I want to be forever young

2 maart 2020 - Rotterdam, Nederland

Alphaville - Forever young

Mijn kapster en ik hebben dezelfde leeftijd. Veel meer hebben we niet gemeenschappelijk (zij houdt van cosmetische ingrepen, is Islamitisch, rookt), behalve onze interesse in mensen die niet altijd binnen de lijntjes kleuren. Hier kwam ik achter toen zij vertelde over haar voorkeur voor foute mannen. Ze was aan het daten geslagen met een jongen die in de gevangenis was beland vanwege betrokkenheid bij een liquidatie. Haar strenggelovige familie is niet blij met haar keuze en legt druk op haar om een geschiktere huwelijkspartner te zoeken. Ik wilde iets inspirerend zeggen, niet de loze woorden die mensen die alleen maar in biologische klokken denken tegen mij spreken en waar ik spontaan huiduitslag door krijg; bijvoorbeeld wanneer mensen zeggen dat ik nog jong ben en nog tijd heb. Haar zojuist vertelde verhaal was echter te heftig voor mijn hersenen om snel te kunnen verwerken, dus om ongemakkelijke stiltes te voorkomen, sprak ik de weinig cultuursensitieve woorden ‘ach, we zijn nog jong en hebben nog de tijd’. Ze keek mij verschrokken aan en wees mij terecht. Volgens haar zijn we helemaal niet jong meer.

Ik, oud?! Om mezelf het tegendeel te bewijzen, ging ik dit weekend uit in Villa Thalia in Rotterdam. Tien jaar geleden had ik een liquidatiepoging over gehad om deze club binnen te mogen komen, maar dit weekend was ik blij er zelf levend uit te zijn gekomen. Ik werd verblind door de flitsende lampen en vele telefoons. Bezoekers, alsof het allemaal professionele vloggers waren, filmden hun verblijf in de club om het op hun SnapChat en Instagram te kunnen zetten. Om mij heen kijkend, leek er een wedstrijd gaande wie de meeste lachgasballonnen zou kunnen verzamelen. Als klap op de vuurpijl werd ik benaderd door jongens die qua leeftijd bijna mijn cliënten hadden kunnen zijn. Ik stond open voor spontane conversaties, maar er werd gelijk naar mijn sociale media gevraagd. Terwijl ik anderen zag losgaan op teksten zoals ‘morgen heb ik money of zit ik vast’, voelde ik mij gelijk al vastzitten, maar dan in mijn eigen gedachtes. Ik dacht aan het Louvre, waar ik op basis van mijn leeftijd nooit meer gratis naar binnen mag. Ik dacht aan de tijd dat ik nog Hyves en MSN had. Ik dacht aan mijn recentelijke overwegingen om wandelschoenen te kopen. Ik dacht aan precies 11 jaren geleden, toen ik mijn eerste werkdag had. Ik dacht aan volgende maand, waarin ik Keith Sweat ga zien en hoe groot de kans is dat niemand in Villa Thalia hem kent. Ik dacht aan hoe vaak ik mezelf betrap op het woord ‘vroeger’ zeggen. Ik dacht aan dat ik deze week drie keer in de middag in slaap ben gevallen. Ik dacht aan mijn outfits, die steeds comfortabeler maar minder stijlvol worden (inclusief mijn pas gekochte waterbestendige jas van 10 euro van de Scapino). Ik dacht aan hoe teleurgesteld ik was net mijn legitimatie niet te hoeven laten zien. Ik dacht aan Villa Thalia over 10 jaar en aan dat ik in 2030 theoretisch gezien moeder zou kunnen zijn van het huidige publiek. Ik dacht aan hoe leuk het zou zijn om weer eens te rolschaatsen. Ik dacht aan mijn vriend, die volgende maand 40 wordt, maar soms jonger geschat wordt dan ik.

Mijn kapster had gelijk. Ik word oud. Ondanks dat ik mezelf overtuig non-materialistisch te zijn, heb ik mijn spaarvarken kapot geslagen en pronkt er nu een gloednieuw potje slakkencrème op mijn nachtkastje. Niet alleen een verjongingskuur voor mijn huid, maar ook in het geval ik weer spontaan huiduitslag krijg.