For all the men in all your armies, throw only bait that no one bites

Kensington - War

Elk mens dat een ander land betreedt, gaat door een aantal overgangsfasen. Zwitserland lijkt qua cultuur misschien op Nederland, maar ik moet opnieuw een leven starten. Ik leg de lat voor mezelf hoog, omdat mijn leven in Nederland al heel leuk was. Niemand kan ontsnappen aan deze fasen en mensen die vanaf dag 1 roepen dat alles helemaal geweldig, geloof ik niet. Na aanleiding van mijn vorige blog, kreeg ik veel ongeruste berichten. Het was niet mijn bedoeling dit op te wekken, ik wil jullie slechts een realistische visie geven van mijn leven hier. Dit neemt niet weg dat ik jullie wil bedanken voor alle reacties. Inmiddels heb ik mijn draai hier gevonden. Om eerlijk te zijn begin ik het heel leuk te vinden. M.H.B. speelt hier zeker een rol in, mijn Deense huisgenoot, vertrouwenspersoon en bodyguard. Haar oogje in het zeil voorkomt dat ik gevaarlijk word. Het hebben van veel vrije tijd en het niet hebben van sociale controle zijn namelijk lastige factoren voor een sensatiezoeker als ik.

Donderdag gingen M.H.B. en ik de stad in. Het zou een onschuldig tripje worden, maar dat veranderde al snel. Ik kan me niet herinneren hoe het precies tot stand is gekomen, maar binnen een paar uur zaten we tussen de fufu, hausa koko floor en gepelde Afrikaanse bonen. Of we wel een Ghanees biertje lusten. Zo snel toegelaten worden tot de Zwitserse Afrikaanse gemeenschap is de droom van elke antropoloog in wording. Ik kreeg een verbod op het Duits spreken in het openbaar. Ze vertelden me dat het nergens naar klonk en elke voorbijganger mij zat uit te lachen. Gelukkig ben ik een gehoorzaam type. Nog geen uur later zaten we in een auto naar reggae muziek te luisteren onderweg naar een internationale maaltijd. Toen we van het pad raakten en op een afgelegen parkeerterrein terecht kwamen, kwam er een auto vol boze Joegoslaven geld van de bestuurder opeisen.  Als freelance chiller raakte ik zelfs een beetje bang. Het was een parkeerterrein vol met oude auto's die, zoals later bleek, worden verkocht aan Afrikanen in Zwitserland en zo in Afrika terecht komen. Toen de bestuurder en de bijzitter uit de auto weggingen en ons alleen achterlieten, vroeg M.H.B. of we moesten vluchten. Ik ben de belichaming van het handboek 'Eerste Hulp Bij Ontvoeringen' en vertelde haar dat je altijd eerst in het dashboardkastje moet kijken. Hier liggen altijd wel papieren met gegevens van de auto-eigenaar die goed van pas kunnen komen. De angst sloeg helemaal toe toen ik gegevens vond waarin de bestuurder van 1975 bleek te zijn.  Toen de mannen terugkwamen confronteerde ik de bestuurder met zijn leugen. Toen ik goed naar zijn gezicht keek, zag ik rimpels en grijze haren. Ik sprak teleurstelling uit, maar was meer teleurgesteld in mezelf. Hoe kon ik hebben geloofd dat hij 28 was? Hij dacht dat ik van de FBI was en heeft niks anders meer gedaan dan ons veilig besturen.

De volgende dag ging ik naar Bern Airport om V.S.J. op te halen. Ik had hem een week daarvoor ontmoet in een club en goede gesprekken gehad via WhatsApp, maar wist niet goed wat me te wachten stond. Toen hij aankwam en we een bus moesten nemen, was zijn eerste indruk dat het openbaar vervoer in Zwitserland veel te duur is. Ik vertelde hem over de boetes die hij zou kunnen krijgen, maar hij besloot alsnog zwart te reizen. Ik houd van mensen die zo avontuurlijk zijn en  risico's durven nemen. Even dacht ik mijn droomman te hebben gevonden. Ik weet dat ik het woord 'droomman' vaker in mijn mond heb genomen. Als ik sprak over de badmeester van zwembad de Kwakel bijvoorbeeld. Hij geeft aquagym aan 80+-ers, maar als ik kwam banenzwemmen wilde ik spontaan met zijn lesje meedoen. Het was geen verliefdheid, maar bewondering. Het zag er altijd zo aandoenlijk uit. Of als ik sprak over de Surinaamse dokter. Vanaf de eerste date wist ik dat het niks kon worden, omdat hij vader was. Ondanks de perfecte match met hem als persoon is het stiefmoederschap het allerlaatste dat in mijn leven zou passen. En dan heb ik Roger Federer nog niet genoemd in dit rijtje. Ik durf zijn geschat vermogen niet op te zoeken, maar deze Zwitser mag mij zeker wel een keer meenemen uit eten.

