I've made up my mind, don't need to think it over

Adele - Chasing pavements

Zonet fietste ik van de Universiteit naar huis en besefte ik dat ik de eerste week Norwich heb overleefd zonder mentale inzinking. Ik heb me zelfs amper verveeld. Normaal gesproken kan de vrije val in de vijver van vrije tijd me erg benauwen. In Nederland word ik zo geleefd door een planning, dat het opnieuw kiezen van activiteiten en bezigheden me soms meer onrust en stress geeft dan een 50-uur-durende werkweek. Een baan in Engeland laat ik vanwege bureaucratisch omslachtigheid achterwege, wat me behalve huiswerk maken en lessen bijwonen de mogelijkheid geeft om andere nuttige dingen te doen.

Een belangrijk onderdeel van het Britse universiteitsleven is participatie in één van de vele “societies”. Dit zijn verenigingen waarbij je activiteiten doet, mensen met gemeenschappelijke interesses treft en eventueel aan je CV kunt werken. Zo zijn er bijvoorbeeld verenigingen gericht op anime, bloggen, Chinese christenen, Disney, nerds en biologie. Als individualist en anti-kuddedier wil ik mezelf deze periode juist dwingen in sociale groepen. Ik heb me aangemeld voor de “societies” gericht op Latijns America, internationale studenten, feminisme en Sexpression.  De laatstgenoemde zet zich in om seksuele voorlichting op een meer toegankelijke, interactieve en informele manier over te brengen op jongeren. Over twee weken zal ik de hele zaterdag zoet zijn met een training op wat voor manier ik het beste seksuele voorlichting kan geven. Vervolgens krijg ik de kans om naar basisscholen toe te gaan en jongeren daadwerkelijk te bereiken door zelf trainingen te gaan geven.

Zoals ik al eerder heb vermeld, ben ik in het bezit geraakt van een fiets. Dit is niet alleen een super economisch vervoersmiddel, maar ook een instrument om de stad beter te leren kennen. Afgelopen weekend deed ik mee aan een “alleycat”, oftewel een soort puzzelspeurtocht op de fiets. Ik kreeg de opdracht mee om zo snel mogelijk verschillende vogelfiguren in de stad te ontdekken en dat te fotograferen. Ik ben achter andere mensen aangefietst en heb genoten van alle informatie die ik over de verschillende wijken te horen kreeg. Schuldig voelend over hoe ik deze middag alleen maar heb geconsumeerd en niets heb kunnen toevoegen ten gunste van de groep, heb ik beloofd over drie maanden bij een "alleycat" geen volger, maar leider van het fietsclubje te zijn.

Waar ik ter wereld ook kom, geeft de kerk me altijd een gevoel van thuiskomen. Met de luxe van een kerk in mijn straat, kon ik het niet maken deze niet te bezoeken. Er zijn drie verschillende diensten, namelijk één gericht op families, één gericht op studenten en één conservatieve dienst. Onwetend als ik was, kwam ik bij de laatste terecht. De gemiddelde leeftijd van de kerkgangers was 80, waardoor ik als nieuweling extra opviel en na afloop door bijna iedereen werd aangesproken. Zondag zal ik de studentendienst bijwonen.

Ik blijf Engels niet een makkelijke taal vinden, ook al kan ik bijna alles wel goed verstaan. Ik ben hier vooral gekomen om te werken aan het spreken, wat ik vaak beschamend vind om bij native speakers te doen. Om me te helpen met deze onzekerheid, heb ik een talenuitwisseling met mijn buurvrouw geregeld. Zij is gepromoveerd aan de Universiteit van Oxford op Engelse grammatica, waar ze ook boeken over heeft geschreven. Momenteel geeft ze les in Engelse literatuur aan de Universiteit in Norwich. In ruil voor het uitbreiden van mijn Engelse woordenschat en het meer vloeiend spreken, leer ik mijn buurvrouw Nederlands. Afgelopen maandag had ze uitgebreid gekookt om haar enthousiasme voor onze talenuitwisseling te uiten en aankomende week zullen we onze sessie starten met mijn culinaire specialiteit aka spinaziesalade.

Ik heb een aantal internationale studenten ontmoet die ik nu dagelijks zie. Ik zou wensen dat ik mijn vrienden in Nederland zo gemakkelijk zou kunnen ontmoeten als hen; even spontaan samen boodschappen doen, naar een fair gaan, een stadswandeling maken of een drankje doen. Toen ik gisteren met meiden uit eten was, kon ik het niet laten om hardop te analyseren waarom we eigenlijk met elkaar omgaan. We bleken allemaal minstens 23 jaar, religieus en niet naar Engeland gekomen om veel te feesten. Toen we het restaurant uitgingen en een dakloze ons benaderde, was ik niet de enige die mijn tas opentrok om te kijken wat ik zou kunnen missen. Voor mij een extra bevestiging dat mijn nieuwe contacten niet toevallig op dezelfde plek rond dezelfde tijd waren, maar we met een reden tot elkaar veroordeeld zijn.