But live a simple life, with me

7 maart 2016 - Barcelona, Spanje

Jacqueline Govaert - Simple Life

Toen ik deze winter voor 5 weken in Nederland was, heb ik volop genoten. Ondanks dat ik me redelijk ontheemd voelde, vond ik het heerlijk om op de koffie te kunnen bij mijn 4 grootouders, het eten van mijn moeder te proeven en met mijn studenten Ov-kaart heel Nederland af te reizen. Ik heb me toen ook wel even afgevraagd hoe het zou zijn om weer in Utrecht te wonen. Een plek waarin ik kan studeren in mijn eigen taal, gemakkelijk een bijbaan kan vinden waar ik goed kan cashen en mijn dagelijkse boodschappen te doen bij de Albert Heijn. Het zou me de veiligheid bieden die ik lang niet heb gehad en de onzekerheden wegnemen die ik in elke plek weer opzoek. Een ogenblik lang bekroop me de gedachte voor altijd een nomadenbestaan te hebben en werd ik bovendien een beetje angstig na een gesprek met de dominee, die me erop wees dat het gevaarlijk is om geen thuis te hebben gecreëerd. Ik stelde een limiet voor mezelf: 1 september moet ik terug zijn in Nederland en “weer gewoon normaal doen”. Ik schreef me in voor een tweede Bachelor studie genaamd Spaanse Taal en Cultuur en kwam vervolgens moeiteloos de motivatiegesprekken door. Vanaf september zal ik weer jaren gekluisterd aan Nederland zitten. Met deze achtergrond ging ik naar Spanje; Voorlopig de laatste keer van voren af aan een netwerk opbouwen, tight-budget leven en mezelf in het diepe gooien qua spreektaal.

Vorige donderdag had ik geen lessen, omdat er studentendemonstraties aan de gang waren. In Zwitserland en Nederland zouden studenten nooit zoveel invloed hebben, maar hier wel. Als de leraren mogen kiezen of lessen doorgaan of niet, kiest iedereen voor “niet”. Een schoolweek zonder school lijkt hier geen zeldzaamheid. Ik heb de massale protesten aan me voorbij laten gaan. Mijn protest bestond uit een high tea zonder thee… Op een pleintje in de zon met vriendin S.V. Het duurde niet lang of iemand ons had opgemerkt en er ongevraagd bij kwam zitten. Deze Algerijn is het slachtoffer geworden van mijn migrantenonderzoek en gaat morgen couscous voor me koken én interview 2 afgeven.

Afgelopen weekend fietste ik door Barcelona om de belangrijkste monumenten te bezoeken. Bij elke stop kon ik uit de 60 dezelfde huurfietsen mijne eenvoudig herkennen… De fiets met het hoogste zadel. Ik zag het Park Güell, de Barri Gòtic, het strand en de leukste nachtclubs. Barcelona is een geweldige stad. Een heerlijke stad om in te strûnen, wat wij Friezen dan zeggen. Stiekem was ik ook wel blij om er niet te wonen, want 1. dan zou ik failliet gaan en 2. dan zou ik ongetwijfeld heel erg verliefd geworden zijn... Ik heb lange tijd niet meer zoveel knappe mannen bij elkaar gezien. Het metronetwerk lijkt complexer dan dat van Parijs en voor een dromer als ik een potentie om verdwaald te raken. Het hostel en de vele leuke koffietentjes deden me denken aan mijn backpacktrips. 

Ik heb me het hele weekend erg vrolijk gevoeld, met name omdat het een soort business trip was. In ruil voor mijn werkzaamheden bij het reisbureau, mocht ik wederom in de reis participeren. “Dit is de reden waarom ik voor de onzekerheid kies”, heeft vaak door mijn hoofd gespookt. Het leven leek een moment lang één grote droom, totdat ik de inhoud van mijn tasje verloor. Zonder studentenkaart krijg ik geen kortingen meer op culturele activiteiten en zonder rijbewijs kan ik voorlopig geen auto besturen. Maar niks is zo erg als het niet hebben van een pinpas, waardoor je niet bij je geld kan. Na heel wat belletjes en e-mails kan ik niet anders dan accepteren dat mijn pasjes niet meer tevoorschijn gaan komen en waarschijnlijk gestolen zijn.

God zorgt goed voor mij en heeft een engel gestuurd. Iemand waarmee ik kort heb gesproken tijdens het uitgaan in Barcelona en mij naderhand wist te vinden op Facebook. Toen hij hoorde wat er gebeurde, is hij gelijk naar WesternUnion gegaan en heeft hij geld gestuurd zodat ik boodschappen kan doen. Ik had nooit gedacht aan deze mogelijkheid en ging nogal sceptisch naar het postkantoor, bang om in de maling genomen te worden. Niet veel later kreeg ik 40 euro in cash. Dat iemand die voor een bijna vreemde heeft gedaan raakt mijn hart en doet mij weer geloven in de mensheid. Mijn zoveelste getuigenis; “God will provide…”

Foto’s

3 Reacties

  1. Louise Tjittes:
    7 maart 2016
    Amen! Love it <3
  2. Ruurd:
    7 maart 2016
    Je bent heel actief Renate, daar heb ik bewondering voor, hoe je je altijd weer positief redt. Barcelona is inderdaad schitterend (Gaudi). Yes: God will provide!!
  3. Jantine:
    8 maart 2016
    Renate, met grote belangstelling lees ik je blogs en het zou me niets verbazen dat het ooit omgezet word in een boek. Bijzonder(e) (kijk op het) leven heb je, dat gaat je ver brengen!