeneilanden. Het Tjeukemeer mag dan niet zo blauw zijn als de Caribische zeeën die ik de afgelopen maand heb gezien, maar mijn moeders boerenkool met spek doet mij spontaan mijn afkeer tegen varkensvlees vergeten. Dan denk ik terug aan de zomer waarin ik 16 was en heel wat dagdelen achter de kassa van de Albert Heijn heb doorgebracht. Daar werd vaak wat lacherig over gedaan, maar ik was wel in staat mijn eigen vakantie naar Texel te financieren. Het was ook de zomer waarin ik voor en na het werken op de fiets stapte naar Langweer, om in het vakantiehuisje van beste vriendin C.K. te logeren. Toen ik deze zomer terugkwam en de Friese taal hoorde, ging mijn hart sneller kloppen. Friesland is zo slecht nog niet.

Gisteren was weer eens een dag waarop ik naar de Friese, vertrouwde kneuterigheid verlangde. Ik stond aan de airport balie van Aruba om mijn koffers voor Bolivia in te checken. ‘’U kunt niet met ons reizen,’’ kwamen ze mij vertellen. Stomverbaasd vroeg ik naar de reden. ‘’U heeft geen terug ticket vanuit Bolivia en zonder bewijs laten we jou het vliegtuig niet instappen.’’ Ik liet ze mijn geboekte ticket vanuit Ecuador zien en vertelde ze over mijn backpackplannen. Dat ik braaf niet langer in Bolivia zou blijven dan toegestaan is en dat ik niet van plan ben me daar de rest van mijn leven te vestigen. Maar helaas, ik mocht alleen mee als ik een vlucht vanuit Bolivia ter plekke zou kopen. Of ik eventjes 700 Amerikaanse dollars kon afrekenen. De vlucht naar Panama zou in een uur zijn en uit wanhoop reikte ik mijn bankpas al aan. Zus was in de buurt en weet inmiddels goed om te gaan met Arubaanse corruptie. Samen bleven we drammen en smeken bij elke aanspreekbare medewerker van CopaAirlines. De laatste persoon heeft uiteindelijk een uitzondering voor mij gemaakt. Door een reservering op mijn naam te zetten, heb ik nog niks hoeven betalen. Maar ‘’het risico is voor u. Als ze u erop aanspreken moet u het gelijk betalen.’’

Gelukkig heb ik mijn stage, verblijf en alle andere zaken geregeld bij BeyondSouthAmerica. Een bemiddelingsbureau waar ik vanaf het begin al erg overtuigd door ben. In stresssituaties zoals bij de Arubaanse airportbalie kan ik gelijk mijn contactpersoon M.D. bellen. Zij is niet alleen mijn redder in nood, maar ook een rolmodel. M.D. heeft Friesland ook met een reden verlaten en mij in de Latijn Amerikaanse droom doen geloven.

Deze droom werd al werkelijkheid toen ik in het vliegtuig naar Panama naast een Latino zat. Hij woonde sinds zijn vijfde levensjaar op Aruba, waardoor onze gesprekken in het Engels plaatsvonden, gemengd met gebrekkig Nederlands van zijn kant en gebrekkig Spaans van mijn kant. Hij snapte niet waarom ik zoveel stress kon hebben en begon al zijn rampvluchten te omschrijven. Hij was gewend om te moeten rennen tussen vluchten door, omdat de tijd ertussen altijd krap was. ‘’Ren alleen voor jezelf, nooit voor je koffer. Als die niet meegaat in het vliegtuig komt het een paar dagen later wel aan,’’ was zijn advies. We hebben samen een wijntje in het vliegtuig gedronken en een toost uitgebracht op een leven zonder stress. ‘’¡Arriba, abajo, al centro, pa' dentro!’’

In Panama stapte ik over op het vliegtuig naar Santa Cruz, Bolivia. Ik kwam naast een Boliviaanse vrouw te zitten die geëmigreerd is naar Boston, U.S.A. Ze heeft me alle ins en outs over haar geboorteland verteld. Zo weet ik nu dat elke Boliviaanse stad een eigen traditionele dress heeft en die van Cochabamba het meest sexy is. Dat er nergens een tijdschema is en het niet erg is als ik altijd te laat ga komen. Dat ik op 15 augustus het carnavalsfeest moet gaan meevieren, omdat het plaats gaat vinden in de stad waar ik ga wonen. Dat ik op de markt kippensoep moet kopen, omdat het daar voor je ogen wordt bereid. Toen ik aankwam op het vliegveld en zonder problemen de douane voorbij kon gaan, deed ze me een aardig aanbod. Ze vond het nogal sneu dat ik 9 uren op de volgende vlucht moet wachten en nodigde me uit om een nacht met haar familie door te brengen. Dat ze een uur daarvoor nog zei dat te laat komen nooit een probleem is, flitste door mijn hoofd. Ik heb de uitnodiging vriendelijk afgewezen.

Momenteel wacht ik nog steeds op mijn volgende vlucht. Ik heb een vreselijk vieze pecanbon gegeten om gratis WiFi te krijgen, zodat ik de tijd wat kan doden. Mijn telefoonbatterij is bijna leeg, waardoor ik niet goed durf te slapen. Straks val ik in een comateuze slaap en gaat mijn wekker niet meer af. Toch geniet ik van elk moment, want ik ben in Bolivia. Ik hoef mijn ticketreservering van 1018 Amerikaanse dollar niet af te rekenen. Ik ga vaker een toost uitbrengen op een leven zonder stress.