Ik ben wie ik ben, nog niet wie ik kan zijn

Ronnie Flex - Energie

De afgelopen jaren heb ik meer dan full time gewerkt. Met mijn banen in zowel het onderwijs en de zorg, ben ik dienstbaar voor anderen. Als mijn studenten maar een zo goed mogelijke scriptie schrijven, als de jongeren maar een lunchpakket mee hebben, als iedereen maar zoveel mogelijk ontzorgd is en zich optimaal kan ontwikkelen. In mijn privéleven schiet ik soms ook in eenzelfde rol, vaak balend dat ik mijn omgeving mijn waardes kan opdringen. Ik kwam een aantal maanden geleden tot de conclusie dat ik mij meer zorgen om mezelf moet maken en meer tijd zou moeten steken in mijn eigen ontwikkeling. Ik kwam toen uit bij het volgen van een studie, een ingeving die ik in de kerk kreeg en waar ik mij toen, blindelings vertrouwend dat het Gods’ ingeving zou zijn, voor heb ingeschreven. Behalve dat faalangst mij in zijn greep had, dacht ik daarnaast oprecht klaar met studeren te zijn geweest na mijn lange Bachelortraject. Ik genoot van mijn werkleven en zag op tegen het student zijn en moeten studeren. Deze gedachte leverde echter ook wrijving bij mezelf op. Hoe kan ik anderen dagelijks motiveren om het maximale uit zichzelf te halen en dat mezelf niet gunnen? Ik schreef mij voor een Master in, omdat ik dacht dat de tijd rijp moest zijn, niet omdat de tijd rijp leek.

Twee uren voor mijn eerste schooldag, was ik aan het werk bij jeugdzorg. Net voor het eindigen van mijn dienst, heb ik een smoothie van de ramen moeten schoonvegen en bedreigingen dat er op mij gespuugd zou worden moeten aanhoren. Haastend naar de Universiteit van Amsterdam voelde ik zoveel kracht, motivatie en wil. Behalve producent, ben ik nu ook weer consument. Een rol waarvan ik niet wist deze gemist te hebben, tot het poetsen van de smoothie van de ramen en mijn reis naar mijn eerste schooldag.

Ik studeer opnieuw antropologie, maar nu op Masterniveau. Inmiddels met een rugzak vol bagage en hele andere beweegredenen om te studeren dan toen ik begon in 2013. Zo betaal ik mijn studie nu zelf en heb ik ook een financiële buffer, iets wat mij geruststelt. Bovendien weet ik nu, nu ik 26 en niet meer 19 jaar ben, welke richting ik op wil met mijn leven en daardoor waarvoor ik studeer. Toen ik jonger was, probeerde ik in werkgroepen soms te doen alsof ik goed was voorbereid, nu ben ik het. Wanneer ik al mijn huiswerk af heb, zoek ik additionele informatie op om nog meer kennis te vergaren. Ik wíl leren, geniet ervan om nu niet aan de docentkant te staan. En daarnaast voelt het fijn om onderdeel van discussies te zijn die zo nu en dan mijn verstand te boven gaan, zoals in debatten over substantivisme, neoliberalisme en gentrificatie.

Opnieuw ben ik getuige van Gods tijdlijn. Soms vind ik het ervaren van Gods’ leiding lastig om uit te leggen, omdat we in een maatschappij leven waarin individuele keuzevrijheid én de druk om succesvol te zijn centraal lijken te staan. Mijns inzien een toxische combinatie, want het gras van de buren lijkt altijd groener en met zoveel keuzemogelijkheden, is het moeilijk om op adequate wijze besluiten te nemen. Het kan immers het gevoel geven dat je snel verkeerd kiest. Terugkijkend op alle stappen die ik heb gezet, valt mijn leven als een soort puzzel in elkaar. Ik heb niet altijd de meest conventionele paden bewandeld, maar vind rust in de gedachte dat door God de passende personen, taken en gebeurtenissen op het juiste moment op mijn pad komen. Dát geeft mij veerkracht, ook op de momenten dat ik smoothies van ramen sta te wassen.