Vida, devuélveme mis fantasías, mis ganas de vivir la vida

2 augustus 2015 - Salar De Uyuni, Bolivia

Son By 4 – A Puro Dolor

Alhoewel mijn taalschool en stageproject erg goed gaan en ik het leuk vind, is er één ding in Cochabamba waar ik minder goed mee overweg kan. Dit is het vervoer. Ik ben 3,5 uren per dag kwijt om naar school te gaan, van school naar het project te gaan en weer thuis te komen. In taxi’s gaat dit wat sneller, maar ik heb deze week 3 keer meegemaakt dat taxichauffeurs te weinig wisselgeld teruggaven. Dit is geen geld- maar een principekwestie. Het toppunt van mijn vervoerfrustraties werd bereikt op woensdag: Ik werd om half 7 ’s in de ochtend door de taalschool gebeld dat de lessen niet door zouden gaan. Er waren protesten en blokkades aan de gang, waardoor ik zowel de school als het project niet kon bereiken. De schooldirectrice sprak zelfs over geweld en dat ik beter de hele dag binnen kon blijven. Ik merk dat ik de luxe en geregeldheid van Zwitserland gewend ben en moeite heb me hieraan aan te passen. Zwitserland en Bolivia kun je niet eens als appels en peren met elkaar vergelijken, eerder als schildpadden en hyena’s. Dit is geen verwijt naar Latijns Amerika, maar naar mezelf toe. Ik wil het liefst de kwaliteit van een Ferrari voor de prijs van een Ford Model T en dit is uiteraard onrealistisch.

Donderdag ging ik samen met L.L. op weekendtrip. Ik ken haar vanaf de eerste dag dat ik in Bolivia ben, want zij was er net iets eerder dan ik. We kregen samen een rondleiding door de stad en zo maakten we het plan om dit weekend samen naar Salar de Uyuni te gaan. Ik heb een beetje geleund op L.L. en haar de leiding over de trip gegeven. Toen ik op het busstation kwam wist ik eerlijk gezegd niet zo goed wat me te wachten stond. Het enige waar ik aan moest denken was Azië. De chaos op het busstation, de hobbelbusjes, de lange afstanden. Ik schrik er nog vaak van dat ik 3 jaar geleden op zo’n jonge leeftijd in mijn eentje ging te backpacken. De pure, onbezorgde onbevangenheid heeft plaatsgemaakt voor volwassen verantwoordelijkheid en ik weet niet of ik daar verdrietig om moet zijn.

Daar zat ik dan. Met een sportbeha aan die gevuld was met waardevolle spullen: Mijn paspoort, pinpas, contant geld, camera, iPhone. Berovingen zijn eerder regel dan uitzondering en als ik een pistool tegen mijn hoofd krijg, kan ik zonder teveel pijn mijn backpack afgeven. Een trieste maatregel, maar natuurlijk hoop ik dat ik overgeslagen word. Alhoewel constante oplettendheid nooit overdreven is. Eerst zat ik in een bus van 5 uren en vervolgens in een van 7. In beide was er geen toilet aanwezig, terwijl ik ongesteld was en maagklachten had. 90% van de wegen waren niet geasfalteerd en op de minuut werd ik met mijn hoofd tegen het dak gelanceerd. Elk mens met gezond verstand zou zich in mijn situatie afvragen: ‘Waar ben je nou weer aan begonnen?!’ Toen ik aankwam bij -15 graden, wilde ik niets liever dan warm douchen. De ijspegels op de ramen verraadden al de primitieve omstandigheden: De douche bestond uit een bak met ijswater. Dit zou een weekend vet haar, veel parfum en gekleed in het kostuum van een Michelin poppetje worden.

Na een paar uren slaap, stond er een jeep auto voor ons klaar. Samen met een Spaans meisje, 3 Boliviaanse vrouwen op leeftijd en een zoon van één van hen gingen we op pad. Ik zat voorin naast de gids zonder tanden en mocht de volumeknop van de radio besturen. Niet dat de gids dit zelf niet kon, want auto rijden op de zoutvlaktes zou zelfs voor mij easy-piecy zijn. Ik genoot van de Spaanse muziek in combinatie met de prachtige natuur die ik om me heen zag. Ik schaamde me direct al voor mijn innerlijke geklaag en besloot hiermee op te houden. Wanneer ik over 5 maanden thuiskom onthoud je namelijk alleen alle mooie herinneringen waarmee je je backpack hebt gevuld en de offers die je ervoor hebt moeten brengen vergeet je snel. Toen ik dit besef kreeg genoot ik van een lang weekend zonder netwerk en wi-fi. Ik was zo onbereikbaar als de bewoners van Isla Incahuasi.

Op Isla Incahuasi was ik getuige van een traditionele Boliviaanse dans. Ik heb hierop altijd een kritische blik: Doen ze dit om geld te verdienen of leeft deze stam echt zo? Toen ik veel dronken bewoners op bladeren zag kauwen trok ik de conclusie dat het vooral het laatste moet zijn. De gids deed me denken aan mezelf toen ik 17 was: Geen gevoel voor gevaar. Hij wilde steeds foto’s van mij maken, maar toen hij bijna met mijn iPhone van een rots afviel, besloot ik over te gaan op selfies. Even later maakte ik een offer mee van lama-ingewanden. Ik was blij dat ik lamavlees had gegeten vóórdat ik deze plechtigheid bijwoonde. Ik ben spontaan vegetariër geworden. Ondanks dat voelde ik me als een antropoloog zo gelukkig.

Het klinkt allemaal erg cliché, maar ik kan steeds meer genieten van mijn verblijf hier. Daarvoor moet ik mijn gevoel voor regelmaat en efficiëntie loslaten. En misschien maakt het dan helemaal niet meer zoveel uit hoeveel Spaans ik op het einde geleerd heb, hoe goed mijn stageverslag geworden is en of ik ben uitgekomen met mijn budget. Happiness is not a destination, it’s a way of life.

Foto’s

1 Reactie

  1. Jet:
    2 augustus 2015
    Overbodig detail dat je voorin zat. Jij eist je hele leven deze plek al op. Prachtig verhaal.