Don't you worry, child. See heaven's got a plan for you.

Beth – Don´t You Worry Child

Het is alweer even geleden dat ik een blog gepubliceerd heb. De frequentie van het schrijven neemt af, wat een goed teken is. Ik ben druk met reizen, studeren en het organiseren van sociale evenementen.

Laat ik beginnen met het studeren, de hoofdreden waarom ik hier ben. Toen ik een kleuter was, vond ik school verschrikkelijk. Het was voor mij een plaats vol slijmballen en beperkingen. Ik wilde niet uit “Rupsje Nooitgenoeg” voorgelezen worden, ik las het liever zelf. Bovendien snapte ik niet waarom ik “opgehokt” werd om te kleien of in de poppenhoek te spelen, want dat kon thuis ook. En thuis had ik niet alleen mijn familie, maar ook Trynsje de geit en Baudy de hond. Mijn ouders namen mijn wensen en frustraties erg serieus en hebben me bovengemiddeld vaak thuisgehouden. Ze leerden me als kleuter al om geen kuddedier te zijn, maar om mijn eigen hart te volgen. Nu ik een dubbele Bachelor ga doen en mijn moeder elke keer weer Nederlands eten naar een ander adres moet sturen, lachen we om mijn schoolfobie en om wat voor moederskindje ik vroeger was.

In Spanje komen de herinneringen van de kleuterschool af en toe weer boven. In Granada telt kwantiteit in plaats van kwaliteit. Ik word opnieuw veel “opgehokt” zonder dat ik iets leer. Eén van mijn leraren kan 10 minuten preken over de storende aanwezigheid van mobiele telefoons, waarbij zijn preek wordt onderbroken door het ringelen van… zijn eigen telefoon. Een andere leraar komt wekelijks naar me toe om te vragen of ik me verveel. Ik zou willen dat mijn gezichtsmimiek me eens niet verraad. Maar elke keer wanneer ik een college bijwoon, ben ik wél verrast door de opvallende verschijningen om me heen. Velen hebben géén of groen haar en de meerderheid heeft een gezichtspiercing. Toen ik zodanige blaren had en op blote voeten door het Universiteitsgebouw liep, heeft niemand raar opgekeken. “De faculteit van de freakies”, zoals mijn gebouw wordt genoemd, is een belevenis. Helaas houden de hoogtepunten wat betreft de Universiteit daarbij op.

Uitdaging zoek ik vooral buiten het klaslokaal. Vorige week organiseerde ik een vervolg op het internationale diner. Dit keer in een kroeg, waarbij mensen wederom hun best hadden gedaan om typische gerechten mee te nemen. De inspanningen ontroerden mij, misschien omdat ik mij ervan af had gemaakt met simpele suikerwafels met slagroom, hagelslag en stroopwafel. Het diner was een groot succes, zelfs de kroeg was bijna te klein. Verschillende bedrijven willen samenwerken en er werd teleurgesteld gereageerd toen ik zei niet elke week een feest te willen organiseren. Ik vind het leuk om activiteiten op vrijwillige basis te coördineren, maar ben totaal niet commercieel ingesteld en weiger ingezet te worden om grote winsten voor anderen te realiseren. Zolang het op mijn voorwaarden plaatsvindt en het goed uitpakt voor de bezoekers, werk ik mee. Morgen zal er een feest zijn met alleen maar toetjes.

Ook de reizen door Spanje blijf ik leuk vinden. Afgelopen weekend was mijn zus op bezoek en kon ik haar het goede Andalusische leven laten zien. We hebben een paar dagen in Granada doorgebracht, maar ook in Torremolinos aan het strand en in Gibraltar tussen de apen. Het viel haar op hoe oud mijn huis is, hoe aardig mijn huisgenoten, hoe goed mijn Spaans, hoe gezellig Granada, hoe goedkoop het leven, et cetera. Het was voldoening gevend om herinnerd te worden aan alle zegeningen die ik tel, want na 2 maanden voelt Granada als mijn thuis en is alles zo normaal geworden.

“Ben je gelukkig?” wordt mij vaak gevraagd. Ja, ik ben zeker gelukkig. En ik geniet nog meer wanneer ik dat geluk kan delen. Aan het eind van de week komt C.K. langs en kan ik haar meenemen door de nauwe straatjes van de Arabische wijken; vol straatmuzikanten, vol rare souvenirs, vol zonnestralen, maar vooral vol liefde.