If I fail, if I succeed, at least I lived as I believed

21 mei 2015 - Bern, Zwitserland

Whitney Houston - Greatest Love Of All

Over minder dan 3 weken sta ik weer op Nederlandse bodem. Het is iets wat moeilijk is om te beseffen, vooral omdat ik het hier zo erg naar de zin heb. Ik ben een emotioneel stabiel type, maar heb er al een aantal keren om gehuild. Over een week hoop ik klaar met mijn schoolwerk te zijn.

Afgelopen dinsdag had ik mijn eindpresentatie van het immigrantenproject. Vol trots stond ik voor de klas. Mijn blouse gladgestreken, mijn haren gestyled en mijn netste laarzen aangetrokken. Dit project voelde bijna als een levenswerk, omdat ik er de afgelopen 6 weken dag en nacht mee bezig was. Velen vroegen zich af of mijn participant mijn vriend was, aangezien ik zoveel tijd met hem doorbracht. Het was een fotodocumentaire geworden met audiomateriaal. M.H.B. had me geholpen, omdat het project te groot was geworden om het alleen te kunnen doen. We hadden aangevraagd of we 30 minuten mochten presenteren, omdat de documentaire al 25 minuten is. Na 10 minuten werd de video stopgezet. De docent was ontevreden en gebruikte de resterende tijd om ons project in de grond te boren. Haar grootste kritiek was dat de participant mijn veldwerkperiode als een therapie had ervaren. Ze vertelde me dat ik geen professioneel psycholoog ben en ik me daar niet naar moet gedragen. Ik vertelde haar dat ik gewoon een empirische antropologische methode had toegepast en het voor hem bevrijdend was om zoveel over het verleden te praten. Psychologen hielpen niet, maar geconfronteerd worden met zijn verleden wel. That’s it. Toen ze vervolgens een fotoproject van iemand die een paar foto’s had geschoten in de hemel zat te prijzen, besloot ik dat het mijn laatste keer aanwezigheid was. Sinds dinsdag haat ik sensory ethnography.

Gelukkig is mijn sociale leven leuker. M.R., een Nederlandse vriendin, kwam mij afgelopen weekend opzoeken. Het was heel vermoeiend om een paar dagen achter elkaar Nederlands te praten. Het is vreemd dat je moet nadenken hoe je dingen in je eigen moedertaal moet zeggen. M.R. kwam hier op een regenachtige dag, dus de eerste dag hebben we in het winkelcentrum doorgebracht. Gelukkig was het zaterdag mooi weer, waardoor we een stadswandeling konden maken en een berg hebben bezocht. In de avond zijn we wezen barbecueën in het park dat grenst aan de rivier. M.R. is een vriendin waarvan ik weet dat het niet uitmaakt waar ter wereld ik zit. De afstand zal nooit bepalend zijn voor onze vriendschap. Erg waardevol, als je zolang van huis bent.

Mijn blog is kort, want ik leef momenteel als een enorme studiebol. Ik zit in mijn examenperiode en heb een persoonlijke deadline gesteld. Over een week wil ik alles afgerond en ingeleverd hebben, zodat ik de laatste 2 weken nog kan genieten van het Zwitserleven! De rest van de dag week zal ik hard gaan studeren. Tot over 3 weken...

Foto’s

2 Reacties

  1. Christine:
    21 mei 2015
    Veel succes met de laatste loodjes babe. Ik doe met je mee.... Ik zie je snel!!!!!!!
  2. Jet:
    22 mei 2015
    In een van je eerste blogs schrijf je of Zwitserland wel zo goed bij jou zal passen. En drie maanden later moet je huilen omdat je het land gaat verlaten. Door jou reislust en ondernemingsgeest zal dit nog veel vaker gebeuren, (bijzondere) mensen ontmoeten en weer afscheid van nemen. De tanden nog even op elkaar voor laatste loodjes.