It's hard to beat the system, when we're standing at a distance

14 april 2016 - Granada, Spanje

John Mayer - Waiting On The World To Change

Ik heb een bijzondere week achter de rug. Een week waarin stakingen bepalen dat ik vandaag weer eens niet naar school hoef, waardoor ik de tijd vind om mijn ervaringen van de afgelopen tijd met jullie te delen.

Afgelopen weekend doken er 2 familieleden op, die ik misschien al wel 15 jaren niet meer had gezien; de zus van mijn grootvader en haar man. Ze waren op vakantie in Andalusië en wilden graag Granada bezoeken. Ik kon niet anders dan ze vriendelijk ontvangen en bovendien was ik erg nieuwsgierig geworden. In Spanje zeggen ze niet voor niks; “la sangre es más espesa que el agua” (“bloed is dikker dan water”) wat de belangrijkheid van familie uitdrukt. Ik nam ze mee naar het Alhambra, waar zonder toegangsticket helaas niet de meest bijzondere gedeeltes te zien zijn. Ook liet ik ze de Arabische wijk zien, met als toppunt een paar tinto´s de verano´s op één van de beste terrassen van de stad.

We reden met hun huurauto naar Málaga airport om C.K. op te pikken, die langs zou komen voor een vakantie. Daarna reden we samen naar Marbella, om kennis te maken met de verblijfplaats van mijn familieleden. C.K. en ik keken onze ogen uit. We waren in een Hapimag resort aangekomen, met uitzicht op het strand. We werden erg gastvrij ontvangen en zaten even later in familiaire, huiselijke sfeer aan een kopje thee. Ondanks dat ik mijn oom en tante al zolang niet had gezien, voelde het erg vertrouwd. Soms schrok ik even, omdat mijn oudtante voor mij de vrouwelijke versie van pake Bernard is.

Marbella is anders dan de andere Andalusische steden die ik tot nu toe gezien heb. De hele kust staat vol met luxe hotels, terrasjes zijn duurder en Engels lijkt de voertaal. Marbella is toeristisch en ik voelde me meer op vakantie dan ooit. Vooral toen het weer even tegen zat en C.K. en ik gebruik konden maken van de wellness in het resort. Daarenboven zijn we gezellig uit eten geweest bij een Italiaans restaurant aan de Oude Haven. We werden zo goed bediend, dat ik zelfs een slabbetje om kreeg. We besloten ons verblijf een nacht te verlengen en gingen de volgende dag met mijn familieleden naar Córdoba. Ook hier zat het weer een beetje tegen. Ik had deze stad al eerder gezien en kon ons naar de belangrijkste bezienswaardigheid van Córdoba leiden, waarbij het niet erg is als het regent. We bezochten de Mezquita.

Hoe gezellig het ook was met mijn familie, het afscheid naderde; C.K. moest Granada zien. Daar kochten we kaartjes voor een toeristisch treintje, dat langs 13 punten van de stad rijdt en waarbij men naar wens uit kan stappen. Ik nam haar mee naar een niet-toeristisch, maar zeker bezienswaardig uitzichtpunt over de stad. Aangekomen bij de top, zag ik hordes Senegalezen. Ik heb me altijd afgevraagd waar de straatmuzikanten en -verkopers wonen en daar leek ik nu een antwoord op te krijgen. Ik liep naar ze toe, omdat ik mijn curiositeit niet meer kon onderdrukken. “Maak jij reportages?” werd mij gevraagd. Ze zagen een blanke, nieuwsgierige vrouw langzaam naderen en naar hun grotten kijken. Niet veel later zaten C.K. en ik aan een kopje muntthee met bladeren van de bomen erin.

Opnieuw keek ik mijn ogen uit. Twee dagen ervoor zat ik in de sauna van een resort en nu zat ik in een ruimte van dezelfde grootte, maar met een totaal andere functie; een grot waarin mensen leven. Zonder toilet, zonder douche. Maar het kopje thee smaakte er niet minder om en zelfs hier was een familiaire, huiselijke sfeer. Gelukkig heb ik altijd fruit in mijn tas en kon ik mijn met liefde toebereidde salade delen. We luisterden reggaemuziek en ik kreeg een rondleiding bij alle “huizen” van de community. De mannen zeiden een “goede connectie” met mij te hebben en daar was ik blij om. Ik gedroeg me alsof ik voor het eerst buiten Friesland kwam en schaamde me er een beetje voor. In mijn enthousiasme nodigde ik de mannen uit voor mijn georganiseerde internationale diner.

Niet veel later liep ik in de supermarkt met de halve community, waarbij ieder voor zich zijn meest speciale kleren had aangetrokken. Ik voelde me af en toe net een moeder, omdat ik de helft van wat er in het mandje gezet werd moest terugzetten en één van de mannen walnoten uit de schappen pakte, afpelde en opat. Ik zag mensen om me heen massaal gniffelen en naar elkaar lachen. Dit raakt mij persoonlijk niet, want het geeft alleen maar een bevestiging hoeveel arrogantie en superioriteitsgevoel aanwezig is. Het neokolonialisme viert hoogtij. Ik vraag me soms af hoe het kan dat zoveel mensen “integratie” willen, maar ik bijna niemand zie die andere culturen accepteren – of laat staan - helpen. Hoe zien zij integratie voor zich?

Het diner trekt normaal gesproken vooral westerlingen aan, waarbij “European dinner” bijna de lading zou kunnen dekken. Bij dit diner was er een grote pan met Senegaleze couscous aanwezig en iedereen vond het heerlijk. Daar waar ik normaal gesproken negatieve emoties of gevoelens jegens Afrikaanse mannen bespeur (“bang, gevaarlijk, raar”) heb ik nu een brug kunnen bouwen tussen de verschillende culturen. Ik mag vandaag op hun diner in de grot komen, maar ik heb het afgeslagen. Gelukkig heb ik een geldig excuus. Met de couscoussaus spattend op alle muren heb ik nog nooit eerder zoveel tijd nodig gehad om mijn keuken schoon te maken.  

Foto’s

2 Reacties

  1. Jet:
    14 april 2016
    Bijzondere ontmoeting met de Senegalezen. En dat C.K. deze nieuwe ontmoeting ook met je kon delen. Super dat je beide culturen wat dichter bij elkaar hebt gebracht.
  2. Ruurd:
    14 april 2016
    Die botsing tussen verschillende culturen en wat daar uit voortkomt, het is toch wel de rode draad in wat je interesseert. Tegelijk de band met je familie die voor een evenwicht zorgt. Geweldig!