Raise a glass of wine, for the last time

Ed Sheeran - I See Fire

[BELATED POST] Een week geleden heb ik in het vliegtuig een blog geschreven. Excuses voor het late posten.

Een half jaar geleden nam ik afscheid van Europa. Ik had mijn familie, vrienden en mijn inmiddels ex-vriendje gedag gezegd. Na een semester in Zwitserland geleefd te hebben, dacht ik dat ik niet gelukkiger kon zijn. Niet met tegenzin, maar wel met een grote brok in mijn keel, vertrok in naar de linkerkant van de wereldkaart.

Na een fijne vakantie op Aruba, met ouders, broertjes en zus, werd het tijd voor een nieuw avontuur. Ik kwam terecht in een land vol inheemse mensen waar ik de taal niet snapte en je minder op mensen kon bouwen dan in Bern. Ik was opeens de rijkste in plaats van de armste en werd door velen als geldbron gezien. In Bolivia heb ik veel gezondheidsproblemen gehad en twee keer een parasiet overleefd. In die tijd heb ik mezelf wel vaak afgevraagd waar ik aan begonnen was en waarom ik zoveel uitdaging voor mezelf wilde.

Het is niet altijd makkelijk geweest, het is niet altijd veilig geweest.  Op C.K. eerste dag in Latijns Amerika, bezochten we het Christusbeeld in Cochabamba. C.K. had het gevoel dat iemand ons volgde, maar ik liep ontspannen, zonder vrees. Alhoewel ik vaak mijn waardevolle spullen in mijn sportbeha bewaarde, had ik nu mijn geld, pinpas, de telefoon van C.K. en mijn eigen iPhone in een buiktasje. Terwijl ik liep en praatte, viel iemand mij van achteren aan. Ik werd in een arm klem gelegd door een onbekende en ook al was dit totaal onverwachts, denk ik dat ik de best mogelijke reactie heb gegeven. Ik begon zo hard te gillen, dat ik denk dat meneers’ trommelvliezen zijn gebroken. Ook liet ik me op de grond vallen, met mijn lichaam over het tasje heen. Mijn zonnebril viel af en door het gegil ging de aanvaller er vandoor. C.K.’s telefoon hing uit het tasje, maar de aanvaller is er met niks vandoor gegaan.

Het heeft mijn backpackreis bepaald. Ik heb het verhaal aan niemand in Nederland verteld, omdat ik niet wilde dat mensen dezelfde nachtmerries als ik zouden krijgen. Mijn spullen hield ik meer dan ooit in de gaten en alle mogelijke risico’s op berovingen heb ik uitgesloten. Zo onbevreesd als ik me verplaatste in Azië, zo voorzichtig reisde ik in Latijns Amerika. Guayaquil, de stad die we na de Galápagos bezochten, staat bekend om zijn gevaarlijkheid. Ik heb me hier wel geïntimideerd gevoeld door iedereen die dichtbij kwam, maar de politieagenten op elke hoek van de straat namen wat angst weg.

Ik kom thuis met 11 nieuwe stempels in mijn paspoort. Ik heb zoveel mooie dingen gezien. Hoogtepunten zijn zeker wel de stranden van Aruba, Salar de Uyuni in Bolivia, mijn weekendtrip naar Chili, de Colca Canyon en Machu Picchu in Peru en de Galápagoseilanden in Ecuador. De gedeelde ervaringen zijn een versterking voor de vriendschap met C.K. en de vele foto’s zullen mij nog lang doen nagenieten.

Ondanks mijn drang om steeds naar het buitenland te gaan, heb ik maar één plek op de wereld waar ik me thuis voel. Dit is het huis van mijn ouders. Ik heb geen behoefte om lange tijd in Friesland te wonen, maar als ik aankom in Rotstergaast voelt het wel als thuis komen. De steun, liefde en interesse van hen die onvoorwaardelijk voor me klaar staan, zal me altijd weer terugbrengen naar Nederland.

Ik zit in het vliegtuig en heb de stoel van de nooduitgang gekozen. De steward komt naar me toe en legt in het Spaans uit wat de nooduitgang inhoudt. Ik antwoord hem dat ik altijd dit plek kies, omdat extra beenruimte wel fijn is voor iemand met Hollandse benen. Hij wijst met op de veiligheidsinstructiekaart en loopt weer weg. Het vliegtuig stijgt op, tevreden kijk ik naar buiten. Door mijn hoofd flitst de 9 op mijn stage. Mijn Boliviaanse gastfamilie waar ik 3 maanden bij heb gewoond. De verschillende vrijwilligersbanen, waarbij mijn bazen positieve referenties hebben geschreven. Het Spaans wat ik nu moeiteloos met een steward spreek. Maar ook de backpackreis.

Eén dag voor vertrek hebben C.K. en ik een berg beklommen. Op de top stond een kerkje. Ik liep naar binnen om te bidden en te danken. Ik heb de weg gekozen en belopen waarvan ik denk dat God het heeft uitgestippeld. De offers die ik heb moeten brengen, zijn het allemaal waard geweest. Ik had niet gelukkiger thuis kunnen komen en wil dit jaar niet alleen de geboorte van Jezus vieren, maar ook mijn terugkomst en het hebben van een “thuis”. Ik ben de meest tevreden persoon op aarde.