Algo que me haga sentir mejor

Alex Ubajo – Sigo buscando

Toen mijn vaste reispartners en ik aan het begin van het jaar allemaal officieel zomervakantie van werk hadden gekregen, kwamen we bij elkaar om een vakantie te boeken. We waren er al snel over uit dat we drie weken wilden backpacken, dus was alleen de bestemming nog een vraagteken. Ik dacht aan alle mondelinge examens Spaans die ik net met mijn studenten had afgelegd en aan hoe erg ik hoopte dat de examencommissie mijn opgenomen geluidsmateriaal niet zou terugluisteren. Ik kwam tot de conclusie dat ik mij zeer flexibel en adaptief zou kunnen opstellen omtrent alle elementen in onze reis, zolang we maar naar Latijns-Amerika zouden gaan. Niet alleen omdat ik overtuigd ben van de schoonheid van dit werelddeel, maar ook om mijn Spaans wat op te krikken. Mijn reispartners stemden in; het werd Mexico, waar we met Desperados op getoost hebben.

De reis begon sprankelend toen we via America en met vertraging aankwamen in Cancun en onze bagage achtergelaten bleek in Dallas Forth Worth. Ik houd van uitdagingen, maar gedwongen zodanig minimalistisch reizen, viel me zwaar. Ik ging naar H&M en een farmacie en kocht zoveel spullen dat mijn schouders even hoopten dat mijn backpack definitief niet meer terug zou komen. Die middag stond de backpack alweer bij het hostel en sindsdien loop ik met meer spullen dan drie doorsnee backpackers bij elkaar.

Over de doorsnee backpackers gesproken… Ik was even vergeten hoe hun wereld werkt. Ik heb in vijf dagen zoveel nietszeggende tatoeages bij elkaar gezien, dat een Nokia 3310 onder de oksels getatoeëerd pure kunst lijkt. Echte backpackers vergeten nooit hun yogamatje, zodat ze overal de hele dag door kunnen mediteren. Ze luisteren het liefst naar hun cassetterecorder, maar die zijn al twintig jaren niet meer te koop, dus nemen ze er een tatoeage van. Hoe je ze nog meer kunt herkennen? Hun dreadlocks slepen over de grond en ze eten het liefst elke maaltijd veganistische bietensalade, biologische quinoa en sojabonenpuree. Ik vraag me af wat voor beeld de lokale bevolking hierdoor van westerlingen heeft gekregen. Zij zien hippie backpackers, reizigers die alleen maar bezig zijn met de beste foto’s en filmpjes voor hun “gram” en veelal witte, aan overgewicht lijdende Amerikanen die ieder “niet-roken-bord” negeren en op denigrerende wijze in een buffetrestaurant een lege bak eten aanwijzen en verwachten dat deze gelijk wordt bijgevuld. Deze mensen herken je aan hun T-shirts, vaak met leuzen als “busy doing nothing”.

Nu heb ik er geen antropologisch onderzoek naar gedaan, maar mijn observaties tot nu toe zijn dat de lokale bevolking precies doet wat ik ook in hun socio-economische situatie zou doen: deze bijzondere westerlingen zoveel mogelijk uitbuiten. En dus vind je in plaatsen als Cancun, Playa del Carmen en Tulum plekken waar je tegen betaling kan zien hoe de “oorspronkelijke bewoners” leven, veel veganistische restaurants en overal werknemers die zonder schroom en na amper arbeid geleverd te hebben om hun eigen fooien vragen (- “zo weinig?”).

Ondertussen probeer ik buiten de excursies om te ontdekken hoe de “oorspronkelijke bewoners” leven. Ik geniet van het Mexicaanse eten, de muziek, de stranden, de Mayatempels, grotten, van mijn gezelschap en het spreken van de Spaanse taal. Met een versgeperste ananassap op het strand, taco’s etend of lange gesprekken voerend over de inheemse geschiedenis… Op het moment van schrijven ben ik aangekomen in Bacalar, een al iets lokalere plek waar de grootste zorg rabiëshonden en machomannen op afstand houden is. Misschien kom ik over een paar weken wel ongeschoren terug in Nederland met dreadlocks, een yogamatje, een “Flower-power-tattoo” en een Instagramaccount, maar tot die tijd… am I busy doing nothing.