Desorientado confundido no sé que hacer
8 maart 2017 - Santiago Atitlán, Guatemala
Divino – Como explicarle
We zaten te lunchen met de hele gastfamilie, toen er van het één op het andere moment een zwaar onderwerp ter sprake kwam. ¨La vida no es fácil¨ (¨het leven is niet makkelijk¨), zei mijn gastvader terwijl hij een de groentestoofpot aan het verorberen was. ¨¿No es?¨ (¨niet?¨) antwoordde ik. Er viel een stilte en iedereen leek te stoppen met eten. Ik had gelijk al spijt van mijn provocerende, bijna triomfantelijke toon. ¨No, no es,¨ werd er in koor gezegd. Alhoewel de familie deze situatie waarschijnlijk alweer vergeten is, is het tekenend voor mijn eerste onderzoeksdagen geweest. Als God me een les wilde leren, was het dat het leven niet makkelijk is.
Mijn moeder stimuleert mij altijd om talen te leren, omdat ik dan ooit de opvolger van Derk Bolt in KRO NCRV Spoorloos kan worden. Ik zou mijn beroep kunnen maken van wat ik altijd het liefst doe, namelijk reizen, mensen verbinden en avonturen aangaan waarbij je geen idee hebt hoe het gaat aflopen. In de afgelopen week heb ik me constant als Derk Bolt gevoeld. Ik hoorde verhalen van toekomstige (tiener)moeders die te maken hadden met seksueel misbruik, mannen met alcoholproblemen en afwijzingen van families. Vrouwen die gedwongen worden om hun kind af te moeten staan, die soms letterlijk niks en niemand hebben en zich niet kunnen vasthouden aan een toekomstplan of structurele hulp dat hen nog zou kunnen redden. Terwijl ik mezelf soms een emotioneel wrak voel, kan ik iets leren van de kracht van deze vrouwen. Niks of niemand hebben en toch kunnen zeggen ¨God laat me nooit in de steek¨.
Ik ben niet opgeleid tot maatschappelijk hulpverlener, tot vroedvrouw of tot dokter en voel me soms als antropoloog niet echt nuttig. Gelukkig denken de zwangere vrouwen daar zelf heel anders over en willen ze graag hun levensverhalen en bijzondere momenten met me delen. Zo ben ik meegegaan met een eerste echo en heb ik een 16-uur oude baby mogen vasthouden op kraamvisite. Ik denk dat ik soms té betrokken ben om nog ethisch te zijn, maar uiteindelijk wil ik ook mijn hart blijven volgen. Ik schaam me er niet voor om een beter mens dan wetenschapper te zijn.
Nu ik dit schrijf, heb ik al een paar dagen niet gedoucht, mijn hele huid vol aloë vera gesmeerd vanwege mijn verbrandingen en mijn dagelijkse portie melatonine geslikt om voldoende nachtrust te kunnen hebben. Dat ik weinig met mezelf bezig ben, voelt hier als één grote bijzaak. Ter compensatie eet ik wel gezonder dan ooit dankzij het biologische voedsel uit de groentetuin van de gastfamilie. Ik ben van plan morgen opnieuw op pad te gaan om voor mijn onderzoek met het personeel van instanties in gesprek te gaan. Hopelijk zijn de overheidsmedewerkers net zo gemotiveerd om naar hun werk te gaan als ik en zal het ooit eens tot een ontmoeting leiden. La vida no es fácil.
We zaten te lunchen met de hele gastfamilie, toen er van het één op het andere moment een zwaar onderwerp ter sprake kwam. ¨La vida no es fácil¨ (¨het leven is niet makkelijk¨), zei mijn gastvader terwijl hij een de groentestoofpot aan het verorberen was. ¨¿No es?¨ (¨niet?¨) antwoordde ik. Er viel een stilte en iedereen leek te stoppen met eten. Ik had gelijk al spijt van mijn provocerende, bijna triomfantelijke toon. ¨No, no es,¨ werd er in koor gezegd. Alhoewel de familie deze situatie waarschijnlijk alweer vergeten is, is het tekenend voor mijn eerste onderzoeksdagen geweest. Als God me een les wilde leren, was het dat het leven niet makkelijk is.
Mijn moeder stimuleert mij altijd om talen te leren, omdat ik dan ooit de opvolger van Derk Bolt in KRO NCRV Spoorloos kan worden. Ik zou mijn beroep kunnen maken van wat ik altijd het liefst doe, namelijk reizen, mensen verbinden en avonturen aangaan waarbij je geen idee hebt hoe het gaat aflopen. In de afgelopen week heb ik me constant als Derk Bolt gevoeld. Ik hoorde verhalen van toekomstige (tiener)moeders die te maken hadden met seksueel misbruik, mannen met alcoholproblemen en afwijzingen van families. Vrouwen die gedwongen worden om hun kind af te moeten staan, die soms letterlijk niks en niemand hebben en zich niet kunnen vasthouden aan een toekomstplan of structurele hulp dat hen nog zou kunnen redden. Terwijl ik mezelf soms een emotioneel wrak voel, kan ik iets leren van de kracht van deze vrouwen. Niks of niemand hebben en toch kunnen zeggen ¨God laat me nooit in de steek¨.
Ik ben niet opgeleid tot maatschappelijk hulpverlener, tot vroedvrouw of tot dokter en voel me soms als antropoloog niet echt nuttig. Gelukkig denken de zwangere vrouwen daar zelf heel anders over en willen ze graag hun levensverhalen en bijzondere momenten met me delen. Zo ben ik meegegaan met een eerste echo en heb ik een 16-uur oude baby mogen vasthouden op kraamvisite. Ik denk dat ik soms té betrokken ben om nog ethisch te zijn, maar uiteindelijk wil ik ook mijn hart blijven volgen. Ik schaam me er niet voor om een beter mens dan wetenschapper te zijn.
Nu ik dit schrijf, heb ik al een paar dagen niet gedoucht, mijn hele huid vol aloë vera gesmeerd vanwege mijn verbrandingen en mijn dagelijkse portie melatonine geslikt om voldoende nachtrust te kunnen hebben. Dat ik weinig met mezelf bezig ben, voelt hier als één grote bijzaak. Ter compensatie eet ik wel gezonder dan ooit dankzij het biologische voedsel uit de groentetuin van de gastfamilie. Ik ben van plan morgen opnieuw op pad te gaan om voor mijn onderzoek met het personeel van instanties in gesprek te gaan. Hopelijk zijn de overheidsmedewerkers net zo gemotiveerd om naar hun werk te gaan als ik en zal het ooit eens tot een ontmoeting leiden. La vida no es fácil.
