Don't you let nobody tell you different baby

Miguel - Adorn

Lieve E.,

Het weekend voordat ik naar jouw geboorteland afreisde, had ik een discussie met mijn jongste broertje. Volgens hem was feminisme onzinnig. Ik heb hem uitgelegd dat hij dat als blanke, rijke en opgeleide jongeman niet kon zeggen, net zoals iemand als Trump geen recht van spreken heeft. Als ik vervolgens moet uitleggen waarom ik feministe ben, komt de boodschap vaak niet goed over. Iedereen vindt het normaal als mannen en vrouwen (op papier) gelijk zijn, maar de label ¨feminisme¨ daaraan plakken maakt het dan weer te beladen. Met jou in mijn armen, besef ik dat mijn woorden maar zo weinig kunnen uitleggen.

Ik sprak jouw moeder 10 dagen geleden, net nadat jouw vader haar in de steek had gelaten voor een andere vrouw. Ze was toen 8,5 maanden zwanger. Ze voelde zich hopeloos met jouw broertje, waar ze haar handen al zo vol aan heeft. Dat jouw grootouders er niet meer zijn, maakt de situatie niet gemakkelijker. Ze heeft me verdrietig gemaakt toen zij mij als eerste persoon vertelde dat de hulp die ze zou krijgen bij de bevalling duurder zou worden als er een jongetje uit haar baarmoeder zou komen. Jongetjes zouden nou eenmaal meer waard zijn, waardoor de verloskundige een hoger bedrag kan vragen.

Gelukkig ontdekte jouw moeder een gloednieuwe geboortekliniek, waar ze drie uren geleden ¨het licht gaf¨ aan jou, zoals ze dat zo mooi in het Spaans zeggen. Hier kreeg ze bijna gratis hulp van doktoren en vroedvrouwen die al 24 uur op waren. Het was spitsuur vandaag. Dat ik jou terwijl je moeder uitrust mee mag nemen naar een gezondheidscentrum voor een Hepatitis B-vaccinatie, was een verlichting voor hen en wel het minste wat ik kon doen als pottenkijker. Helaas zijn alle vaccinaties in de door overheid gereguleerde klinieken op en moeten we in wat dorpen verderop zijn.

Je bent zo klein en kwetsbaar en daar gaan we dan, over onverharde wegen vol gaten. In een tuctuc, met die aardige chauffeur die voorzichtig probeert te rijden. Ik bescherm je met doeken tegen al het stof dat op komt waaien, maar voel me doodsbang dat ik je ademhaling niet kan zien, dus probeer ik je kleine gezichtje in de gaten te houden. Je slaapt zo vredig, zo lief, niet wetend wat voor paden je nog meer zult bereizen in je leven. En terwijl ik je ademhaling in de gaten houd, zie ik vanuit mijn ooghoeken vrouwen voorbijkomen. Ze hebben manden met fruit op hun hoofden, waarbij ik me nog steeds verbaas hoe ze dat op hun hoofd kunnen laten balanceren. Zou jij dat later ook kunnen? Een meisje, ze lijkt 15 of 16 komt voorbij. Terwijl ik bij veel jonge vrouwen niet kan zien dat ze zwanger zijn, is het bij haar gelijk duidelijk. Zou jij dat over 15 jaar kunnen zijn? Terwijl ik dat denk, lijkt er een lachje op je gezicht te komen. Er passeert een kar voorbij met een vastgebonden koe. Agrariërs lopen erachteraan. Zou jij later ook op het platteland werken?

Wanneer we langs het mooiste huis van de regio komen, verzwijg ik dat het van een westerse eigenaar is. Je zou eens moeten weten dat er uit mijn geboorteland water uit de kraan komt, maar mensen liever frisdrank drinken. Dat we verharde wegen hebben, maar mensen alleen maar kunnen klagen over de files of verkeersboetes. Dat we op kosten van de baas met de trein kunnen reizen, maar 5 minuten vertraging beklagen. Dat vrouwen zoals jouw moeder 900 euro per maand van de overheid kunnen krijgen en er soms dan sigaretten van kopen. Je ligt zo vredig in mijn armen, ik zwijg.

God heeft jou geschapen en evenveel waard gemaakt als zowel jouw broertje als mijn broertje. Zolang als ik leef zullen onze werelden echter nooit gelijkwaardig zijn. Hoeveel onverharde wegen je nog zult gaan bereizen op zoek naar je rechten – op gezondheid, op eerlijkheid, op het recht om te mogen bestaan – weet dat ik tot mijn dood voor je zal vechten.

Liefs,

Renate