V.S.J. uitnodigen om te komen logeren, voelde als de logeerweek van Boer Zoekt Vrouw. Mijn spontaniteit viel een beetje in het niet bij de zijne en als ik gefilmd zou zijn, was ik beter uitlachmateriaal dan boerin Bertie of geile boer Geert. Het lag niet aan mijn gastvrijheid. Ik heb zijn kleding gewassen, maaltijden bereid en Bern City laten zien. Hij leek voor iedereen open-minded en vriendelijk op het eerste gezicht, totdat hij zijn masker af deed. Met zijn ex-militaire achtergrond, vond hij het normaal om mij commando's te geven in mijn eigen huis. De eerste ruzie was dan ook na 6 uurtjes een feit. Hij zei dat hij nog nooit eerder zo snel ruzie had gekregen met een persoon. Ik voelde dat het een jongen was met een trieste achtergrond en toen ik naar het verleden vroeg wilde hij er dan ook niet over praten. Vooral zijn militaire periode was een gevoelig onderwerp. Ik vertelde hem over een documentaire die ik voor mijn studie had moeten kijken, genaamd 'Beer Is Cheaper Than Therapy.' Het gaat over de gevolgen van Amerikaanse uitgezonden soldaten. Velen krijgen post-traumatische stress stoornissen. Hier ligt zo'n taboe op, dat ze vluchten in drugs en alcohol. Toen ik over de documentaire vertelde, was het enige wat hij wilde zeggen dat ik goed geschoold ben en veel algemene kennis heb.  Dit stilde mijn nieuwsgierigheid niet, maar ik hoef ook niet alles te weten. Ik respecteer ieders privacy.

Ik was blij dat mijn huisgenoten het zo goed met hem konden vinden en zaterdag niks te doen hadden. Hierdoor waren we de hele dag met z'n 4-en en kon ik de situatie beter uithouden. Toen we in de stad waren, heeft hij niks anders gedaan dan geklaagd. Hij vond de stad saai en alles veel te duur. Ik zei dat hij blij moest zijn dat hij geen hotel had hoeven boeken en gratis kon eten in mijn huis. Bovendien was hij niet verplicht iets in de stad te kopen. Ik kreeg deze dag pas door hoe verknipt zijn persoonlijkheid echt is. Hij negeerde mij of gaf me opeens extreem veel aandacht. Die avond zaten we met z'n allen aan tafel te eten. M.H.B. gaf een observatie van de westerse cultuur. Hoe belachelijk het eigenlijk is dat mensen drank nodig hebben om anderen te durven benaderen. D.K., mijn Griekse huisgenoot, beaamde het. V.S.J. zei dat het één van de beste dingen is uit de westerse cultuur. Ik snapte zijn opmerking niet, dus ik zei niks. 'Ze leeft in haar eigen wereld,' zei hij over mij.

Die avond gingen M.H.B., V.S.J. en ik naar een huisfeest. M.H.B. en ik hadden onze eigen drankjes meegenomen, V.S.J. vond dit overbodig. Ik had een hele leuke en gezellig avond en ontmoette een hoop aardige nieuwe mensen. Met een Spaans meisje dat in Zwitserland is als au-pair, had ik een hoop raakvlakken. In de weekenden is ze vrij en we hebben nummers uitgewisseld om snel een keer te kunnen afspreken. Toen M.H.B. en ik naar huis wilden gaan, wilde V.S.J. blijven. Hij vroeg om mijn huissleutels. Ik aarzelde, maar gaf ze. Ik zei dat hij me in geen enkel geval moest wakker maken als hij thuis kwam en op de bank moest gaan slapen. Toen hij die morgen niet thuis was gekomen, maakte ik me zorgen. Had hij de weg niet terug kunnen vinden? Was hij naar een club gegaan of bij iemand anders gaan slapen? Was hij doodgevroren? De grootste zorgen maakte ik me om mijn sleutelbos. De borg die ik per sleutel heb moeten betalen is meer waard dan al zijn spullen bij elkaar. Toen hij om 11 uur in de ochtend doodleuk kwam binnenwandelen, begon ik hem prekend het huis uit te trappen. Hij zei dat hij dronken was geworden en zich als een dakloze had gevoeld. Mijn stoppen sloegen door en ik heb schreeuwend al mijn irritaties van de afgelopen dagen geuit. Dat hij te weinig dankbaar was, geen enkel gevoel voor verantwoording heeft, ik veel te goed voor hem was geweest, me zoveel zorgen heb gemaakt en hij zich totaal niet in mij kan verplaatsen. Hij keek me aan en voor 2 seconden waren we allebei stil. 'Ik ben alcoholist. Daarom. Ik had het je eerder moeten vertellen, maar ik kon het niet.' Ik bleef hem aanstaren. 'Ik weet dat bier goedkoper is. Maar kies voor therapie,' zei ik. Terwijl hij naar de koelkast liep en het enige eten dat hij gekocht heeft wilde pakken, zei hij: 'Vergeet nooit dat je een bijzonder iemand bent, een goed iemand, met een goed hart.' Het waren de laatste woorden die we spraken en hij vertrok..

M.H.B. had met haar oor tegen de muur gezeten om het gesprek te kunnen volgen. Toen ik haar inlichtte over de hele situatie, vielen er voor haar ook dingen op zijn plek. Ik heb haar mijn excuses aangeboden voor het uitnodigen van zo'n persoon. Ze kent me nog geen week, maar heeft al heel wat met mij meegemaakt. Ik zou willen dat ik haar kon beloven ons niet weer in dit soort situaties te brengen. Belofte maakt schuld, dus ik zei verder niks. Wat ze toen zei zal ik nooit vergeten. 'Luister nooit naar de mensen die je naïef noemen. Dit zijn de mensen die niks in hun leven beleven of bereiken en daardoor heel wat missen. Ik ben blij dat ik iemand heb gevonden die ook nog vertrouwen heeft in de mensheid. Laat deze situatie dit vertrouwen niet beschamen, want dan zal je een hoop mooie momenten gaan missen.'