Ik ken geen andere landen, zelfs al ben ik er geweest

Blof – Liefs uit Londen

Mensen die mij kennen, weten dat ik behalve de communicatievaardigheden van mijn tandarts´ baliemedewerkster, lege batterijen en afbladderende nagellak, iets nóg verschrikkelijker vind. Op nummer 1 van mijn “not-to-do-list” staat oppervlakkigheid. Mensen die doen alsof je bij elke seconde slaap een feest mist en waarbij gesprekken niet dieper gaan dan de Pilcomayo river in augustus. Ik probeer dit soort mensen altijd te vermijden en voel me dan extra opgewekt als ik een kring heb opgebouwd die bestaat uit mensen met inhoud. Ik ontmoette deze week iemand die in Cochabamba in dezelfde wijk woonde en een vriendin was van een Nederlandse waarmee ik in Bolivia veel omging. Ik nam haar mee naar het huis van vrienden van een Boliviaanse vriend, die in Granada woonachtig zijn. Daarbij nam ik een Chileense mee, die ik had ontmoet bij één van mijn reizen. In het huis was een meisje dat bij dezelfde reisagentschap werkt en een meisje dat vóór mij in mijn huis had gewoond. De aanwezigen snapten net zo weinig van mijn netwerk als ikzelf, maar een interessante avond was het zeker.

Een professor die ik voor de helft van mijn lessen heb, schetste bij de eerste les een beeld van Erasmusstudenten. Volgens hem snappen ze het nooit, zijn ze lui en willen ze alleen maar feesten. Ondanks dat ik er hard om moest lachen, wil ik nooit geassocieerd worden met deze toch wel herkenbare omschrijving. Ik leverde – blijkbaar als enige – mijn huiswerk netjes digitaal in, waarbij het in de les op het digitale bord verscheen om geanalyseerd te worden. Hij was zo tevreden, dat hij aan me vroeg of ik het goed vond in de volgende les ook het voorbeeld te zijn. Ik ben blij dat de studenten die me wel eens een hele les zien tinderen, nu met me samen willen werken.

Mijn weekend duurde een dag extra door de dag van Andalusia. Het was mijn kans om het hele weekend te reizen en dat heb ik dan ook gedaan. Córdoba stond op het programma. Córdoba is een stadnaam die ik vaak heb horen vallen. Deze stad ligt niet alleen in Spanje, maar is vernoemd in meer dan 1000 plaatsen, waaronder in Argentinië, Colombia en Mexico. Ik heb eens gelezen dat de koloniale veroveraars hun thuishaven zo mistten, dat de veroverde gebieden daarom de naam Córdoba kregen. Córdoba was in de 10e eeuw de één na grootste stad van de wereld en heeft veel verschillende heersers gekend. Deze dag trok is op met een Pakistaanse moslim, die een masterprogramma in Granada doet. Toen we de beroemde Mezquita binnenliepen, sprak hij steeds over een moskee. Ik was toch echt van mening dat we in een katedraal liepen. Mijn ontwetendheid aangaande de Spaanse geschiedenis is net zo groot als het meningsverschil dat we kregen. De rest van mijn bezoek liep ik Wikipedia lezend door het gebouw. De Mezquita was in de Moorse tijd (9e eeuw) een moskee, maar na de katholieke veroveringen in 1236 werd het een katedraal.

Verder ben ik in Consuegra, Toledo, Antequera en Ronda geweest. Consuegra is beroemd vanwege zijn molens, die het decor vormen van de beroemde 16e eeuwse boeken over Don Quichote (wederom: lange leve Wikipedia!). Toledo is een Middeleeuwse stad die slechts 70 km van Madrid ligt. Het was een lange dagtrip, waarbij ik om 5 uur ben opgestaan en bijna 24 uren later weer op bed lag. Ik had me vooral verheugd op Antequera, een plek met prachtige paleizen. Daar aangekomen lag er sneeuw en was het zo mistig, dat ik op een paar meter afstand van de rest kon wildplassen en niemand het heeft opgemerkt. Ronda is een stad die de ideale ambiance van een landschapsfotografie cursus zou zijn. Omdat een opsomming van bezochte steden nogal saai is om te lezen, heb ik extra veel foto´s toegevoegd.

Gisteren heb ik een huisavond georganiseerd. Ik word gezien als de moeder van het huis, maar vind die positie niet zo erg. Behalve het opzetten van een chocolade fondue, heb ik uitgebreid gekookt voor mijn huisgenoten. Ik gebruikte de Knorr-mixzakjes die ik opgestuurd heb gekregen door mijn moeder. “Is dit eten typisch Nederlands?” werd er gevraagd. Om het exclusief te doen lijken, beaamde ik het. Toen iemand later vroeg hoe het heette en ik “goulash” moest zeggen, viel ik door de mand. Ik besef dat ik alweer een maand weg ben en het Nederlandse eten nog niet heb gemist…