I've got to take it on the otherside

Red Hot Chili Peppers - Otherside

Voordat ik naar Bolivia ging, had ik mezelf voorgenomen te gaan leven als een lokale bewoner. Hetzelfde eten, simpele kleding, een typisch Boliviaans huis. Nadat ik twee keer een parasiet heb overwonnen, moet ik er niet aan denken om nog iets Boliviaans te eten en daarom ben ik dagelijks te vinden in een westers restaurant. Daarnaast word ik elke morgen opgehaald door mijn vaste taxichauffeur. Hij komt standaard te vroeg en zet altijd N Sync op. Een discotaxi in Amsterdam is 20 keer zo duur en ik denk dan ook dat er nooit weer een periode in mijn leven komt waarbij ik me dit kan veroorloven (en dat ik iemand vind die net zo gek is op jaren ’90 ballads). Van mijn relatieve rijkdom en luxe levensstandaard genieten kan ik niet, zolang ik nog steeds mensen uit vuilnisbakken zie eten. Dagelijks heb ik last van een innerlijk conflict waarbij ik het liefst de hele wereld red, maar niet weet hoe. Mijn lerares vertelde me dat ik op moet houden met schuldgevoelens over de verschillende economieën, want ‘’de taxi chauffeur zal nooit weer iemand vinden die zonder discussie voor 2 euro in de taxi stapt.’’

Gisteren was ik aan het werk bij Parlana. Een meisje van 9 jaar stond voor het café snoep en sigaretten te verkopen. Toen ik om half 12 ’s avonds wegging, stond ze er nog. Toen ik haar een aantal vragen stelde, liet ze gelijk haar schooluniform zien. ‘’Ik ga in de middag ook naar school,’’ zei ze verdedigend. Werkende kinderen zijn het gevolg van het huidige parlement, dat onder leiding is van Evo Morales. Hij heeft een wet aangenomen die tegen alle verdragen en kinderrechten in, kinderarbeid legaliseert. Afgelopen zondag moesten inwoners van Bolivia naar de stembus om te bepalen of hij nog langer aan de macht mag blijven of niet. Móesten, want wie niet is komen stemmen, kan nu 3 maanden geen geld meer pinnen. Een verplichte democratie, zeg maar.

Op deze zondag mochten er in verband met de verkiezingen 24 uren geen auto’s meer rijden. Mijn gastfamilie maakte gebruik van deze rustdag door een barbecue te organiseren. Er stond salsamuziek op en grote brokken rund lagen op de grill. Als onderdeel van de familie, deed ik ook mee. ‘’Wil je nog wat drinken? Zal ik meer salade opscheppen? Wil je deze vrucht proberen?’’ Mijn gastmoeder doet me denken aan mijn eigen moeder. Lief en zorgzaam.

Hoewel ik denk dat ik me overal ter wereld thuis kan voelen, is geen enkel familiediner compleet zonder mijn ouders, zus en broertjes. Ik geniet ontzettend van mijn leven als buitenlander, maar besef ook goed de waarde van het hebben van een ‘’thuis’’. Ik ben blij dat er een plek is waar ik terug kan keren en met open armen ontvangen word. Met behulp van mijn familie word ik nog vóór de kerst naar Nederland gehaald en hoef ik niet in mijn eentje kerst in Ecuador te vieren. Dit betekent dat ik vandaag precies op de helft van mijn verblijf zit. Nog 3 leerzame maanden als Latina te gaan…