We ain't all squeaky clean, we ain't all posh like the queen

Lady Sovereign - My England

Toen ik vijf jaar geleden op het punt stond om voor het eerst in mijn leven voor een langere tijd naar het buitenland te vertrekken, kwamen er bijna alleen maar positieve emoties in me los. Natuurlijk baalde ik van het opzeggen van mijn baan, het zakken voor mijn rijbewijs en het afscheid nemen van familie en vrienden, maar verder was ik vooral opgewekt en blij. Ik zou de vrijheid tegemoet gaan, mezelf ontwikkelen en iets bijdragen aan minder bedeelden. Op dat moment dacht ik dat het een once in a lifetime chance zou worden, maar later leerde ik dat – deo volente – je kansen zelf kan creëren. Vijf jaren verder heb ik voor de achtste keer afscheid moeten nemen omdat ik voor een langere tijd naar het buitenland ga (vakanties niet meegerekend). Ondanks dat het regelen van studiebeurzen en het uitzoeken van mijn rechten en plichten elders inmiddels routine is geworden, heb ik misschien nog nooit zoveel moeite gehad om het leven in Nederland de rug toe te keren.

Na mijn onderzoek in Guatemala restte alleen nog het schrijven van mijn scriptie. Deze klus combineerde ik met veel werk en nog meer ontmoetingen met (internationale) vrienden. Ik kreeg de kans om de afgelopen maanden meerdere keren naar Zwitserland en Duitsland te gaan en heb vakantie gehouden in België, Oost-Europa en Tenerife. De afgelopen maanden heb ik ook heel wat extreem vroege ochtendshifts en juist avondshifts gedraaid, waardoor ik overdag tijd had voor het investeren in mezelf, mijn familie en vrienden. Mijn leven in Nederland was zo comfortabel geworden, dat ik mezelf wel even achter mijn oren heb gekrabd wat ik nu weer had geregeld.  Ik heb dit weekend nog gewoon feestjes bijgewoond en in de melkstal met mijn vader gestaan alsof er niks zou veranderen en opeens was het zover: ik vertrok naar Engeland om er een periode psychologievakken te volgen.

Ik ben zo slecht in het inpakken van bagage, dat ik besloot om mijn hele reis met de bus af te leggen zodat ik extra veel kan meenemen en minder selectief in het uitkiezen van spullen hoef te zijn. Inpakken is altijd een last-minute klusje voor me geweest en toen het nog even een blokje om in de auto-ritje in de avond ervoor steeds groter werd, vond mijn vriend dat ik mijn uitstelgedrag een halt toe moest roepen. Dit resulteerde in een koffer middenin mijn kamer waarbij ik alle kleren die ik tegenkwam en (nog steeds) pas erin gooide. Ik had er in Calais gelijk al spijt van. Ongeveer tien bewapende beveiligersmedewerkers kwamen onze bus in om een extra bagagecheck uit te voeren en ik kon mijn koffers niet eens zelf op de rolband tillen. Na de Eurotunnel ging mijn reis richting Londen erg vlot en daar aangekomen wachtte een kennis op mij om me te begeleiden naar het hostel. We gingen uit eten en een avondwandeling door Londen maken, waarbij ik mijn ogen uitkeek. De laatste – en tevens enige keer – dat ik in Engeland bivakkeerde, was in 2009. Ik was vergeten hoeveel typische bussen, brievenbussen en telefooncellen Londen telt, hoe onverstaanbaar het Britse accent is en hoe lastig het is om het verkeer “omgekeerd” te hebben. Dat mijn kennis van Engeland niet veel verder reikt dan wat Hyacinth Bucket me in Schone Schijn leerde, bleek uit de meegenomen Amerikaanse wereldstekker. Lang leve mijn powerbanks.

De volgende dag vertrok ik naar Norwich, de stad waar ik de komende maanden ga studeren. Aangekomen bij het busstation, werd ik opgehaald door T.P., een vrouw in wiens huis ik verblijf. Ik zal louter positief over haar schrijven, want ze kent me bijna nog beter dan dat ik mezelf ken: de afgelopen tijd heeft ze al mijn 112 blogs in Google Translate gezet en gelezen. T.P. gaf aan dat ze niet op jonge leeftijd had gereisd, maar deze “schade” nu aan het inhalen was. Ze leefde bij rendierhoeders in Finland en reisde op avontuurlijke wijze een jaar door Australië. We wisselden verhalen uit onder het genot van Engelse thee, waar ik over leerde dat je er melk in krijgt als je "gewoon thee" bestelt. Het deed me denken aan de bakjes beppe-thee van mijn grootmoeder.

Nu ik dit schrijf, heb ik net gedoucht en ben ik me aan het oriënteren op de activiteiten van de introductieweek. Ik zal de komende dagen 10 keer moeten zeggen hoe ik heet, 20 keer vertellen waar ik vandaan kom en 30 keer uitleggen wat ik studeer. Introductiedagen zijn net als business meetings, waarbij iedereen leuk gevonden wil worden en vooral niet alleen wil staan. In de zoektocht naar vrienden en acceptatie komt mijn laidbackness tussen extreem nerveuse en super hyperactieve mensen nooit zo goed uit de verf, dus ik kijk er nu al naar uit dat iedereen inziet dat je maar het beste jezelf kan zijn. Op naar de Universiteit!